به گزارش خبرگزاری «حوزه» مرحوم آیت الله آقا مجتبی تهرانی  در شرح حدیثی از اميرالمؤمنين علی عليه‌السلام مبنی برچگونگی نزدیک شدن مخلوق به خالق آورده است: اگر ‌انسان بخواهد نسبت به خالقش قرب پيدا كند و يك قدم به او نزديكتر شود؛  باید به گنجينه‌هاي الهيه‏اي كه در نزد خدا است روي آورد.

 رُوِيَ عَن عَلي عليه‌السلام قال: اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ الْخَالِقِ بِالرَّغْبَةِ فِيمَا لَدَيْهِ، اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ الْمَخْلوُقِ بِالرَّغْبَةِ عَمَّا فِي يَدَيْهِ.

 از اميرالمؤمنين علی عليه‌السلام منقول است كه حضرت فرمودند : اگر ‌انسان بخواهد نسبت به خالقش قرب پيدا كند و يك قدم به او نزديكتر شود؛ (گام به سوي خالق كنايه از قرب است)، باید به گنجينه‌هاي الهيه‏اي كه در نزد خدا است روي آورد. حضرت فرموده‌اند: باید به آنچه نزد خدا است روي آورد، نه خود خدا، اشتباه نكنيد! هر روي آوردني، انسان را ‌ يك گام به خدا نزديكتر مي‌كند؛ «اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ الْخَالِقِ بِالرَّغْبَةِ فِيمَا لَدَيْهِ».

در مقابل، اگر كسي بخواهد قرب به مخلوق پيدا كند، یعنی مخلوق به او روي آورد، باید از آنچه در دو دست مخلوق است روي‏گردان باشد؛ «اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ الْمَخْلوُقِ بِالرَّغْبَةِ عَمَّا فِي يَدَيْهِ».

حال ببینیم مخلوق چه در دست دارد؟ امور مادّي. هر مرتبه «روي انداختن» به آنچه در دست مخلوق است، مثل: پول و ‌مال و مسائل دنيايي، موجب دوري او از تو مي‌شود، امّا اگر بگويی: «نمي‌خواهم»، اين موجب نزديكي‌ تو مي‌گردد. اگر به خدا بگويي: «آنچه را در نزد تو است مي‌خواهم»، و به مخلوق نيز بگويي: «نمي‌خواهم»، به او نزديك خواهي شد؛ کاملاً برعكس است.

 مي‌دانيد مشكل ما چيست؟ ما خالق را با مخلوق اشتباه گرفته‏ ايم. چرا؟ چون خودمان راگذاشتيم جاي خدا. ما اینگونه هستیم که اگر كسي هر روز بيايد مزاحم شود و بخواهد از ما پول بگیرد، از او فرار مي‏ كنیم، چه رسد به اینکه به او روي بیاوریم. ما خدا را مثل خودمان فرض كرده‏ايم كه هر چه به او روي بياوريم و بخواهيم آنچه نزد او است را بگیريم،‌ از ما فرار مي‏ كند. اشتباه ما اين است! حال اينكه هر چه به خدا بگويي: «به من بده»!‌ او نزديك‌تر مي‌شود، خوشش مي‏آيد. اين‌ها كلمات علي عليه السلام است.

در روايت دیگری منقول است: گاهی بنده از خدا حاجتی را که جايش هم هست به او بدهد، تقاضا مي‌كند، ‌خدا روي مي‌كند به ملائكه و مي‏‌فرماید: به او ندهيد! می‌گویند: چرا؟ خدا می‌فرماید: من از صداي اين بنده خوشم مي‌آيد، بگذارید باز هم بگويد؛ ما خدايمان را نشناختيم! یک ‌وقت گله نكنيد که چقدر به خدا بگويم! خدا از صدایت خوشش مي‌آيد، چه رسد به اینکه مصلحت نبيند که حاجتت را بدهد. بدان! هر ‌بار كه حاجتت را به او می‌گويي يك گام به تو نزديك‌تر مي‌شود و تو به او قرب پيدا مي‌كني.

غررالحكم ص182 روايت 3426 و ص193 روايت 3770