به گزارش خبرگزاری حوزه، شصت و چهارمین شماره فصلنامه علمی ترویجی «سفینه» به صاحب‌امتیازی موسسه فرهنگی نبأ مبین منتشر شد.
عناوین مقالات این شماره بدین قرار است: «واکاوی آثار مکتوب میرزا ابوالقاسم اردوبادی(۱۲۷۴ – ۱۳۳۳ ق) فقیه و قرآن‌پژوه: پیشنهادهای پژوهش‌محور»، « اعتبارسنجی روایات فطرس»، «دلایل نقلی بر ناتوانی بشر از شناخت خدا»، «بررسی صحت وجود نِسَب علمیه نزد ابن‌عربی با تکیه بر روایات معصومین»، «مستندات قرآنی محتوای دعای ندبه»، «نمونه‌هایی از تأویل آیات قرآن در مثنوی مولانا»، «واحدی نیشابوری و روایات فضائل اهل بیت: در تفسیر البسیط».
اعتبارسنجی روایات فطرس
در چکیده مقاله «اعتبارسنجی روایات فطرس» می‌خوانیم: «نظام اعتبارسنجی روایات را می‌توان به دو بازه زمانی پیش از مکتب حله و پس از آن تقسیم کرد. رویکرد اعتبارسنجی متأخران بیشتر بر اعتبارسنجیِ سندی (اعتبارسنجیِ راوی محور) استوار است، درحالی که بررسی سندی در میان قدما از تأثیر چشم‌گیری برخوردار نیست. پیشینیان نظام اعتبارسنجی قرینه‌محور را در دستور کار داشتند که بررسی سند، یکی از قرائن بود. در مقاله پیش رو با روش توصیفی تحلیلی روایات مرتبط با ملکی به نام فطرس، با توجه به دو رویکرد اعتبارسنجی متأخران و متقدمان بررسی شده است. نتیجه این نوشتار آن است که در روش اعتبارسنجی قدمایی روایات فرشته‌ای به نام فطرس را پذیرفته‌اند.»
مستندات قرآنی محتوای دعای ندبه
در طلیعه مقاله «مستندات قرآنی محتوای دعای ندبه» می‌خوانیم: «این مقاله به توضیحات کلی درباره آیین‌های عبادی روز جمعه به ویژه دعای ندبه پرداخته، ده‌ها کتاب و مقاله و پایان‌نامه درباره دعای ندبه شناسانده، و ۱۰۴ آیه را که با محتوای دعای ندبه ارتباط دارند، بر اساس کتاب توثیق دعاء الندبه فهرست کرده است.»
تأویل آیات قرآن در مثنوی مولانا
در چکیده مقاله «نمونه‌هایی از تأویل آیات قرآن در مثنوی مولانا» می‌خوانیم: «در این مقاله چهارده نمونه از آیات قرآن را که مولانا جلال‌الدین بلخی در مثنوی به تأویل عرفانی آنها پرداخته است - بعد از ذکر مقدمه کوتاهی درباره «تأویل»- آورده و بررسی و تحلیل کرده‌ایم. نمونه آنها «ارض الله واسعةٌ» است که مولانا به عوالم روحی و دنیایی فراحسّی تأویل کرده است که اولیای حق آن جایند. یا «قرضاً حسناً» است که به نظر او «از تن کاستن و به افزودن به جان» است. یا «اقتلو انفسکم» درباره بنی‌اسرائیل است که به کشتن نفس تأویل شده است و ...؛ در نتیجه‌گیری «تأویل» در مثنوی به کوتاهی گزارش شده است.»
