استاد جامعه الزهرا(س) در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه با اشاره به نقش زنان در صحنه کربلا گفت: کربلا یک رویکرد بزرگ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بود که اگر این حماسه را احیا کننده اسلام بدانیم باید باور کنیم که سهم عظیمی برای احیای جایگاه زنان نیز بوده است.

رقیه درویشی افزود: همانگونه که ولایت تکمیل کننده نبوت است اگر زنان نبودند نیز قیام امام حسین(ع) ناتمام می ماند در این باره شهیدمطهری می فرماید که صحنه کربلا یک حادثه و تاریخی است که در این حادثه هم زنان و مردان در مدار دین تلاش کردند هم بانوان آگاه و معتقد وظایف دینی خویش را با حفظ هنجارهای اسلامی به بهترین وجه به انجام رسانند و نشان دادند که یک زن می تواند در بزرگترین حماسه دینی و اجتماعی حضور یابد و سهم عظیمی داشته باشد.

وی ادامه داد: امام حسین(ع) در جریان کربلا بانوان متدین و غیوری را با خود همراه کردند که به رهبری این امام حضوری  پرشور داشتند از این رو بانوانی را انتخاب کرد که سخنور، عالمه و مومنه بودند زیرا حضرت می دانست که این بانوان کامل کننده رسالت عظما هستند البته عده دیگری از زنان اگرچه در کربلا نبودند اما خدمات شایسته ای برای پیش برد قیام کردند.

وی با اشاره نقش زنان در پیش از واقعه کربلا گفت: ماریه دختر سعد از شیعیان اهل بصره بود که در این شرایط اختناق خانه خود را در اختیار شیعیان قرار داد تا برای مشورت و مسائل دینی و برای پیوستن به یاران امام حسین(ع) در واقعه عاشورا از آن بهره ببرند.

وی ادامه داد: طوعه نیز یکی دیگر از زنان است که به حمایت از مسلم بن عقیل در کوفه که حکومت نظامی وحشتناک بود نقش آفرینی کرد و نوعی شجاعت و دلاوری از خود به نمایش گذاشت همچنین دیلم همسر زهیر بن قین که همسرش را تشویق کرد تا به کربلا برود.
درویشی به نقش زنان در صحنه عاشورا اشاره کرد و گفت: حامیانی بودند که توانستند در موقعیت های بحرانی و صحنه جنگ با خطبه خوانی و حمایت هایشان زیباترین نقش آفرینی را داشته باشند.

وی ابراز داشت: ام وهب زمانی که سر فرزندش را برایش انداختند سر را دوباره به آنها پرتاب کرد و گفت که در شان ما نیست ما  چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم.

استاد جامعه الزهرا(س)خاطر نشان کرد: زنان و مادرانی که در کربلا به رهبری حضرت زینب(ع) بر سر عقاید خود بودند و لحظه شهادت فرزندان و همسران خود را میدید ولی لحظه ای از عقاید خود سر باز نمی زدند و حتی برای گرفتن پیکر شهدایشان از خیمه ها بیرون نمی آمدند و صدا به گریه و شیون بلند نمی کردند و آن را مخفی می کردند که نکند امام حسین(ع) ناراحت شوند در مورد حضرت رباب آمده است که ایشان هنگام دفن علی اصغر(ع) از خیمه بیرون نیامدند.
به گفته وی؛ حتی زنان در کربلا اقدام به تشویق و ترغیب رزمندگان می کردند.

وی با اشاره به شرکت مستقیم زنان در نبرد با دشمنان گفت: در تاریخ ذکر شده است که زنان برای دفاع و حمایت از حضرت وارد صحنه جنگ می شدند و تنها با سلاحشان که تیرک خیمه بود به سمت دشمان هجوم می بردند و آنها را به هلاکت می رساندند.

وی افزود: کار دیگر زنان در صحنه کربلا اطاعت از امام و ولایت مداری بود وقتی دلاورانه به سمت دشمن حمله ور می شدند کسی نمی توانست جلودار آنها باشد ولی وقتی امام فرمان بازگشت به خیمه می داد بدون هیچ سوالی به خیمه بازمی گشتند و باعث اضطراب حضرت نمی شدند و خلاف رضایت ایشان حرکت نکردند.

