به گزارش خبرگزاری «حوزه»از اصفهان، حضرت آیت الله جوادی آملی، در پیامی به همایش «روش‌های کاربردی امر به معروف و نهی از منکر» تصریح کردند: احیای امر به معروف و نهی از منکر از برجسته‌ترین کارهای اولیای الهی است، اما نکته مهم در این مورد، آن است که امر به معروف، تنها تعلیم، تبلیغ و سخنرانی نیست، بلکه باید زمینه‌ای وجود داشته باشد که امر آمر به معروف اطاعت شود.

ایشان در بیان اهمیت امر به معروف و نهی از منکر، افزودند: امر به معروف از قبیل دستورات الهی و امر والدین است، چنانچه کسی سخن آمر به معروف را عمل نکند، دو خلاف شرع مرتکب شده ؛ ابتدا حکم خدا را کنار گذاشته و بعد امر آمر به معروف را ترک کرده است؛ تخلف از امر آمر به معروف مانند ترک نماز از سوی کسی می‌ماند که نذر کرده تا اول وقت نماز بخواند؛ نخست ادای نذر خود را کنار گذاشته و سپس امر الهی را انجام نداده است.

معظم له خاطرنشان کردند: امر به معروف و نهی از منکر نسبت به اعمالی صدق می‌کند که فرد به عمد و با آگاهی نسبت به حرمت آن اعمال، تخلفی را مرتکب شود، لذا امر به معروف و نهی از منکر، متفاوت از ارشاد، تبلیغ، تذکر و تعلیم است؛ زیرا متخلف عالم به حکم بوده و عمدا گناه می‌کند، از این رو سخنان آمر به معروف باید به قدری دلپذیر باشد و از قلب برآید که توانایی ایجاد تحول در مخاطب را دارا باشد.

این مرجع تقلید با تأکید بر اینکه سخنان آمر به معروف برای تأثیر گذاری باید دل مایه داشته، عنوان کردند: از جایی که امر به معروف و نهی از منکر از شئون حکومت اسلامی بوده و این انقلاب نیز با فداکاری و بهترین خون‌ها به پیروزی رسیده است، آمر به معروف، شهامت و شهادت را در امر خود تفسیر می‌کند. از آنجا که مردم بزرگ ایران بسیار عاقل و خردمند بوده و تنها به کسی دل می دهند که حرف از دل او برخیزد؛ آمر به معروف باید وابسته به حکومت دینی باشد و هیچ‌گاه به بی‌راهه نرود؛ در نهایت نیز آنچه می‌داند را با روح و جان به دیگری منتقل کند تا اثر گذاری داشته باشد.

حضرت آیت الله جوادی آملی با بیان این که اثر گذاری امر به معروف و نهی از منکر در جامعه‌ای که فساد و اختلاس در آن وجود داشته باشد، کم می‌شود، بیان کرد: امر به معروف در کتب فقهی در کنار مسأله جهاد ذکر می‌شود، چرا که واجب سیاسی و عبادی است و امر و نهی در آن جنبه فرمان دارد؛ تنها کسی می‌تواند فرمان دهد که فرمانده و پیشرو باشد؛ زیرا مردم تنها به دستور قائد عمل می‌کنند؛ از این رو آمر به معروف نیز خود باید پیشرو در عمل به معروفات باشد. کسی که پشت قافله حرکت کرده و به دیگران می‌گوید بروید، کمتر کسی به سخنانش عمل می‌کند؛ چنانچه بخواهیم جامعه را حرکت دهیم، باید خود پیشاپیش مردم حرکت کنیم.