ویژه برنامه های تحویل سال: که طی سالیان سال یک کلیشه ثابت دارد،کلیشه ای متشکل از یک استودیو، تعدادی مجری و تعدادی مهمان.
يك سالن به عنوان استودیو با یک سفره هفت سین و چند عدد مبل و صندلی(گاهی برای تنوع بخشی مبل و صندلی حذف شده و مهمان ها سرپا نگه داشته می شوند)
يك مجري، از بين چند مجري ثابت، که به صورت قرضی از یک برنامه به برنامه دیگر فرستاده می شود. به طور مثال برای ایجاد تنوع دراین برنامه ها از زوج زن و مرد مجری و در بعضی برنامه ها نیز، زوج مجری، زن و شوهر هم باشند.
در این نوع برنامه های و در بسیاری از برنامه ای مجری محور ، مجریان نیازی به تخصص یا سواد خاصی داشته باشند.
و در ادامه تعدادی مهمان كه بازهم یا از بين چند هنرپيشه ثابت انتخاب می شود؛ همان هنرپيشه هايي كه در طول سال، با اسباب كشيشان از اين سريال به آن سريال از وجودشان به اندازه كافي لذت برده ايم!!! همان ها که در طول سال تلاش می شود از تبدیل شدنشان به الگوهای فرهنگی جامعه جلوگیری شود.
نکته ای که در بسیاری از برنامه های اینگونه به چشم میخورد اینکه مجری یک برنامه، می تواند مهمان برنامه دیگری باشد(به عنوان مثال مجری خندوانه می تواند مهمان برنامه عیدانه باشد. مهمان خندوانه، مجری برنامه بوی عید باشد. مجری نود، مهمان دورهمی باشد. مجری دورهمی...)
آیا این تلاش و خلاقیت رسانه ملی قابل قبول و مورد تایید است ؛ براي خاص ترين، شادترين، عمومي ترين و جهاني ترين ساعات سنت ايراني ها؛ همین است که باید بیشتر تلاش کرد و برنامه های مفید و زیبا و پر محتوا را برای بینندگان ارائه نمود.
بعد از این برنامه های مناسبتی گفتگو محور و بیشتر در شب های عید سريال ها شروع ميگردد. بد نیست به قالب و محتوای چند سريال امسال نگاهی بیندازیم :
حریم شکنی دیوار به دیوار
سريال "ديوار به ديوار": چند زن و مرد كه هيچ نسبت خانوادگي با هم ندارند به بهانه اي، با هم همخانه مي شوند، مرزهاي محرم و نامحرمي به ناگاه برداشته مي شود، روابط آزاد ميگردد، و همخانگي بدون نسبت تعريف شده، که یکی از معضلات فرهنگی و اجتماعی جامعه در طول چند سال گذشته بوده و توسط کارشناسان نسبت به شیوع آن هشدار داده شده، مشروعیت مي يابد
سريال "علی البدل": خلق روستايي نه چندان تخيلي كه سادگی مردمش را بهانه خنده مخاطب مي كند. روستايي كه اعضاي شوراي آن را تعدادی پیر مرد با مشکلات خاص شخصی که بیشتر حافظ منافع شخصی خودمیباشند را به تصویر کشیده است اعضایی که با بالا کشیدن اموال و املاک مردم به نوایی رسیده اند و در عین حال به دلیل سادگی بیش از حدشان توسط شیادی دیگر مورد سوء استفاده قرار می گیرند.
به نام روحانیت به کام طنز
در سریال "مرز خوشبختی" بالاخره روحانيت سهمی پیدا می کند که ای کاش نمی کرد. سریالی فاقد محتوای مناسب و جذاب بر اساس داستانی کلیشه ای، که تلاش دارد با تزریق گاه گاه طنز، داستان را به خورد مخاطب بدهد. داستانی که تلاش نموده جهت خالی نبودن عریضه، طلبه جوانی را نیز وارد قصه کند ولی به دلیل بی خاصیت و بی هدف بودن و نیز خالی بودن از هرگونه خلاقیت در طراحی این شخصیت، مسؤلیت جلوگیری از غیبت کردن و تهمت زدن سایر شخصیت ها و نیز کفن و دفن مردگان به او سپرده می شود. آنچه به فیلم محتوا می بخشد، قصه و روایت است نه شخصیت ها. بگذریم از اینکه بعد از سینمایی مارمولک این ایده به نظریه ای شایع تبدیل شد که لباس روحانیت به راحتی قابل سرقت شدن و قابل پوشیده شدن توسط هرکسی است و مردم آنقدر ساده که هرکسی عبا و قبایی بر تن کند فورا به منبر می فرستندش یا بر سر سفره عقد می نشانندش!!
صداوسيمايي که قرار بود به تعبیر امام راحل(ره) دانشگاه فرهنگ سازي و منبع توليد فرهنگ باشدو همچنین در خط مقدم مقابله با تهاجم فرهنگي، به جنگ شبکه های متنوع تلویزیونی غربی برود به سختی میتواند در این جنگ نابرابر در این میدان عظیم در مقابل دشمنان تا دندان مسلح بتواند عرض اندامی کند ولی میتواند نقش یک تک تیراندازی که در جبهه جنگ دشمن را مشغول و زمین گیر کرده که بتواند نقاط حساس و مهم را نشانه بگیرد ؛ را داشته باشد و بتواند دیده بانی برای رصد و آیینه ای برای نشان دادن و بیان حقایق و مسائل و مشکلات مردم باشد که با این برنامه ها و برنامه ریزی ها بعید به نظر میرسد.ولی غیر ممکن نیست.
البته نبود بودجه میتواند دلیل مهمی باشد ولی نباید همه کاستی های خود را به نبود و کمی بودجه انداخت بلکه داشتن برنامه های سبک و در عین حال زیبا و مخاطب پسند کم نیست مگر این نیست که بیشتر برنامه های ماهواره ای با بودجه و امکانات کم و محدود و در لوکیشن های محدود و در یک استودیو روی آنتن می رود؟
به امید پیشرفت و داشتن برنامه های زیبا در سال جدید.و این بدست نمی آید مگر با برنامه ریزی و تلاش و استفاده از افراد متعهد متخصص جوان در این جبهه فرهنگی.
ان شالله.
محمد وکیلی از طلاب حوزه علمیه
