به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا نصوری معاونت فرهنگ و آموزش بنیاد مهدویت کشور در یادداشتی نوشت:
در تاریخ تشیع، ولادت هیچ امامی به اندازه ولادت امام جواد (ع) برای شیعیان «پربرکت» خوانده نشده است؛ تعبیری که امام رضا (ع) درباره فرزندشان به کار بردند. اما چرا؟ شاید در نگاه اول تصور کنیم این برکت صرفاً به خاطر پایان دادن به طعنههای دشمنانی بود که “ابتر” بودن امام هشتم را بهانه کرده بودند و یا آرامش دلی برای شیعیانی که نگران انقطاع نسل امامت بودند. اما اگر کمی عمیقتر به ماجرا نگاه کنیم، این ولادت یک طراحی دقیق الهی برای آمادهسازی ذهن جامعه جهت پذیرشِ دشوارترین آزمون تاریخ، یعنی «مهدویت» بود.
امام جواد (ع) نخستین امامی بودند که در سنین کودکی (حدود هفت یا هشت سالگی) به مقام امامت رسیدند. تا پیش از آن، جامعه شیعی با رهبرانی مواجه بود که در سنین کمال و پختگی ظاهری، سکان هدایت را به دست میگرفتند. پذیرش اینکه یک کودک خردسال، حامل علم لدنّی و حجت خدا بر روی زمین باشد، برای عقل ابزارگرای بسیاری از مردم آن زمان سنگین و هضمناشدنی بود.
اینجا دقیقاً همان نقطهی اتصال به مهدویت است. خداوند با امامت زودهنگام حضرت جواد (ع)، جامعه را وارد یک دوره تمرینی کرد. شیعیان دیدند که چگونه این کودک در مناظرات علمی با بزرگان ادیان و فقهای درباری، همه را مبهوت میکند و ثابت میکند که «مقام الهی» وابسته به سن و سال تقویمی نیست؛ همانطور که عیسی (ع) و یحیی (ع) در کودکی به نبوت رسیدند.
در واقع، ولادت و امامت امام جواد (ع)، بستر فکری و اعتقادی را برای پذیرش امامت حضرت مهدی (عج) هموار کرد که ایشان نیز قرار بود در سنین کودکی (پنج سالگی) بار سنگین ولایت را بر دوش بگیرند. اگر تجربه تاریخی امامت امام نهم نبود، شاید جامعه شیعه در زمان غیبت صغری دچار حیرت و انکارِ بسیار گستردهتری میشد. پس میتوان گفت ولادت جوادالائمه، کلید قفل حیرت در عصر غیبت بود و شاهدی تاریخی بر اینکه خلیفةالله، انتخاب آسمان است، نه مردم یا بر اساس سن و سال.
نظر شما