به گزارش خبرگزاری «حوزه» استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه 130 سوره بقره پرداخته است.
آیه: «وَ مَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِّلَّةِ إِبْرَهِيمَ إلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَهُ فِى الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِى الْأَخِرَةِ لَمِنَ الصَّلِحِينَ»
ترجمه: «كیست كه از آئین ابراهیم روى بگرداند، مگر كسى كه خود را (فریب داده و) بى خردى كند؟ و همانا ما او را در این جهان برگزیدیم و قطعاً او در جهان دیگر (نیز) از صالحان است».
* نکته ها
در آیات قبل، گوشههایى از اهداف و شخصیّت حضرت ابراهیم بیان گردید. این آیه با توجّه به تابناكى و پاكى چهره ابراهیم و آئین او مىپرسد، چه كسى جز افراد نادان و سفیه از ابراهیم و اهداف او اعراض مىكند؟! آئین او به قدرى ارزش دارد كه پیامبر صلى الله علیه وآله مفتخر است كه راه او راه ابراهیم است.
ابراهیم كسى است كه در منطق، مخالف كافر را مبهوت مىكند: «فبهت الذى كفر » [1] و در شجاعت یك تنه همه بتها را مىشكند: «فجعلهم جذاذاً» [2] قرآن او را حلیم معرّفى مىنماید و در صبر و توكّل نیز نمونه و سرآمد است تا آنجا كه درون آتش افكنده مىشود بىآنكه واهمهاى داشته باشد. در سخاوت گوساله چاقى را براى مهمانان كباب مىكند. در تسلیم، كودك خود را در بیابان بى آب و گیاه مكه رها كرده و آنگاه كه او به سن نوجوانى مىرسد، به امر خداوند كارد بر گلوى او مىگذارد. آرى، انسان تنها با فریب دادن خرد خویش مىتواند از ادیان الهى گریزان باشد «سفه نفسه».
ابراهیم علیه السلام در دعایى از خداوند خواست كه: «ألحقنى بالصالحین» [3] خداوند دعاى او را استجابت كرده و مىفرماید: ابراهیم در آخرت از صالحان است.
كسى كه راه ابراهیم را كه براى نسل بشر، مركز امن، رهبر معصوم، رزق فراوان، توفیق اسلام و تسلیم، قبول توبه و سعادت از خدا طلب مىكند، رها كرده و به دنبال دیگران برود، سفیه و نادانى بیش نیست!!
در فرهنگ قرآن، به افرادى كه حقائق را نادیده انگاشته و كفران نعمت كنند، سفیه گفته مىشود. چنانكه به بنىاسرائیل به جهت بهانههاى بى موردى كه دربارهى تغییر قبله مىگرفتند، سفیه گفته شده است: «سیقول السفهاء» در ذیل آیهى «و لاتؤتوا السفهاء اموالكم» نیز از امام علیه السلام نقل شده است كه فرمود: كسى كه شراب بخورد، سفیه است. چنین شخصى به جاى نوشیدنىهاى مفید و حلال، به سراغ آشامیدنى مضرّ و حرام مىرود. آرى، كسانى كه راه حقّ را رها نموده و بىراهه مىروند، سفیه هستند و آن كس كه در انتخاب رهبر و مكتب، قدم درست بردارد عاقل است. در حدیث مىخوانیم: عقل همان چیزى است كه به وسیله آن خدا عبادت شود وگرنه شیطنت است.
1) بقره، 258.
2) انبیاء، 58.
3) شعراء، 83.
* پيام ها
1- سفیه كسى است كه منطق، مكتب، رهبر و راه حقّ را نادیده گرفته و به دنبال هوسهاى خود یا دیگران رهسپار شود. «سفه نفسه»
2- اعراض از دیندارى و خردورزى، دلیل بىخردى است. «منیرغب... سفه نفسه»
