حجت الاسلام و المسلمین ناصر ابراهیمی در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به نقش امام سجاد (ع) و حضرت زینب (س) به عنوان ارکان دوام و بقای نهضت حسینی (ع) خاطرنشان کرد: متأسفانه چهره قهرمان امام سجاد (ع) توسط بعضی از دوستان ناآگاه و دشمنان آگاه تحریف شده و از امام به عنوان چهره ای پیوسته بیمار و کنار از مسائل سیاسی ساخته اند.
وی افزود: بی تردید چهره تحریف شده از این امام شجاع و خستگی ناپذیر ظلمی بزرگ است؛ چرا که زنده ترین دلیل حماسه حضرت، خطبه های افشاگرانه ایشان در کوفه و شام و موضع سازش ناپذیر امام با ستمگران و برخورد خشمگین با عالمان درباری است.
حجت الاسلام و المسلمین ناصر ابراهیمی اظهار کرد: امامان شیعه (ع) پیوسته به شیعیان سفارش می کردند، زیر هر عَلَمی که تحت عنوان قیام بلند شد، قرارنگیرند؛ بلکه ابتدا مشروعیت آن قیام را احراز کنند، آنگاه با آن همراه شوند که در غیر این صورت، خونشان هدرخواهد شد و چنین تعلیل می فرمودند که شما دو جان ندارید که با یکی تجربه کنید و با دیگری زندگی، یک جان بیشتر نیست.
استاد حوزه علمیه، با اشاره به قیام های مسلحانه بعد از شهادت امام حسین (ع)، خاطرنشان کرد: مشی امامان، به ویژه امام سجاد (ع) وارد نشدن در آن بوده است، برای آنکه نظر امامان (ع) را در مورد این قیام ها دریابیم، باید سراغ شواهد و قرائن برویم تا حقیقت را در یابیم، چه بسا در مسیر تحقیق، گاه به مذمت امامی از قیام یا سردار قیام برخوریم، لکن به تنهایی نمی تواند دلیل بر محکوم بودن آن قیام باشد، زیرا چه بسا امام با این مذمت تنها می خواسته ارتباط خود را با قیام تکذیب کند که امری کاملا طبیعی است. بنابراین قضاوت پیرامون قیام های دوران ائمه (ع) کار آسانی نیست، بلکه باید با حوصله، مجموع شواهد و قرائن را کنار هم گذارد تا به یک جمع بندی صحیح و منطبق با واقع رسید.
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی خاطرنشان کرد: مجموعه قیام هایی که در دوره های بعد ازامام حسین (ع) صورت گرفته است، بر دو نوع است:
قیام هایی که با اهداف و انگیزه های شیطانی و قدرت طلبی صورت گرفته است، هر چند در ظاهر دوستی اهل بیت (ع) و خونخواهی امام حسین (ع) را یدک می کشیدند. نمونه بارز و عینی این نوع قیام ها، قیام «بنی عباس» است. اینان هدفی جز رسیدن به حکومت نداشتند؛ لذا وقتی به قدرت رسیدند، مانند بنی امیه جنایت کردند و فرزندان فاطمه (س) را به شهادت رساندند.
قیام هایی که با اهداف و انگیزه های الهی بود و تنها انگیزه مقدس ظلم ستیزی را دنبال می کرد و در صورت پیروزی در قیام بدون تردید قدرت را به صاحب اصلی آن، یعنی امامان شیعه (ع) تحویل می دادند.
وی افزود: نمونه بارز این قیام، قیام شهید، زید بن علی بن الحسین (ع) است که در نهایت قداست انجام گرفت و «زید» شهید، از معتقدین امامت حضرت صادق (ع) بود و اگر پیروزمی شد، به تصریح حضرت (ع)، «لو ظفر لوفی» قدرت را به حضرت واگذار می کرد. امامان شیعه (ع) قیام های نوع اول را محکوم، و قیام های نوع دوم را مورد تأیید قرار می دادند؛ البته این تأیید، بعضا نه به صورت علنی، بلکه مخفیانه بوده است.
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی خاطرنشان کرد: سخنرانی های افشاگرانه حضرت امام سجاد (ع) و زینب کبری، سبب شد که وجدان های خفته بیدار شده و انگیزه انتقام خواهی و خون خواهی در جانها زنده شود. قیام توابین با همین انگیزه شکل گرفت. اولین جرقه های آن بلافاصله بعد از شهادت امام حسین (ع) درگرفت و به صورت علنی در سال ۶۵ ه.ق شروع شد.
استاد حوزه علمیه قم گفت: این قیام انگیزه مقدس انتقام خواهی از خون سالار شهیدان را دنبال می کرد. در قداست این انگیزه این جمله امام سجاد (ع) شاهد خوبی است که به عمویش محمدبن حنفیه فرمود: «یا عم لو ان عبدا زنجیا تعصب لنا اهل البیت لوجب علی الناس موازرته ...» عموجان اگر یک برده سیاهی هم به حمایت از ما برخاست، باید مردم او را یاری کنند.»
وی اظهار کرد: ماهیت قیام ها را معمولا از سه راه می توان شناخت، بررسی چهره رهبری نهضت، سیمای همراهان و شعارها.
وی خاطرنشان کرد: رهبری نهضت توابین را سلیمان بن صرد خزاعی به عهده داشت. او از چهره هایی است که قبل از فتح مکه مسلمان شده و با پیامبر اکرم (ص) همراه بود و بعد هم در رکاب مولی علی (ع) در تمام جنگ های حضرت حضور داشته است. «شهد المشاهد کلها مع علی (ع)» که در ماجرای کربلا محبوس و در زندان ابن زیاد بوده است.
