وی آغاز فعالیت های جهادی بانوان طلبه را از غسالخانه دانست و افزود: این الگوی یاریگری بعد از غسالخانه ها، بیمارستان ها و سپس خانواده های داغدیده را پوشش داد، در کنار این موارد، پزشکان، پرستاران و مدافعان سلامت که به خاطر حجم کار و احتمال بیماری امکان بازگشت به خانه خود را نداشتند، به وسیله پشتیبانی مهربانانه طلبه های جهادگر آرامش یافتند.

مدیرکل امور تبلیغ حوزه های علمیه خواهران افزود: همچنین طلاب جهادگر در عرصه نیکوکاری خوش درخشیدند، کرونا همانطور که جسم های بسیاری از مردم را آزرد، متاسفانه فشارهای اقتصادی بسیاری به خانواده هایی که مشاغل آنان دچار لطمه شده بود، وارد کرد.

وی نیکوکاری را جدی ترین و سنگین ترین عرصه فعالیت طلبه های جهادگر خواهر دانست و افزود: فعالیت در این زمینه، فشار بسیاری از لحاظ روحی و روانی بر جهادگران طلبه وارد می کرد، رسیدگی به خانواده هایی که به خاطر کرونا دچار مشکلات فراوانی شده بودند، روز به روز گسرتش پیدا می کرد و لایه های بسیاری از تنگدستی و مشکلات خانواده های مستضعف در سراسر کشور به خاطر سختی این ایام نمایان می شد، خانواده هایی سرشار از مشکلات اقتصادی که قبل از این ایام برای گروه های نیکوکاری ما شناخته نشده بودند.

جلالی با تأکید بر اهمیت فعالیت بانوان جهادگر در عرصه پشتیبانی از بیمارستان ها اظهار داشت: در روزهای اول شیوع ویروس کرونا، تمام دنیا دچار مشکل در کمبود لباس های پزشکی شد، اما می توان گفت حجم زیادی از سلامت کادر بیمارستان ها، حاصل تلاش بانوان طلبه ای است که شبانه روز با دوخت ماسک و گان پزشکی، مجاهدت می کردند و در نتیجه این تلاش های خالصانه، نه تنها کشور در این زمینه بی نیاز شد، بلکه توانست در عرصه های بین المللی به کشورهای نیازمند یاری رسانی کند.

وی با تأکید بر ادامه فعالیت های جهادی اظهار داشت: حجم فعالیت ها در ماه های ابتدایی شیوع ویروس کرونا زیاد بود اما در این لحظه نیز طلاب در سراسر کشور به خصوص در استان هایی که وضعیت قرمز دارند، مشغول فعالیت هستند و خانواده های زیادی از طلبه های جهادگر، به خاطر دوری از مادران و همسران خود صبوری می کنند و فعالیت های جهادی خواهران طلبه تمام نشده است.

در پایان مدیرکل امور تبلیغ حوزه های علمیه خواهران تصریح کرد: درکنار گروه های جهادی خواهران طلبه، افرادی بودند که طلبه نبودند و داوطلبانه با خواهران طلبه همکاری می کردند، این نشان دهنده این موضوع است که در این میدان مانند میدان جنگ، هیچ صنفی هویت مستقل و ویژه نداشت و باید خداوند را بابت این وحدت و پیوند قلبی شاکر بود و این عطیه ای الهی است که امیدوارم برای عرصه های دیگر نظام زنده بماند.