حجتالاسلام علی نظریمنفرد در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به سالروز میلاد با سعادت امیرالمؤمنین علی (ع) در سیزدهم رجب اظهار داشت: قطره ای از دریای فضایل امیرالمؤمنین (ع)، فتح خیبر است که در روز ۲۴ رجب سال هفتم هجری، قلعه مستحکم خیبر به دست توانای اسدالله الغالب، امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع) فتح شد و مرحب، سردار مشهور یهود، به هلاکت رسید. این واقعه تاریخی، نه تنها نقطه عطفی در جنگ با یهودیان حجاز بود، بلکه جلوهای درخشان از شجاعت، ایمان و کرامتهای الهی آن حضرت را به نمایش گذاشت.
استاد حوزه علمیه با اشاره به زمینههای این نبرد، خاطرنشان کرد: پیامبر اکرم (ص) همراه اصحاب به منطقه خیبر رفته و قلعه قموص را محاصره کردند. در روزهای نخست، افراد مختلفی از بزرگان صحابه پرچم سپاه را به دست گرفتند و برای نبرد بیرون رفتند، اما همگی بدون نتیجه و شکستخورده بازگشتند. ابوبکر و عمر نیز هر یک در روزی جداگانه، پرچم را برداشتند، اما نتوانستند دروازه پیروزی را بگشایند و با خواری و شکست بازآمدند. این موضوع در اشعار ابن ابیالحدید و دیگران به تصویر کشیده شده است.
وی به فرمایشات پیامبر (ص) پس از این شکستها اشاره کرد و افزود: شب هنگام، رسول خدا (ص) فرمودند: فردا پرچم را به مردی خواهم داد که ستیزندهای نستوه است؛ خدا و رسولش را دوست میدارد و خدا و رسول نیز او را دوست دارند و خداوند خیبر را به دست او میگشاید. صبحگاهان، زمانی که حضرت علی (ع) به دلیل چشمدرد حاضر نبود، پیامبر (ص) دستور دادند ایشان را بیاورند. آنگاه حضرت، آب دهان مبارک خود را به چشمان علی (ع) مالیدند و دعا کردند: "خدایا گرما و سرما را از او بردار. " از آن پس، هرگز چشمدردی به ایشان عارض نشد.
حجتالاسلام نظریمنفرد با توصیف لحظه اعطای پرچم به امام علی (ع)، بیان کرد: پیامبر (ص) زره خود را بر تن علی (ع) پوشاندند، ذوالفقار را بر کمرش بستند، پرچم را به دستش دادند و او را سوار بر مرکب کردند. سپس فرمودند: "برو ای علی! جبرئیل از راست، میکائیل از چپ، عزرائیل از پیشرو و اسرافیل از پشتسر تو هستند و نصرت خدا بالای سرت و دعای من پشتسرت است. " این همراهی فرشتگان و عنایت ویژه الهی، نشان از اهمیت این مأموریت و مقام والای امام علی (ع) داشت.
استاد حوزه به شرح نبردهای تنبهتن امام علی (ع) پرداخت و ادامه داد: امام (ع) پرچم را تا پای دیوار قلعه قموص برد و آن را بر تلی از خاک نشاند. زمانی که مرحب، پهلوان نامدار یهود، که با دو زره و دو عمامه و سلاحی سنگین به میدان آمد، کسی جرأت مقابله با او را نداشت. امام علی (ع) چون شیری خشمگین به میدان آمد و با رجزی کوبنده خود را معرفی کرد: "أَنَا الَّذِی سَمَّتْنِی أُمِّی حَیْدَرَهْ". مرحب با شنیدن نام "حیدره" به یاد پیشگوییها افتاد و ترسید، اما شیطان او را فریفت و به جنگ واداشت. ضربه ذوالفقار امام(ع) چنان بود که کلاهخود، دستاس سنگی و سر مرحب را از هم شکافت و او را دو نیمه کرد.
وی بیان کرد: پس از کشته شدن مرحب، دیگر پهلوانان یهود یکی پس از دیگری به میدان آمدند و همگی به دست امیرالمؤمنین علی(ع) به هلاکت رسیدند. در اوج نبرد، یکی از یهودیان ضربهای به دست امام (ع) زد و سپر از دست ایشان افتاد. یهودی دیگری آن سپر را ربود و به قلعه گریخت. خشم امام (ع) برانگیخته شد و یهودیان را تا دروازه قلعه تعقیب کرد. آنگاه معجزهای بینظیر رخ داد: حضرت در آهنین قلعه را که بنا به نقل منابع، وزنی حدود سههزار مَن (معادل چندین تُن) داشت، از جا کندند و به عنوان پلی بر روی خندق قلعه قرار دادند تا لشکر اسلام از روی آن عبور کنند.
حجتالاسلام نظریمنفرد با تأکید بر تواتر این روایت در منابع عامه و خاصه، خاطرنشان کرد: این فضیلت عظیم، مورد اتفاق همه مورخان و محدثان است و حتی امام علی (ع) در روز شورا برای اثبات حقانیت خود به آن استدلال کردند. شاعران نیز این دلاوری را به نظم درآوردهاند، این واقعه نه تنها نمایشی از قدرت جسمانی، بلکه گواهی بر نصرت الهی و اثبات امامت و ولایت امیرالمؤمنین علی(ع) است، امروز نیز باید با تأسی به این سرمشق تاریخ، در مسیر دفاع از حق و پیروی از ولایت، استوار و مقاوم باشیم.
انتهای پیام. /
نظر شما