به گزارش خبرگزاری حوزه، یادمان نمی‌رود، یادگار عشق به زهرا (س)! شهادت، وعده‌ای بود که نه تنها به روح شهیدان، بلکه به دل‌های مومنان زمین و زمان امید می‌بخشید.

اواخر جنگ بود.

آمد سراغم که روی سینه اش بنویسم «یا زهرا (س)» و پشت پیراهنش «می روم تا انتقام سیلی زهرا (س) بگیرم».

روزی که قطعنامه پذیرفته شد، می گفت: «مگر می شود وعده حضرت زهرا (س) عملی نشود. خودش به من وعده شهادت در این جنگ را داده است».

بعد از قبول قطعنامه برای دفع تجاوز صدام، به شلمچه اعزام شدند.

کنار خاکریز برای بچه ها صحبت می کرد که «اسم حضرت زهرا را بدون «سلام الله علیها» بر زبان نرانید» ترکش خمپاره ای شد قاصد حضرت زهرا (س).

راوی: هم رزم شهید

منبع: کتاب مهر مادر، ص ۹۹٫