به گزارش خبرگزاری «حوزه» فیس ‎بوک (facebook) با بیش از 1 میلیارد و 400 میلیون کاربر فعال، فراگیرترین شبکه جهانی است که در آمریکا پایه‎گذاری شده و مدیریت می ‎شود؛ هم‎ چنین تنسنت کیو کیو (Tencent QQ) با افزون بر یک میلیارد کاربر فعال از چین، واتس‎آپ (whatsapp) با 700 میلیون کاربر از آمریکا، کیوزون (qzone) با 1میلیارد کاربر از چین، گوگل پلاس (+google) نیز با یک میلیارد کاربر از آمریکا و وایبر (viber) با بیش از 200 میلیون کاربر فعال، برخی از شبکه‎ های مجازی هستند که بر روی وب، جهانی مجازی را در دل دنیای حقیقی ما ایجاد نموده‎ اند و در رقابتی تنگاتنگ برای پوشش افزون ‎تر و جذب کاربر بیشتر در تلاش ‌اند.

شاخص‎ هایی هم‎ چون فرامرز بودن، ارتباط چندسویه بلکه اشتراکی در مقیاس میلیونی و میلیاردی، عدم وجود محدودیت ‎های منطقه ‎ای، مذهبی و فرهنگی، سهل ‎الوصول بودن و...، بُرد و اثرگذاری این شبکه‎ ها را نسبت به رسانه ‎های پیش ‌تر از خود، بیش ‌تر نموده، به ‌گونه ‎ای که شاید بتوان در برخی از حوزه ‎های اطلاع‎ رسانی این شبکه ‎ها را بی ‎نظیر دانست.

فزونی بارش اطلاعات و فراوانی مخاطب، توأم با سرعت تبادل داده‎ ها در عرض و طول جهان؛ بدون نگاه به مرزها، زبان ‎ها و...، جذبه این عرصه را برای جذب جوانان، برتر ساخته؛ به ‌گونه ‎ای که بیش از 70 درصد از جوانان 18 تا 29 سال عضو این شبکه‎ ها هستند.

تهدیدکنندگی این رسانه ‎ها در ساختار ذاتی خود بر کسی پوشیده نیست، به سانی که لامذهبی را مذهب خود می‎ داند و رنگ هیچ فرهنگی را در خود ندارد، به ‌گونه ‎ای که بازتاب وسیع تخریب ‎های آن‌ را می ‎توان در همه کشورها، شهرها و روستاهای دنیا دید.

نیک می ‎دانیم که کارشناسان اجتماعی، امروز یکی از کانون ‎های تولید تنش ‎ها، اختلافات و جدایی ‎های خانوادگی را بی‎ حد و حیا بودن این میهمان نورسیده جوامع بشری می‎ دانند.

تنها در ایران اسلامی، بیش از 50 درصد مردم عضو حداقل یک شبکه هستند و بیش از 40 میلیون کاربر فعال در این جهان مجازی فعال ‌اند.

اینک با باورداشت فراگیری و فراوانی چالش ‎های جدی این شبکه ‎ها، آیا نمی ‎توان و نباید کاربردهای مثبتی را برای آن دید و تعریف کرد؟ آیا نباید دید و اذعان داشت که موج جمعیت میلیاردی مردم در این عرصه که جوینده اطلاعات جدید با موضوعات گوناگون هستند، ظرفیتی را به وسعت کرانه‎ های جهان فراروی ما می‎ گشاید و نشان می‎ دهد.

فارغ از فساد، آفت و آسیبی که این جهان دوم را آلوده، باید اصل ابزاری بودن شبکه ‎ها و وسعت امکانات آن ‎ها‎ که بهره‎ بری تبلیغاتی در زمینه‎ های فرهنگی را ممکن می ‎سازد، مورد توجه قرار داد و نباید با نگاه به ناشایست ‎ها؛ شاید‎ها، داشته ‎های آن ‌را ندید و بر جلّ یا کلّ آن چشم بست. در این راستا، حضور اثرگذار بسیاری از مؤسسات، مراکز و شخصیت ‎های حقیقی و حقوقی، با خدمات فاخر فرهنگی، حاکی از امکان و وجود زمینه ‎های وسیع برای توفیقات جهانی در این عرصه است. پس در نگاه کلان، گرچه فضای عمومی این جهان مجازی، پرآسیب است، اما بهترین دفاع، مهار، مدیریت و بهره ‎وری از آن می‎ باشد؛ زیرا همراهی همه ‎گیر این حقیقت مجازی، امکان حضور هیچ رقیبی را در کنار مخاطبان نمی ‎دهد و تنها تدبیر بهتر و برتر، نفوذ، مهندسی و استفاده جهانی از آن است.

حسن مولایی