نقشه راه الهی برای رسیدن به کمال

حجت الاسلام والمسلمین محمدی قائینی از اساتید حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، به تشریح درس‌هایی از دعای ۳۱ صحیفه سجادیه، پرداخت و اظهار داشت: در دعای ۳۱ صحیفه سجادیه، می‌خوانیم «وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی ذِکْرِ التَّوْبَةِ وَ طَلَبِهَا»؛ که امام زین العابدین(ع) در طلیعه این دعا که برای توبه کردن است، می‌فرمایند: «اللَّهُمَ‌ یَا مَنْ‌ لَا یَصِفُهُ‌ نَعْتُ الْوَاصِفِینَ». به عبارتی ابتدا باید بدانیم در طلب بازگشت به سوی چه خدایی هستیم، تا بعد بخواهیم توبه کنیم.

وی افزود: اگرچه همه دنبال کمال هستیم، اما هستند کسانی که راه رسیدن به کمال را اشتباه فهمیده اند، برخی راه رسیدن به کمال را در رسیدن به مدرک تحصیلی می‌داند اما باید دانست که راه کمال آن است که انسان را به خدا برساند، چه بسا که انسان با گمنامی به خدا می رسد و با شهرت نمی رسد، گاه انسان با درس نخواندن است که به خدا می رسد و نه با درس خواندن.

حجت الاسلام والمسلمین محمدی قائینی، خاطرنشان کرد: محمد علی فروغی صاحب کتاب سیر حکمت در اروپا در زمان قاجاردکترای فلسفه از فرانسه گرفت و رئیس فراماسونری در ایران، بود که سه بار هم نخست وزیر شده و در سال ۱۳۲۱ از دنیا رفت، وصیتنامه ای دارد و در آن آورده، «ای کاش آدمی معمولی بودم، این همه به مملکتم خیانت نمی کردم. پای استعمار را در مملکتم محکم کردم»، لذا باید گفت فردی که درس خوانده باشد اما به مملکتش خیانت کرده باشد، چه فایده ای دارد.

وی ابراز کرد: صرف پولدار بودن هم راه رسیدن به کمال نمی تواند باشد، البته پول داشتن ذاتا بد نیست؛ حتی بسیاری از کارها را با پول می توان انجام داد، اما پولی که از راه حلال به دست بیاید و در راه حلال خرج شود. و الاّ قارون و نمرود و فرعون نیز پولدار بودند، نمی شود کسی بگوید من کار کردم و پولدار شدم؛ بلکه باید دید آیا برای خدا کار کرده یا به طمع ریاست و نام خود، کار کرده است. خود را نگاه داریم و در عذاب و گمراهی نرویم، پولی به دست آوریم که خدا می خواهد. شطیطه پیرزن نیشابوری مثال زیبایی در این باره است.

استاد حوزه علمیه قم، بیان کرد: می‌بینیم که گاه، خیر و برکت در همان مال اندک، ولی حلال است نه از راه پارتی و سفارش و زرنگ بازی ها، باید دانست کمال همان است که خدا از ما می خواهد. بناست که من در راه درست، یعنی صداقت، امانت و عدالت حرکت کنم؛ حال هر چه باشد، ولو فقر یا غنا نتیجه آن باشد، اگر کسی فهمید که راه را کج رفته، پشیمان شد و به راه درست خواست برگردد، این «توبه کردن» است. انابه آن است که انسان با اشتیاق در مسیر درست حرکت کند و البته به مقصد هم می رسد، اما توبه برای آن کسی است که راه درست را گم کرده و می خواهد به راه راست برگردد، البته از بسیاری کارهایمان باید توبه کنیم؛ حتی نحوه نماز خواندن خود. چه بسا کارهایمان صرفا بر اساس عادت و رسوم بوده است؛ و نه بر اساس کلام خدا.

وی تأکید کرد: مهم آن است که انسان اگر فهمید راهش خطاست، برگردد؛ نه آنکه مانند شیطان، لجبازی کند و راه خطایش را مصرّانه ادامه بدهد. او بود که گفت «انا خیر منه» من از آدم برتر هستم. و این لجاجت را تا آخر ادامه می دهد. شیطان به محضر نوح نبی الله رسید و عرض کرد آیا راهی برای توبه من وجود دارد؟ نوح کلام شیطان را به خدا عرضه داشت. ندا آمد بله. راهش آن است که به تو سجده کند. خبر را به شیطان داد که نسبت به حضرت نوح تواضع و نهایت خشیت داشته باشد، اما شیطان گفت نه. من به جد تو سجده نکردم؛ به تو سجده کنم؟.

حجت الاسلام والمسلمین محمدی قائینی، ادامه داد: اینکه سفارش شده دائما در حال توبه باشیم، شاید معنای دقیق تر آن است که دائما دعا کنیم خدایا کج نشویم و اگر کج شدیم، ما را به راه راست برگردان، قلب ما را به گونه ای آماده کن که به هر راهی نرویم و اشتباهمان را ادامه ندهیم.

وی اظهار کرد: امام سجاد(ع) می‌فرماید، قرار است به درگاه خدا برویم و از خدا بخواهیم که دست ما را هم بگیرد، حضرت به ما می آموزاند که اول خدا را بشناسیم تا بعد از آن توفیق توبه کردن را از خدا بخواهیم، کلام حضرت یعنی بناست تا به سوی منبع همه خوبی ها برویم، بناست با توبه به جایی برویم که مطمئن ترین فرد است تا ما را راهنمایی کند و دست ما را بگیرند و به راه درست هدایت کند و خطاهای گذشته را هم نادیده بگیرد و جبران نماید. خدایی که از پدر و مادر هم مهربان تر است که توبه کار را کمک می کند، تشویق می کند، گناهان او را می بخشد؛ و بلکه «یبدل السیئات بالحسنات».

انتهای پیام. /