خداداد جلالی کارگردان سینما که اخیراً به عنوان رئیس هیئت داوران جشنواره بین‌المللی مدیترانه‌ای کن انتخاب شده در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه»، درباره دغدغه‌هایش در سینما، اظهار کرد: سینما برای من هیچگاه یک سرگرمی صرف نبوده، بلکه همیشه سعی کرده‌ام که از لحظه به لحظه حضور در این هنر صنعت لذت ببرم، احساسی که بتواند برای مردم و کشورم هم مطلوب باشد. در همین راستا در فیلم‌هایم همیشه سعی می‌کنم به سربلندی کشورم فکر کنم.

وی افزود: اینکه سینمای ایران بتواند در جشنواره‌های خارجی به موفقیت دست یابد، نه تنها اشکال ندارد، بلکه بسیار هم پسندیده است، اما باید این نکته را درک کنیم که این حضور بر چه مبنای صورت می‌گیرد، اگر قرار باشد ما با نشان دادن مشکلات کشور، جایزه‌ای به دست آوریم من آن را نمی‌پسندم، بلکه آنچه اهمیت دارد این است که ما بیش از هر چیز به اعتبار ایران و انقلاب فکر کنیم تا دشمن از کارهای ما سوء استفاده نکند. در همین راستا اگر من ریاست هیئت داوران جشنواره مدیترانه‌ای جشنواره کن را قبول کردم دلیلش این بود که بتوانم به واسطه آن به سربلندی کشورم کمک کنم.

این کارگردان ادامه داد: درباره چگونگی کارم هم باید بگویم. که ما در جشنواره مورد نظر فرصت‌هایی در اختیارمان است تا در حضور خبرنگاران سخن بگویم. این عرصه بهترین فرصتی است که قادرم از حقانیت ملت خود حرف بزنم. در این فرصت می‌خواهم بگویم، کشورم سالهاست قربانی کینه‌توزی کشورهای استعمارگر است، کشورهایی که روزی جنگ را به ایران تحمیل می‌کنند و زمانی دیگر تحریم اقتصادی را، این حرف‌ها باید به گوش مردم دنیا برسد تا آنها بداند بسیاری از شعارهای مقامات آنها تو خالی و پوچ است.

وی در پاسخ به سوالی دیگر که چرا فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی موفق هستند، چنین توضیح داد: جدا از فیلم‌های سیاه‌نما که جایزه‌های سیاسی دریافت می‌کنند، عاملی که باعث می‌شود بسیاری از فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی موفق باشند، پیام انسانی و اخلاقی است که آن تولیدات در خود جای داده‌اند. مردم دنیا امروز به شدت خواهان این قبیل مفاهیم هستند، چون سینمای غرب به ویژه هالیوود با تصویرگری مسائل غیر اخلاقی در کارهای سینمایی آنها را آزرده خاطر کرده است، برای همین وقتی کاری را می‌بینند که در آنها ارزش‌ها به شکل مطلوبی مد نظر قرار گرفته از آن استقبال می‌کنند.

وی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: شاید این تصور پیش آید وقتی من از موضوعات اخلاقی حرف می‌زنم، منظورم نگاه مستقیم به موضوعات دینی است. این روش در جای خود صحیح است، اما به نظرم اگر ما بتوانیم به طور غیر مستقیم به اخلاقیات اسلامی در سینما بپردازیم به موفقیت‌های چشمگیری‌تری دست پیدا خواهیم کرد، چون تماشاگر دنیا ممکن است تعصبات مذهبیش باعث شود در مقابل حقایق اسلام فاصله بگیرد، پس اگر در قالب قصه به اهدافمان توجه کنیم مطمئناً در آینده تاثیرات آن را به خوبی شاهد خواهیم بود.

کارگردان فیلم «بچه‌ای با جوراب قرمز» متذکر شد: برای توضیح بیشتر مثال بیان می‌کنم. خانواده فاکتوری بسیار مهم در تمام فرهنگ‌ها و ادیان است، حتی فرهنگ‌هایی که به بی‌خدایی باور دارند هم به خانواده اهمیت می‌دهند، بنابراین اگر ما بتوانیم خانواده مسلمان ایران را به شکل مطلوبی در فیلم‌هایمان تصویر کنیم، تماشاگر جهانی به این فکر خواهد کرد که چه امری باعث شده تا فرهنگ و خانواده ایرانی تا به این اندازه غنی باشد، برای همین در ادامه به حقایقی پی خواهد برد که من از آن به عنوان تبلیغ آموزه‌های اسلامی نام می‌برم.

جلالی با بیان این‌که به شیعه بودن خود افتخار می‌کند، گفت: یکی از بزرگترین افتخاراتی من شیعه ایرانی بودن است، برای همین در تمامی مجامع جهانی آن را با افتخار فریاد خواهم زد، البته شاید برخی مناقع این مسئله برای مشکل ساز شود، اما من به عنوان یک هنرمند وظیفه دارم در مقابل این مشکلات ایستادگی کرده تا در آینده جوانان ما از این دست موضوعات آزرده خاطر نشوند.

وی در پاسخ به این سوال که به عنوان یک فیلمساز چه توقعی از مدیران فرهنگی و سینمایی دارد؟ گفت: به عنوان یک سینماگر این نکته را آموخته‌ام که هر آنچه قرار است به دست آورم خود باید آن را کسب کنم، برای همین هیچگاه برای کارهایم دست به سوی نهاد یا فردی دراز نخواهم کرد، البته اگر کمکی وجود داشته باشد از آن استقبال کنم، اما خود هیچگاه در این زمینه پیش قدم نمی‌شوم در این میان تنها یک نکته وجود دارد، آنهم هم نمایش فیلم‌هایی است که فیلمسازانی نظیر من آن را می‌سازند. تنها چپیزی که ما می‌خواهیم این است که فرصت مناسبی برای دیده شدن کارمان فراهم آید.

جلالی در بخش پایانی این گفت‌وگ‌و اظهار کرد: یکی از آرزوهای من این است که بتوانم فیلمی با محوریت انقلاب و دفاع مقدس بسازم، چون می‌دانم در این حوزه حرف‌هایی برای گفتن دارم که شاید تا به امروز به آن پرداخته نشده باشد، اما در این حوزه کار کردن بسیار سخت است و به نوعی از توان من به عنوان فیلمساز بخش خصوصی خارج است که هزینه‌های تولید آن را فراهم کنم، برای همین دوست دارم اگر موقعیت فراهم شود با آغوش باز دست به تولید یک اثر فاخر در این زمینه بزنم.