حجتالاسلام رضا خسروینیا، پژوهشگر و نویسنده حوزه سبک زندگی و کارشناس خانواده در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در اصفهان، اظهار داشت: وحدت حوزه و دانشگاه امروز بیش از آن که یک واقعیت نهادینه شده باشد، یک ضرورت راهبردی پذیرفته شده است، گامهایی برداشته شده، اما تا زمانی که این وحدت به تولید دانش مشترک و حل مسائل واقعی جامعه منتهی نشود، نمیتوان آن را محققشده تلقی کرد.
وی مهمترین مانع تحقق این وحدت را گسست نهادی و روشی میان حوزه و دانشگاه دانست و گفت: تفاوت در زبان علمی، نظام آموزشی و سازوکار تولید دانش، مانع از شکلگیری گفتوگوی پایدار شده است؛ نه فقدان دغدغه مشترک.
حجتالاسلام خسروینیا در رابطه با تعامل حوزه و دانشگاه تصریح کرد: تعامل واقعی با نشستهای تشریفاتی و همایشهای مقطعی محقق نمیشود، بلکه وحدت زمانی معنا پیدا میکند که به پروژههای مشترک پژوهشی، هدایت پایاننامهها و حل مسائل عینی جامعه منجر شود.
پژوهشگر و نویسنده حوزه سبک زندگی با تأکید بر نقش حوزه در نقد و بازسازی علوم انسانی دانشگاهی افزود: حوزه در نقد مبانی علوم انسانی نقش مؤثری ایفا کرده، اما نقد زمانی ثمربخش است که به نظریهپردازی جایگزین و کاربردی منتهی شود و این مرحله بدون همکاری دانشگاه قابل تحقق نیست زیرا علوم انسانی اسلامی، محصول تعامل علمی است نه تقابل گفتمانی.
وی در مورد آمادگی طلاب برای ورود به گفتوگوی علمی با دانشگاه عنوان کرد: در این زمینه استعداد فراوان وجود دارد، اما مهارتهایی مانند زبان علمی دانشگاهی، روش تحقیق و نگاه بینرشتهای هنوز بهصورت نهادی آموزش داده نمیشود که تحقق وحدت نیازمند تربیت نیروی علمی دو ساحتی است و تجربههای موفق همکاری به خاطر اینکه اغلب تجربهها شخصمحور، مقطعی و فاقد پشتیبانی نهادی پایدار بودهاند، تعمیم نیافته است و تا زمانی که این همکاریها به ساختار تبدیل نشوند، امکان تعمیم و استمرار نخواهند داشت.
حجتالاسلام خسروینیا بیان کرد: بیاعتمادی میان اساتید حوزه و دانشگاه نسبت به گذشته کاهش یافته، اما به طور کامل رفع نشده است و همکاری علمی واقعی با نتایج ملموس مشترک برای رفع آن توصیه میشود و وحدت به معنای تقسیم کار علمی در چارچوب یک منظومه معرفتی مشترک است که استقلال علمی هر دو نهاد باید حفظ شود، اما این استقلال نباید به انزوا منجر گردد.
پژوهشگر حوزه سبک زندگی با بیان اینکه نسل جوان طلبه و دانشجو ظرفیت راهبردی تحقق وحدت است، خاطر نشان کرد: نسل جوان مسئلهمحورتر و تعارضات تاریخی کمتری دارند اما چالش اصلی، فقدان میدان کنشگری واقعی برای این نسل است.
وی اظهار کرد: تعریف پروژههای مشترک حل مسئله با خروجی قابل ارزیابی، تربیت رسمی نیروهای علمی رابط میان حوزه و دانشگاه، و ایجاد حمایت ساختاری و انگیزشی برای نخبگان فعال در این عرصه، سه اقدام فوری برای تحقق واقعی وحدت است.
انتهای پیام/
نظر شما