وی آرام کردن کودکان و پرستاری از آنها را یکی دیگر از نقش های زنان در صحنه کربلا عنوان کرد و گفت: زنان شاهد صحنه هایی مانند شهادت همسرشان و فرزندانشان بودند و همزمان باید از کودکان تشنه و مضطرب را مراقبت می کردند تا صدای گریه آنها باعث نگرانی رزمندگان نشود.

درویشی ادامه داد: حتی زمانی که خیمه ها آتش گرفت بچه ها هراسان به بیابان ها فرار کردند که این زنان بودند که جگرگوشه های آل رسول را پیدا کردند و آنها را در آغوش گرفتند.

وی با اشاره به نقش آفرینی زنان بعد از صحنه کربلا گفت: کارهای فرهنگی و تبلیغی بر عهده زنان بود، زن ها به عنوان خبرنگار و یکسری فیلم بردار زنده بودند که با وجود چنین افرادی واقعه کربلا تحریف نشد. حتی زنانی هم که شوهرانشان در سپاه کفر بودند بعد از این واقعه وارد عمل شدند.

استاد جامعه الزهرا(س) افزود: زنان قبیله بنی اسد هم نقش زیبایی کردندپس از پایان جنگ، بدن های مطهر شهدا بر روی زمین تفتیده کربلا مانده بود، و هیچ کسی جرات نداشت که برای دفن و کفن اجساد قدم بردارد; چرا که طبق دستور عمر سعد، ماموری بر بدن ها گمارده شده بود . در این وضعیت، زنان قبیله بنی اسد که در نخلستان های نزدیک کربلا بودند، با بیل و وسایل دیگر، به سوی میدان هجوم بردند . مردان آن ها با دیدن حرکت شجاعانه زنان، به کمک آمدند و به کفن و دفن شهیدان پرداختند

وی اضافه کرد:  همچنین همسر خولی پس از آن که خولی بن یزید اصبحی سر مبارک امام را برای کسب جایزه به کوفه آورد، ابتدا آن را به خانه برد . همسرش در نهایت اعتراض، شوهرش را طرد و نسبت به او ابراز انزجار کند. سپس به حیاط رفت و نزدیک سر مبارک امام تا صبح بیدار نشست. همچنین نقش زنان آل ابی سفیان نیز مثال زدنی است به گونه ای که سخنرانی ها و خطابه های پر شور حضرت زینب ( علیهاالسلام)، در مجلس ابن زیاد و یزید، موجب گردید که زنان آل ابی سفیان از این واقعه متاثر شده، مراسم نوحه سرایی و گریه و شیون برای امام حسین ( علیه السلام) و یارانش بر پا دارند .

وی به نقش هند همسر یزید اشاره کرد و گفت: همسرش در مورد به شهادت رساندن امام حسین ( علیه السلام) اعتراض کرد و گفت: «ای یزید! آیا تو دستور داده ای سر حسین فرزند رسول خدا را از تن جدا کنند و بالای نیزه برند؟ آیا تو فرزند فاطمه را کشتی؟» یزید مضطرب شد و برای گریز از کاری که کرده بود، گفت: «... خدا بکشد ابن زیاد را که او را کشت، من به کشتن او راضی نبودم.

وی گفت: همچنین رباب همسر امام حسین(ع) بعد از صحنه کربلا دستور داد تا سقف خانه اش را بردارند و خود و دخترش سکینه، در خانه بی سقف روزگار گذراندند . چون به او گفته می شد که از زیر آفتاب سوزان برخیز . با گریه و شیون می گفت: من با چشمان خود حسین ( علیه السلام) را دیدم که گرمی آفتاب، بدن او را می گداخت. همچنین زنان بنی هاشم بودند که بر سر مزار پیامبر عزاداری می کردند و هیچ زنی از هاشمیان سرمه نکشیدند و خضاب نکردند.

وی به سخنرانی های حضرت زینب اشاره کرد و گفت: بزرگترین نقش را در این زمینه ایفا کردند  ضمن اینکه ام البنین مادر حضرت ابوالفضل عباس نیز در این زمینه اشعار می سرودند و عزاداری می کردند.

۳۱۳/۶۱