به گزارش خبرگزاری حوزه، اول اردیبهشت ماه در تقویم ملی کشور همزمان با سالروز تولد شیخ اجل سعدی روز سعدی و نثر پارسی نام گرفته است. تاریخ ولادت سعدی به قرینه سخن او در گلستان در حدود سال ۶۰۶ هجری است.
ابومحمد مشرفالدین مصلح بن عبدالله بن مشرف، متخلص به سعدی، شاعر و نویسنده بزرگ قرن هفتم هجری است.
سعدی بدون تردید یکی از پنج شاعر اول زبان فارسی و از بزرگترین شاعران ایران است که زیبایی کلام و شیوایی او در نظم و نثر شهرت جهانی داشته و زبانزد همگان است.
غزلسرایی سعدی در مورد اخلاق و عرفان، بسیار زیبا و جذاب است و تاکنون کسی نتوانسته تا این حد زیبا غزل بسراید.
مرکز سعدی شناسی، از سال ۱۳۸۱ خورشیدی، روز اول اردیبهشت را به این شاعر بزرگ اختصاص داد و آن را روز بزرگداشت سعدی اعلام نمود.
جالب اینکه اول اردیبهشت سالروز درگذشت محمد اقبال لاهوری (شاعر و سیاستمدار پارسیگوی پاکستانی)، ملکالشعرای بهار (شاعر و سیاستمدار نامدار) و سهراب سپهری (شاعر و نقاش همروزگار) نیز هست و هر سه - اقبال و بهار و سپهری - به زبانی شعر گفته و سرودهاند که سعدی در برافراشتن بنای آن نقشی همسنگ فردوسی داشته است.
استاد سخن در دیباچه گلستان می فرماید: «یک شب تأمل ایام گذشته می کردم و بر عمر تلف کرده تأسف می خوردم و سنگ سراچه دل را به الماس آب دیده می سفتم و این ابیات مناسب حال خود می گفتم:
در اقصای عالم بگشتم بسی به سر بردم ایام با هر کسی
تمتع به هر گوشه ای یافتم ز هر خرمنی خوشه ای یافتم
چو پاکان شیراز خاکی نهاد ندیدم که رحمت بر این خاک باد
تولای مردان این پاک بوم برانگیختم خاطر از شام و روم
دریغ آمدم زان همه بوستان تهیدست رفتن سوی دوستان
به دل گفتم از مصر قند آورند بر دوستان ارمغانی برند
مرا گر تهی بود از قند دست سخن های شیرین تر از قند هست
نه قندی که مردم به صورت خورند که ارباب معنی به کاغذ برند»
به فرموده شیخ اجل سعدی این ابیات، مناسب حال او و در تأسف بر عمر از دست رفته و اشاره به پنجاه سالگی سعدی سروده شده و تاریخ تألیف کتاب آمده است:
هر دم از عمر می رود نفسی چون نگه می کنم نمانده بسی
ای که پنجاه رفت و در خوابی مگر این پنج روز دریابی
خجل آن کس که رفت و کار نساخت کوس رحلت زدند و بار نساخت
آثار سعدی به دو دسته ی آثار منظوم و آثار منثور تقسیم می شود و آثار منثور وی خاصه شاهکارش گلستان، دارای هشت باب است.
برترین آثار منظوم سعدی شیرازی یکی از شاهکارهای بی نظیر شعر و ادب فارسی است که در متون قدیمی، کلیات "سعدی نامه" نامیده شده و بعدها به "بوستان" شهرت یافته است.
این منظومه در اخلاق و تربیت و وعظ و تحقیق است در ده باب نوشته شده است.
تاریخ اتمام گلستان را سعدی این چنین روایت کرده:
به روز همایون و سال سعید به تاریخ فرخ میان دو عید
ز ششصد فزون بود و پنجاه و پنج که پر دُر شد این نامبردار گنج
آثار دیگر سعدی قصائد عربی است که حدود هفتصد بیت مشتمل بر معنای غنائی و مدح و نصیحت است و قصائد فارسی او که در موعظه و نصیحت و توحید و مدح پادشاهان و رجال دوره اوست.
سعدی شاعری است که مضامین اشعارش را بدون هیچگونه پیچیدگی بیان کرده است او عالی ترین و مفاهیم عرفانی و اخلاقی را با ساده ترین زبان و زیباترین شکل در قالب شعر و یا نثر به مخاطب خود ارائه نموده، بی شک دغدغه اصلی سعدی در حقیقت انتقال پیام به مخاطب است و برای این منظور از شیرین ترین همچنین شیواترین سخنان بهر برده است، بدین ترتیب مخاطب را با خود همراه کرده و از دیرباز خود را به عنوان شاعری توانمند در عرصه ادبیات فارسی شناسانده است.
سعدی فصاحت کلام خاصی داشت بدین وسیله نکات و مسائل ادبی را با شیوایی و آراستگی سخن مطرح می کرد بدون تردید امتیاز بزرگ سعدی سخنوری اوست که جایگاهش را در بین شعرا بسیار خاص و ویژه نموده است.
در روزگار عسرت، ناامیدی، سختی ها و تلخی ها کدام امید فراتر از سخن شیخ اجل که: «دفع غم دل، نمیتوان کرد، الا به امید شادمانی...»./غزل ۶۰۸
هادی حمیدی
منابع:
گلستان سعدی
پایگاه اینترنتی گنجور
پایگاه اینترنتی حوزه
نظر شما