خبرگزاری حوزه/ امروز پنجشنبه برابر است با بیست و ششم رجب و سالگرد وفات حضرت ابوطالب عموی گرامی پیامبر اسلام (ص) در سال دهم بعثت.

بی هیچ تردیدی نام حضرت ابوطالب به عنوان یکی از یاوران حقیقی و پشتوانه های جدی و قابل اتکا برای اسلام و مسلمانان و رسول گرامی (ص) تا همیشه تاریخ انسانیت و ایمان و بر تارک مجاهدت و مردانگی و استقامت در راه درستی ها و راستی ها خواهد درخشید.

سالهای حیات این مرد روحانی و بزرگ چه پیش از بعثت و چه قبل از آن در هر موقف و موضعی گویای بزرگی و رشادت و محلی برای تابیدن انوار معرفت و ایمان است.

خاصه حمایتهای معنوی و مادی او از رسول‌ اکرم (ص) و رشادتهایش در دفاع از مسلمانان و استفاده از موقعیت و نفوذ و سرشناسی اش در میان اقوام عرب آن دوران همه و همه گویای بزرگواری حضرت ابوطالب است.

تاریخ اسلام هرگز فراموش نخواهد کرد که ابوطالب در چه روزگار تاریک و دهشتناکی مدافع اسلام و رسول اکرم و عموم مسلمانان بود و حضورش چه قوت قلبی برای آنها به حساب می آمد.

تاریخ انسانیت و ایمان هرگز از یاد نخواهد برد آن جمله ماندگار و تکان دهنده را که ابوطالب با قامت بلند و سینه‌ای خطاب به مشرکان که می خواستند او را با مال و مقام تطمیع کنند بر زبان آورد که:

بخدا قسم اگر خورشید را در دست راست من و ماه را در دست چپ من قرار دهید هرگز دست از دعوت خویش به نور اسلام و حقیقت خداوند یگانه برنخواهم داشت.

آری؛ نگاهی به دوران حیات این مرد بزرگ و مدافع حقیقی و ارزشمند دین خدا گویای بسیاری از مجاهدتها و پایمردیهای راستین اوست.

ابوطالب رئیس قبیله بنی‌هاشم و پدر علی ابن ابیطالب(ع) بود. او با عبدالله پدر محمد(ص) از یک مادر بودند. نامش عِمران بود و به خاطر پسر بزرگش طالب، این کنیه را گرفت. بعد از فوت عبدالمطلب، سرپرستی پیامبر اسلام(ص) را عهده دار شد.

به غیر از فرزند بزرگ او طالب، جعفر، عقیل و علی(ع) از دیگر فرزندان پسر ابوطالب هستند. از این میان، جعفر بن ابی طالب در موته به دست مخالفان اسلام  و علی(ع) به دست خوارج شقی و ملعون در محراب مسجد کوفه به شهادت رسید.

ابوطالب طرد محمّد (ص) از طایفه خود را نپذیرفت و هنگامی که مسلمانان تحت محاصره اقتصادی بودند، افراد طایفه بنی المطّلب و بنی هاشم را به شعب ابی طالب برد.

ابوطالب در سال سوم هجرت، در شرایطی که با دیگر مسلمانان در شعب ابوطالب در محاصره مشرکان مکه بودند درگذشت.

رحلت او غم سنگینی را بر دل رسول اکرم(ص) و مسلمانان پدید آورد چراکه با این رویداد تلخ یکی از بزرگترین و مهم ترین مدافعان مسلمانان از دست رفته بود و جای خالی اش در دفاع از اسلام و مسلمین به روشنی حس می شد.

پیکر مطهر ابوطالب(ع) را در مکه مکرمه در مقبره حجون معروف به «قبرستان ابوطالب‏» دفن کردند.

آنچنان که تاریخ اسلام گواه است ابوطالب نقش سازنده‌ای در استقرار اسلام داشت. قصیده لامیه او (که نزدیک به صد بیت است) در حمایت از پیامبر اسلام (ص) بسیار مشهور است و یکی از دلایل ایمان او به اسلام به شمار می‌رود. این قصیده در مدح پیامبر اسلام (ص)، نمونه‌ای از ایمان و وفاداری و نصرت کامل او از پیامبر اسلام است. این قصیده به نظر بزرگان ادب و بلاغت و سخن شناس، در اعلی مرتبه بلاغت و فصاحت بوده و از قصاید سبعه معلقه قوی‌تر و برتر است:

لیعلم خیار الناس ان محمداً               نبی کموسی والمسیح بن مریم

اتانا بهدی مثل ما اتیابه                    فکل بامر الله یهدی و یعصم

اشخاص شریف و فهمیده بدانند که، محمد بسان موسی و مسیح پیامبر (ص) است. همان نور آسمانی را که آن دو نفر در اختیار داشتند، او نیز دارد و تمام پیامبران به فرمان خداوند، مردم را راهنمائی و از گناه باز می‌دارند.

تمنیتم ان تقتلوه و انما                     امانیکم هذی کاحلام نائم

نبی اتاء الوحی من عند ربه               و من قال لا یقرع بهاسن نادم

سران قریش! تصور کرده‌اید که می‌توانید بر او دست بیابید در صورتی که آرزوئی را که در سر می‌پرورانید؛ که کمتر از خوابهای آشفته نیست! او پیامبر است، وحی از ناحیه خدا بر او نازل می‌گردد و کسیکه بگوید؛ نه، انگشت پشیمانی بدندان خواهد گرفت.

والله لن یصلوا الیک بجمعهم               حتی اوسد فی التراب دفینا

فاصدع بامرک ما علیک غضاضة                       وابشر بذاک و قرمنک عیونا

و دعوتنی و علمک انک ناصحی                      ولقد دعوت و کنت ثم امینا

و لقد علمت ان دین محمد ص                        من خیر ادیان البریة دینا

ای برادر زاده‌ام، هرگز قریش، تو دست نخواهند یافت و تا آن روزی که لحد را بستر کنم و در میان خاک بخوابم، دست از یاری تو بر نخواهم داشت به آنچه مأموری آشکار کن، از هیچ چیز مترس، و بشارت ده، و چشمانی را روشن ساز، مرا به آئین خود خواندی و می‌دانم تو پند ده من هستی، و در دعوت خود امین و درستکاری، حقا که کیش «محمد» از بهترین آئینها است.

او تومنوا بکتاب منزل عجب                 علی نبی کموسی او کذی النون

یا اینکه ایمان به قران سرا پا عجب و شگفتی بیاورید که بر پیامبری مانند موسی و یونس نازل گردیده‌است...

آری؛ بی هیچ تردیدی نام حضرت ابوطالب به عنوان یکی از یاوران حقیقی و پشتوانه های جدی و قابل اتکا برای اسلام و مسلمانان و رسول گرامی(ص) تا همیشه تاریخ انسانیت و ایمان و بر تارک مجاهدت و مردانگی و استقامت در راه درستی ها و راستی ها خواهد درخشید.

سالهای حیات این مرد روحانی و بزرگ چه پیش از بعثت و چه قبل از آن در هر موقف و موضعی گویای بزرگی و رشادت و محلی برای تابیدن انوار معرفت و ایمان و پایمردی و استقامت بود.

درود و رحمت خدا بر روح پرفتوحش و یادش گرامی و راهش پر رهرو باد!