به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در همدان، آیت الله عندلیب همدانی، سال ۱۳۲۶ هجری قمری برابر با ۱۲۸۷ هجری شمسی در شهر اصفهان در خانواده‌ای علمی و حسینی دیده به جهان گشود، پدرش حجت الاسلام والمسلمین شیخ محمد تقی عندلیب عالمی عارف و خطیبی خوش صدا بود، او دوست بسیار صمیمی شاعر بزرگ مرحوم عمان سامانی بود. عمان در دیوان خود از او این گونه یاد می کند:
اصفهان را عندلیب گلشن اوست
در اخوت گشته مخصوص من اوست
مادر ایشان نیز علویه‌ای از سلسله سادات سجادی اصفهان بود که پس از آنکه در کودکی آیت الله عندلیب همدانی مادر خود را از دست می دهد به همراه پدر به همدان مهاجرت می کند و پس از تحصیل در مکتب‌های سنتی و دبستان نصرت، در حوزه علمیه همدان که در آن زمان از رونق خاصی برخوردار بوده، از محضر ادیبان و فقیهان آن دوره کسب علم می کند.
یکی از دروسی که به صورت سال‌های متمادی این عالم همدانی در آن حضور داشته و از آن کسب فیض می‌کرده، درس تفسیر فقه و اصول آیت الله آخوند ملاعلی معصومی همدانی بوده است.
آیت الله عندلیب در کنار تحصیل علم، از تهذیب و تزکیه نفس نیز غافل نماند و سیر و سلوکی منطبق با موازین قرآن و عترت داشت و لذا می توان مهمترین ویژگی روحی ایشان را عشق و دلباختگی به سید و سالار شهیدان حسین بن علی (ع) دانست، به نوعی که زندگی بی نام و یاد حسین(ع) برای ایشان معنی و مفهومی نداشت.
در نهایت این محقق فرزانه پس از تحمل مدت‌ها بیماری سخت و طاقت فرسا در روز دوازدهم جمادی الثانی ۱۴۲۰ هجری قمری برابر با اول مهر ۱۳۷۸ هجری شمسی دار فانی وداع گفت و به سوی معبود پر کشید.
پیکر این عالم فقید پس از تشییع با شکوه و کم نظیر در جوار امام زاده حسین(ع) همدان دفن گردید؛ عاش سعیدا ومات سعیدا.
مراسم تشییع پیکر آیت الله عندلیب
حجت الاسلام والمسلمین محمد عندلیب همدانی، فرزند مرحوم آیت الله حسین عندلیب همدانی که از اساتید حوزه قم و همدان است در خصوص پدر خود چنین می‌گوید:
"آن مرحوم حتی اگر سخنرانی مختصری هم داشتند مقید بودند که توسلی به معصومین عظام علیهم السلام مخصوصا وجود مقدس سیدالشهداء (ع) داشته باشند. ایشان نه تنها فقط روضه می‌خواندند، بلکه با آن صوت زیبا و بسیار دلنشینی که داشتند، نوحه سرایی نیز می‌کردند، در سالروز میلاد امام شهید حسین بن علی (ع) و در روز پایانی مجلس ده روزه‌ای که خود بانی بودند منبر می‌رفتند، و همه ذاکرین، خطبا، علما و در راس آنها آیت الله العظمی آخوند، گرد منبر پدر حلقه می زدند و با ایشان همنوا می شدند:
ان فی الجنة نهرا من لبن لعلی و حسین و حسن
در سال ۱۳۵۴ هجری شمسی، در مسجد جامع، وقتی به این قسمت از سخنرانی رسیدند، خطاب به اهل منبر و علمایی که برای همخوانی دور منبر او جمع بودند، در مورد آثار این همنوایی گفتند:
«ذکر حسین (ع) ذکر خداست، اثر این ذکر این است که عجب و تکبر را از دل انسان می برد، و رشته توسل ما را به آن بزرگوار بیشتر می کند.»"
