به گزارش خبرگزاری حوزه، "وحدت حوزه و دانشگاه" از آن دست مقولاتی است که علیرغم آن که چیزی در حدود چهار دهه از طرح بحث آن می گذرد، همچنان یکی از مباحث بسیار جدی و زیربنایی در کشور ما به شمار می رود، چنان که رهبر معظم انقلاب و دیگر بزرگان نظام نیز بارها و بارها بر لزوم تحقق حداکثری این وحدت به معنای واقعی کلمه تأکید و اصرار ورزیده اند.
بیست و هفتم آذرماه، سالروز شهادت بزرگمردی است که این روز به یاد او و خدمات ماندگارش به ویژه مجاهدت خستگی ناپذیرش در راستای تحقق وحدت حوزه و دانشگاه به عنوان " روز وحدت حوزه و دانشگاه" نامیده شده است.
آیت الله شهید مفتح حقیقتاً از منادیان و طلایه داران تبیین و ترویج اهمیت و ضرورت این وحدت بوده و امروز لازمه قدردانی از مجاهدت ایشان و دیگر شهدای والامقام این است که ما نیز به سهم خود در این راستا بکوشیم.
بی شک از جمله آرمان ها و اهداف مهم امام راحل، ایجاد وحدت و توسعه همکاری های علمی و پژوهشی و اندیشه ای میان حوزه و دانشگاه به عنوان دو بال مهم علمی کشور بوده است و لاجرم باید گفت خود نام گذاری این روز و تلاش بدین جهت از جمله برکات پیدایش انقلاب اسلامی و آثار ماندگار نهضت خمینی کبیر به شمار می رود.
از سویی ناگفته پیداست که از جمله ثمرات چنین وحدتی در مفهوم کامل خود، این است که ما به هدف اسلامی سازی دانشگاه و به تبع آن تحول در علوم انسانی دست یابیم.
در طول این چهل سال، هم حوزه و هم دانشگاه، انصافاً تلاش های مستمر و ارزشمندی در جهت بومی سازی علوم انسانی و اسلامی سازی فضای دانشگاهی انجام داده اند اما این که به راستی تا چه میزان این اهداف و تلاش ها محقق شده و نیز این که چه موانع و مشکلاتی در این مسیر وجود داشته، نیاز به مداقه و تامل بیشتری دارد، کما این که در بسیاری از همایش ها و نشست های علمی همین مباحث در طول این سال ها بارها و بارها مطرح شده و صاحب نظران حوزوی و دانشگاهی به بحث و تبادل نظر پرداخته اند.
آن چه مسلم است این که یکی از اهداف کلیدی بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی و شاگردان و یاران تراز اول ایشان همچون شهید مفتح، شهید مطهری و شهید بهشتی از طرح بحث وحدت حوزه و دانشگاه، اصلاح و تصحیح ذهنیت‌های موجود حوزه و دانشگاه نسبت به یکدیگر بوده و این که این دو نهاد به یکدیگر بیش از پیش نزدیک شده تا در سایه این وحدت و همدلی و هم افزایی بهتر بتوانند نگاه‌های نادرستی که نسبت به همدیگر در گذشته داشته اند را تصحیح کنند.
بی تردید در پرتوی همین اصلاح نگاه و تحقق وحدت حقیقی، بسیاری از عقب ماندگی های جامعه ایرانی نیز در ابعاد مختلف به ویژه از منظر علوم انسانی مرتفع می شود.
توجه به این مساله از آن رو حایز اهمیت بیشتری است که بدانیم ریشه بخش قابل توجهی از عقب‌ماندگی ما این بوده که به عنوان مثال دانشگاهیان از بدو تأسیس دانشگاه به مفهوم مدرن آن، از دین و روحانیت جدا شده و روحانیت نیز با این ادله که دانشگاهیان بی‌دین و وابسته به غرب هستند، از دانشگاهیان فاصله گرفتند و لذا این اصلاح ذهنیت می‌تواند به نزدیکی این دو نهاد بسیار کمک کند، همچنان که در طول بیش از سه دهه اخیر برخی از تلاش ها در این باره حقیقتاً مثمر ثمر بوده اما باید این تلاش ها آگاهانه تر و هدفمندتر ادامه یابد تا ما به همه اهداف ناثل شویم.
از این منظر همچنین باید بر این مساله تاکید کرد که اساساً منظور و مراد بزرگان ما به ویژه امام راحل و امروز مقام معظم رهبری از طرح بحث وحدت حوزه و دانشگاه این نبوده که این دو نهاد در یکدیگر ادغام شوند، چرا که اساساً نیازی به چنین مساله وجود ندارد و ضرورتی هم ندارد، لیکن نیازمند اصلاح ذهنیت ها و افزایش درک متقابل حوزویان و دانشگاهیان به منظور نزدیکی و قرابت بیشتر این دو نهاد مهم هستیم تا بدین سبب حوزه و دانشگاه، برای عمیق‌تر شدن دین‌داری و دانش‌اندوزی برنامه ریزی مطلوب داشته و به خصوص این که مشکلات و چالش‌های علمی و معرفتی و بینشی جامعه را شناخته و در جهت رفع یا کاهش آن ها بکوشند.
سید محمد مهدی موسوی