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی ابراز کرد: دیگر چهره های این قیام که می توان آنها را از سران نهضت، نامید، عبارت اند از: مسیب بن نجیبه فزاری، عبدالله بن سعد نفیل ازدی، عبدالله بن واحد تمیمی و رفاعه بن شداد.
وی اضافه کرد: آنچه در مجموع اظهارنظرهای اینان دیده می شود، انگیزه مقدس خونخواهی سالار شهیدان (ع) است و گفتار دیگر هواداران این قیام هم در همین راستا است. شعارهای این نهضت هم تماما شعارهای خونخواهی سالار شهیدان بوده است، به عنوان نمونه برخی از شعارهای آنها عبارتند از، «لا کوفه نبغی و لا عراقا / بل نرید الموت و العتاقا»؛ نه کوفه را می خواهیم و نه عراق را، بلکه می خواهیم در راه خدا جان ببازیم و از عذاب رهایی یابیم. «یا رب انی تائب الیک / قد اتکلت سیدی علیک» پروردگارا به درگاهت توبه می کنم و فقط اعتمادم بر تو است ای آقای من!.»
استاد حوزه علمیه ادامه داد: اینها برخی از شعارهای این نهضت است، با توجه به این ویژگی ها این قیام مقدس را «انتحار» نامیدن، بی مهری به ایثارگران و فداکاران است. انتحار یعنی آنکه قیام کنندگان هدف نداشتند که دروغ است و اگر مقصود این است که هدفشان پیروزی نبود، قیام مقدس آن است که در پی انجام وظیفه باشد و بدون تردید قیام این آزادمردان از سر سوز و احساس و مسئولیت و هدف اولیه آنها انتقام از خون یاران بوده است، هرچند اگر پیروز می شدند، به چیزی کمتر از حکومت اهل بیت (ع) راضی نمی شدند.
امام سجاد (ع) و قیام توابین
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی خاطرنشان کرد: با توجه به شرایط حساس و بحرانی و خفقانی دوره امام سجاد (ع) و موضع تقیه حضرت، توقع بیانی صریح از حضرت در حمایت از این قیام، نابجاست و حتی برعکس، باید انتظار نکوهش را هم از امام داشت و لکن وقتی مجموع قرائن و شواهد را کنار هم می گذاریم، تقریبا اطمینان به رضایت امام (ع) به این قیام پیدا می کنیم.
وی یادآور شد: در آغاز این قیام سلیمان بن صرد، چنین ایراد خطابه کرد: ما برای حسین (ع) نامه نوشتیم و دعوت کردیم.او آمد و از ما کمک خواست؛ ما کمک نکردیم. نتیجه آن شد که فاسقان او را هدف تیرهای خود ساختند و او را کشتند و بی شرمی را از حد فزون کردند حتی او را عریان ساختند؛ آگاه باشید، باید قیام کنید که خدا را به خشم آورده اید. نزد همسران و بچه هایتان برنگردید، مگر آنکه خدا را راضی کنید.«والله ما اظنه راضیا دون ان تناجزوا من قتله او تبیروا لاتهابوا الموت فوالله ما هابه امری قط الاذل» به خدا قسم گمان نمی کنم. او راضی شود، مگر آنکه انتقام از قاتلان او بگیرد و یا کشته شوید، از مرگ نهراسید؛ به خدا قسم هرکس از مرگ هراس به خود راه دهد، ذلیل خواهد شد.»
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی گفت: این انتقاد برتوابین وارد است که چرا به موقع از حق حمایت نکردند (ولی این اشکال برسلیمان بن صرد وارد نیست، چرا که او به هنگام حادثه عاشورا زندان بوده است.) اگر چهارهزار نفری که در قیام توابین شرکت کردند، روز عاشورا به یاری امام حسین (ع) می شتافتند، قطعا تاریخ تغییر مسیر می داد.
وی افزود: در این مورد فرمایشات مقام معظم رهبری خواندنی است: «... عوام متفرق شدند، ولی چرا آن خواص مؤمنی که اطراف مسلم بودند، متفرق شدند در بین آنها کسان خوبی بودند، بعدا بعضی از آنان در کربلا آمدند شهیدشدند، اما اینجا اشتباه کردند. البته آنهایی که در کربلا شهید شدند، کفاره اشتباهشان را دادند، اما از اینها کسانی بودند که به کربلا هم نیامدند، نتوانستند بیایند توفیق پیدا نکردند، بعدا مجبور شدند جزو توابین بشوند، وقتی امام حسین کشته شد، وقتی فرزند پیغمبر از دست رفت، وقتی فاجعه اتفاق افتاد وقتی حرکت تاریخ به سمت سراشیب آغاز شد، دیگر فایده ای ندارد. به همین دلیل تعداد توابین در تاریخ چند برابر عده شهدای کربلاست. شهدای کربلا همه در یک روز کشته شدند; توابین هم در یک روز کشته شدند، اما شما ببینید اثری که توابین در تاریخ گذاشتند یک هزارم اثری که شهدای کربلاگذاشتند نیست. برای خاطر آن که اینها در وقت خود نیامدند کار را در لحظه خودانجام ندادند، دیر تصمیم گرفتند، دیر تشخیص دادند.»
انتهای پیام./
نظر شما