با یک دست، زیر آتش مهمات را کنار می‌زد

خبرگزاری حوزه | فرماندهان شهید، حتی با یک دست، سنگین‌ترین بارها را برای حفظ جان همرزمانشان به دوش می‌کشیدند.

هر کار کرد نتوانست سوار موتورش شود. موتور روشن می شد، ولی راه که می افتاد، تعادلش به هم می خورد. دور زدم رفتم طرفش. پرید ترک موتور، راه افتادیم. شهرک – محل استقرار لشکر – را بمباران کرده بودند. هه جا به هم ریخته بود. همه این طرف آن طرف می دویدند. یک جا بد جوری می سوخت. گفت «برو اون جا.» آن جا انبار مهمات بود. نمی خواستم بروم. داشتم دور می زدم داد زد «نگه دار ببینم.» پرید پایین.

گفت «تو اگه میترسی، نیا.» دوید سمت آتش. فشنگ ها می ترکیدند، از کنار گوشش رد می شدند. انگار نه انگار. تخته ها را با همان یک دست گرفته بود، می کشید. گفتم «وایستا خودم می آم.» گفت «بیا ببین زیر اینا کسی نیست؟ فکر کنم یه صدایی شنیدم.» مجروح ها را یکی یکی تکیه می دادم به دیوار. چپ چپ نگاه می کردند. یکیشان گفت «کی گفته حاج حسین رو بیاری اینجا؟» گفتم «حالا بیا و درستش کن.»

منبع: یادگاران، جلد هفت، کتاب شهید خرازی، ص 50