اسماعیل رحیم‌زاده کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه اظهار کرد: برخی رفتارهای نادرست، بین مدیرانی که پای حرف و آرمان‌های خود به انقلاب نماندند و سینماگرانی که از موضوعات دینی برای خود محلی برای کسب درآمد درست کردند. سبب شده سینمای دینی و انقلابی آنچنان که باید در کشور ما رشد مطلوب نداشته باشد. سینمای انقلابی نیازی به آثار سیاه نما ندارد آثاری که صرفاً در پی جلب رضایت جشنواره‌های خارجی هستند.
وی افزود: در چهار دهه گذشته، روی سه عنوان در سینمای ایران بحث فراوان صورت گرفته است. سینمای انقلاب، سینمای اسلامی و سینمای دینی، اما پیرامون هیچ یک از این عنوان‌ها ما اتفاق چندان چشمگیری را شاهد نبوده‌ایم. دلیل این نقصان نیز به عدم راهبردهای لازم مربوط می‌شود. وقتی در این رابطه نظریه‌پردازی لازم صورت نگرفته باشد نباید توقع اتفاق خاصی را داشته باشیم. در این میان یک استثنا وجود دارد. سال‌ها پیش مرحوم فرج‌الله سلحشور تقسیم‌بندی با عنوان فیلمنامه‌نویس غربی و فیلمنامه‌نویس اسلامی مطرح کرد. فیلمنامه‌نویس غربی متکی به انسان است اما فیلمنامه‌نویس اسلامی به خدا نگاه می‌کند.
این فیلمساز ادامه داد: فیلمنامه‌نویس غربی در دروغ‌پردازی برای بالا رفتن درام خبره است اما فیلمنامه‌نویس اسلامی به یک واقع‌گرایی مستند متکی است. در درام اسلامی واقعیت برای عبرت انسان‌ها بیان می‌شود، در حالی‌که فیلمنامه‌نویس غربی تنها به فکر زیبایی ظاهری است. این ویژگی دقیقاً بر خلاف فیلمنامه‌نویس اسلامی است. فیلمنامه‌نویس اسلامی از زیبایی باطن به زیبایی ظاهر می‌رسد. بر اساس همین دیدگاه، مرحوم سلحشور سریال «یوسف پیامبر» را ساخت؛ اثری که توانست در سه قاره مخاطب داشته باشد.
وی درباره موانع پیش روی سینمای انقلاب چنین توضیح داد: متاسفانه برخی گرایشات سیاسی مانع اعتلای سینمای انقلاب شده است. منظور اینکه برخی از مدیران وقتی به پست مدیریت تکیه می‌زنند شعارهایی که بارها آن را فریاد زده‌اند را فراموش می‌کنند. این امر نیز در دولت‌های مختلف رایج است. با این توضیح هر دولتی تصور می‌کند نگاه و روش خود انقلابی است و پیشینیان راه را به خطا پیموده‌اند.
این سینماگر درباره برخی آثار دولتی گفت: تعدادی از فیلم‌های سینمایی که به واسطه حمایت‌های دولتی تولید شده‌اند در پی جذب مخاطب نیستند بلکه تنها ساخته می‌شوند که به نمایش درآیند. بخش خصوصی نیز چندان کاری با سینمای دینی و انقلابی ندارد چون تنها در پی فیلم‌هایی است که در گیشه بتواند فروش خوبی داشته باشند.
رحیم‌زاده در انتهای سخنانش بیان کرد: هنر هفتم، آمیخته‌ای از هنر، صنعت و سرگرمی است. بخش هنر سینما، معنا را در بر می‌گیرد که می‌تواند آموزه‌های دینی و انقلابی را در خود جای دهد. بخش صنعتی سینما نیز به درآمدزایی آن مربوط می‌شود. سینما باید بتواند هزینه‌های خود را تامین کند. در قسمت سوم باید اثر نمایشی در هنر هفتم، مردم را به واسطه جذابیت‌های بصری جذب خود کند. اگر این اتفاق رخ دهد یک فیلم موفق خواهد بود. این سه ویژگی حتماً باید در فیلم‌های دینی و انقلابی وجود داشته باشد.
انتهای پیام
