خبرگزاری حوزه | خدای متعال در سوره‌ مبارکه‌ عادیات با سوگند خوردن و مقدس کردن لحظات ناب جهاد، حتی با اشاره به نفس نفس زدن و جرقه‌ی سم‌ اسب‌ها به انسان گوشزد می‌کند که «اِنَّ اِلانْسانَ لِرَبِّه لَکَنُود/ انسان نسبت به نعمت‌های پروردگار خود بسیار ناسپاس وحق‌ناشناس است.» (عادیات/۶)

به راستی چرا انسان ناشکری می‌کند؟

طبع بشر این‌چنین است که گاه آن‌قدر پیرو هوای نفس و دلداده‌ی لذایذ دنیایی می‌شود که از شکر پروردگارش در مقابل نعمت‌هایی که به او داده، غافل می‌گردد و از حیوان هم پست‌تر می‌شود.

یکی ازویژگی‌های لازم برای مؤمن این است که همواره زمان‌شناس و مکان‌شناس خوبی‌ باشد، به طوری که انسان متعهد مؤمن بعداز تشخیص وظیفه در زمان و مکان مناسب، تمام توجه خود را به  سرعت بخشیدن و به‌کارگیری دقت لازم در انجام وظیفه‌اش معطوف می‌کند.

یکی از مصادیقی که شاید بتوان آن را از مصادیق کفران نعمت دانست این است که مؤمن وظیفه‌ی خود را تشخیص بدهد اما در انجام آن سرعت و دقت لازم را نداشته باشد.

حتما داستان طرماح را شنیده‌اید. همان که تا لحظه‌ی محاصره‌ی امام حسین علیه السلام عاشقانه پا به‌رکاب بود، اما با یک لحظه بی دقتی درگیر محبت دنیا و خانواده شد و با یک انتخاب عجولانه و تصمیم نابه‌جا از کاروان امام جدا شد. با اینکه به سرعت، اسب تاخت و رفت، تا سریع بازگردد، اما افسوس، زمانی بازگشت که اسمش جزء جاماندگان کربلا ثبت شد.

اما تاریخ، جهادگران وقت شناس را به خود کم ندیده است؛ همان‌ها که خداوند به نفس مبارکشان قسم خورده و دنیا به وجودشان می‌بالد.

سی سال پیش همت‌ها و باکری‌ها پر کشیدند و امروز شهدا و جهادگران خان طومان فضای کشور را با پیکرهای مقدسشان معطرکردند.

و اینگونه به ما درس جهاد و مقاومت می‌دهند تا بیاموزیم که همواره به موقع و با سرعت عمل کنیم.

همانگونه که مقام معظم رهبری می فرمایند:

دیروز برای شهادت دروازه‌ای به آسمان باز بود و امروز معبری تنگ ...

گویا باید با دقت و با سرعت پا به رکاب باشیم و فرصت‌ها را از دست ندهیم.

گویا این معبر باز هم در حال دروازه شدن است!

آری، هنوز هم فرصت برای شهادت هست؛ فقط باید با دقت و سرعت عمل کرد.

کفران نعمت، گاهی شامل نعمت‌های مادی می‌گردد مانند زمانی که انسان درآب و غذایش قدرناشناسی کند و یا در خوراک و پوشاک خود قدر نعمت الهی را نداند.

البته گاهی کفران نعمت معنوی نیز خواهد بود؛ آنجا که خداوند سرمایه های معنوی زیادی مانند نعمت ایمان، اسلام، عشق، امنیت، محبت، دوستی و ولایت در اختیار انسان قرار داده است و انسان به درستی از آن‌ها استفاده ننماید.

 انجام کار خیر یک بُعد قضیه است و سرعت و دقت، بُعد دیگر.

بسیار پیش آمده که انگیزه‌ی کار خیر با نیت خالص در ما موج می‌زند؛ ولی به دلیل سهل انگاری توفیق کار خیر را از دست می‌دهیم.

چه خوب است توجه داشته باشیم که فرصت کار خیر محدود است و انسان اگر این فرصت محدود را غنیمت نشمارد و به‌موقع جهاد نکند، ممکن است یک عمر پشیمان و نادم شود.

همانطورکه طرماح هم دقت کافی و سرعت و توجه لازم را بکار نبرد، قدرناشناسی کرد و سرمایه‌ی معنوی شهادت در رکاب امام حسین علیه السلام را از دست داد.

سلیمه براتی، عضو گروه لبخند خدا، وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان