به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری«حوزه» آیت الله جوادی آملی در نوشتاری به مناسبت هجرت تاریخی حضرت امام(ره) از عراق به پاریس آورده‌اند امام راحل برجسته‌ترین وارث سنت و سیرت سالار شهیدان است.
معظم له در این باره آورده‌اند: سال1357، يادآور هجرت هميشه ماندگار فرزند برومند مکتب اهل بيت(عليهم السلام)از کشور عراق به پاريس آن هم با دسيسه هاي شيطان بزرگ مي باشد. تقويت اراده بالا و توجه روحي حضرت امام به عالم أعلي، زبانزد خاص و عام بوده و هست.
وقتي از حضرت امام باقر (عليه السلام) سؤال کردند: سربازان حسين بن علي (عليهماالسلام) در برابر آن همه شمشير و دشنه و تير و خنجر و نيزه چه توان و تحمّلي داشتند؟. حضرت فرمود: مثل اين که شما با دو انگشت خود مقداري از گوشت يکي از انگشتان را فشار دهيد، آنها همين مقدار احساس درد مي کردند؛ چنانکه وقتي بدن يک انسان بيهوش را قطعه قطعه مي کنند و قلب او را بيرون مي آورند، احساس درد نمي کند. چون بدن، احساسي ندارد؛ احساس درد متعلّق به روح است، نه بدن. اگر روح به سمت ديگر توجّه کرد، او ديگر احساسي ندارد و چيزي او را نمي رنجاند.
اکنون نمونه اي از رسول گرامي (صلي الله عليه و آله و سلم)، نمونه اي از حضرت حسين بن علي (عليهماالسلام) و نمونه اي از حضرت امام راحل (قدّس سرّه) نقل کنيم. نمونه اي که مخصوص رسول گرامي (صلي الله عليه و آله و سلم) بود، اين است که اگر همه نيروها عليه آن حضرت تهاجم کرده و او را تنها گذاشتند، ممکن است ديگران مُجاز به فرار باشند، ولي رسول گرامي (صلي الله عليه و آله و سلم) حقّ فرار ندارد، چنانکه خداي سبحان به حضرتش فرمود: «فَقاتِلْ في سَبيلِ اللَّهِ لا تُكَلَّفُ إِلاَّ نَفْسَكَ وَ حَرِّضِ الْمُؤْمِنينَ» اي پيامبر! اگر احدي در اين مبارزه تو را ياري نکرد، تو خود به تنهايي در راه خداوند به نبرد بپرداز و صحنه را ترک نکن، که جز شخص تو بر آن مکلّف نيست… (1)
حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) نيز همين بيان را فرمود که اگر همه عليه من صف ببندند، من صحنه را رها نمي کنم: «وَ اللَّهِ لَوْ تَظَاهَرَتِ الْعَرَبُ عَلَى قِتَالِي لَمَا وَلَّيْتُ عَنْهَا». (2)
آنگاه نوبت به حضرت حسين بن علي (عليهماالسلام) رسيد. در جريان نهضت جهاني سالار شهيدان (عليه‌السلام) عدّه اي به آن حضرت گزارش داده، نامه نوشته و پيام فرستادند که در عراق آشوب است، حجاز در آستانه فتنه و تحوّل است، شما کوتاه بياييد، کنار بياييد و خود و فرزندان خود را به کام مرگ فرو نبريد؛ زيرا هيچ جاي امني براي شما نيست. حضرت در پاسخ اين جمله را نوشته و فرمود: «و اللّه لو لم يكن (في الدنيا) ملجأ و لا مأوى، لما بايعت يزيد بن معاوية» فرمود: قسم به خدا اگر در تمام روي زمين جاي امني براي من نباشد، من اهل بيعت با يزيد نيستم. اين سيرت علمي و عملي سيّد الشّهدا (عليه‌السلام) است. (3)
اکنون نوبت به جانشين و وارث او، حضرت امام راحل (قدّس سرّه) مي رسد. در نيمه اوّل يا طليعه نيمه دوّم سال 1357 ش، وقتي انقلاب اسلامي در حال اوج گرفتن بود، آن دشمن مشترک که رابط بين ايران و عراق بود، دستور داد که دولت عراق، امام راحل (قدّس سرّه) را از اين کشور بيرون کند. قبلاً توافق شد که حضرت امام (قدّس سرّه) به کويت برود. به ايشان اصرار کردند که بايد از عراق بيرون برود، او فرمود: بسيار خوب! سپس موافقت کردند که به کويت برود، فرمود: بسيار خوب! آن گاه ايشان از عراق تا مرز کويت آمد، در اين هنگام مرز کويت را به روي اين مرجع بزرگ بستند، به نحوي که اين پيرمرد خسته حتي اجازه نداشت چند لحظه در فرودگاه کويت استراحت کند. او را راه نداده و همانجا بازگرداندند، فرمود: بسيار خوب!.
حتّي حاضر نشدند که ايشان را در فرودگاه کويت به عنوان ميهمان چند لحظه اي بپذيرند، در اين حال امام راحل (قدّس سرّه) فرمود: اگر جاي امني در روي زمين براي من نباشد که من مجبور باشم از فرودگاهي به فرودگاه يا از کشتي به کشتي در درياها سفر کنم، مي روم و دست از حرف خود بر نمي دارم. اين همان حرف حسين بن علي (عليهماالسلام) است، که فرزند برومند او پس از 14قرن آن را گفت، او اين حرف را از حسين بن علي بن ابي طالب (عليهم السلام) آموخت و ديگر هيچ.
روح قوی بنيانگذار امام راحل عظيم الشأن در روزهاي سخت هجرت
آن روز براي حضرت امام راحل (قدّس سرّه) در تمام روي زمين حتّي يک جاي امن نبود و او همان حرف حسين بن علي (عليهماالسلام) را گفت که اگر در تمام فرودگاه ها، احدي مرا راه ندهد، از جايي به جايي مي روم حرف خود را مي زنم.
آنچه ما در طيّ اين 14قرن از سيره سالار شهيدان حسين بن عليّ بن ابي طالب (صلوت الله عليهما) شنيديم، در قرن اخير و عصر حاضر از سيره امام راحل (قدّس سرّه) ديديم.
اگر انسان به يک قدرتي که: «وَ لَنْ تَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَداً» (4) تکيه کرد، محصولش اين چنين است.
پيوند ناگسستني امام راحل با اهل بيت (عليهم‌السلام) از مؤلفه هاي ممتاز امام در پيشبرد اهداف اسلام
پيوند ناگسستني امام راحل (قدّس سرّه) با اهل بيت (عليهم السلام)، عموماً، و سالار شهيدان (عليه السلام)، خصوصاً، ارث او را از آن ذوات مقدّسه بيش از ديگران کرد؛ زيرا هر اندازه ارتباط انسان با مورّث قوي تر باشد، سهم الارث او بيشتر خواهد بود. قهراً مرگ او نيز توانفرساتر خواهد بود؛ زيرا مرگ هر کسي عصارۀ حيات اوست: «لقد انقطع بموته مالم ينقطع بموت أحدٍ من العلماء الرّبّانييّن».
مطلب نهايي آن است که خود سيّد الشّهدا (عليه‌السلام) در بسياري از پيام ها، سخنراني ها و نامه هاي خود فرمود: اين کار قيام عليه طاغيان لئام، مخصوص من نيست. در بسياري از سخنان خود مي فرمود: «مثل من» چنين کاري (بيعت) نمي کند. نفرمود: «من» اين کار را نمي کنم، بلکه فرمود: آن که مثل من مي انديشد، تابع ظلم نمي شود. يعني اين قضايا، قضاياي شخصي نيست، بلکه تا تاريخ هست و زمانه باقي است اين مبارزات نيز هست، هر کسي که مثل من بيانديشد با آن که مثل يزيد فکر مي کند بيعت نخواهد کرد.
بر اساس آنچه گذشت، وجود مبارک سالار شهيدان (عليه السلام) با سنّت و سيرت علمي و عملي خود توانست نهضتي بپا کند که حضرت امام راحل (قدّس سرّه) برجسته ترين وارث او باشد و ذات اقدس إله در قرآن کريم اين پيام را به همگان ابلاغ کرد که: «كُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ» هر وقت بيگانه و دشمن دين آتشي را روشن کرد، خداوند مستقيماً وبلا واسطه آن را خاموش ميکند. (5) و اکنون نيز هر آتشي که بيگانگان بخواهند مشتعل کنند، مطمئن باشيم که به برکت نظام اسلامي خاموش خواهد شد. اميدواريم ذات اقدس اله به همه ما آن توفيق را عطا کند که سيرۀ عملي و نظري چون سيره عملي و نظري حضرت امام راحل (قدّس سرّه) داشته باشيم.
پاورقی:
(1)- نساء، 84.
(2)- نهج البلاغه، 418.
(3)- عوالم العلوم و المعارف والأحوال من الآيات و الأخبار و الأقوال (مستدرك سيدة النساء إلى الإمام الجواد، ج17-الحسينع، ص: 178.
(4)- کهف، 27.
(5)- مائده، 64.
منبع: کتاب «امام خميني بنيان مرصوص 221» به نقل از پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی جوادی آملی
