زهرا فخرروحانی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه با بیان اینکه مجالس حضرت اباعبدالله(ع) با نام حضرت اباالفضل(ع) پیوندی ناگسستنی دارد گفت: حضرت اباالفضل(ع) فرزند امیرالمؤمنین(ع) از مادری به نام ام‌البنین(س) است.
وی ادامه داد: ام‌البنین(س) دختر حزام بن خالد از قبیله بنی کلاب بود و در زمان خلافت عثمان به خانه امیرالمؤمنین(ع) آمد.
این استاد حوزه و دانشگاه با بیان اینکه امام علی(ع) با مشورت عقیل فاطمه بنت حزام را برای شراکت در زندگی انتخاب کرد افزود: هدف امیرالمؤمنین(ع) از این ازدواج تربیت فرزندانی بود که در روز عاشورا امام حسین(ع) را یاری کنند و مدافعان خوبی برای خیام اباعبدالله(ع) باشند.
فخرروحانی عنوان کرد: پدر حضرت ام‌البنین(س) در رزم‌آوری و مبارزات جنگی بسیار نام‌آور بود و مادر وی نیز از خاندانی برجسته بود و در زمینه شعرسرایی بسیار خوش قریحه بود.
وی بیان کرد: ام‌البنین(س) در حالی نخستین بار وارد خانه امیرالمؤمنین(ع) شد که فرزندان امام علی(ع) بیمار بودند، در این زمان این بانوی بزرگوار بدون معطلی کمر به خدمت به فرزندان حضرت فاطمه(س) بست و خود را کنیز این خانواده می‌دانست.
این استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: زمانی که حضرت اباالفضل(ع) نخستین فرزند ام‌البنین(ع) و امام علی(ع) به دنیا آمد موجی از شادی را با خود به خانه امیرالمؤمنین(ع) آورد و در عین حال ذره‌ای از ارادت ام‌البنین(س) به خانواده امیرالمؤمنین(ع) را کم نکرد.
فخرروحانی مطرح کرد: ام‌البنین(س) بانوی فداکاری است که نخستین روزهای گام نهادن در خانه امیرالمؤمنین(ع) از ایشان خواست که او را به نام فاطمه که نام اصلی وی بود صدا نکند چون احساس می‌کرد، شنیدن این نام برای فرزندان امیرالمؤمنین(ع) یادآور خاطرات وجود مادرشان است.
وی با بیان اینکه حضرت ام‌البنین(س) خود را وقف خدمتگزاری به خانواده امیرالمؤمنین(ع) کرده بود ادامه داد: وقتی قمر بنی هاشم(ع) متولد شد حضرت ام‌البنین(س) همراه با هر لقمه غذایی که در دهان وی می‌گذاشت به او یادآور می‌شد که من و تو از جنس اهل این خانه نیستیم و فقط برای غلامی و کنیزی در این خانه هستیم و تا زمانی که این حیثیت را داریم جای ما در این خانه است وگرنه دلیل دیگری برای حضور من و تو در این خانه نیست.
*زنده نگه‌داشتن یاد شهدای کربلا در قالب شعرخوانی
این استادحوزه و دانشگاه بیان کرد: تولد فرزند دوم ام‌البنین(س) ۱۰ سال با تولد فرزند اول وی یعنی حضرت عباس(ع) فاصله داشت، ولی فرزند سوم و چهارم ایشان با فاصله حدود دو سال از یکدیگر متولد شدند.
فخرروحانی اذعان کرد: فرزندان حضرت ام‌البنین(س) به ترتیب عباس(ع)، عبدالله، جعفر و عثمان نام داشتند که فرزند چهارم ایشان در سال شهادت امیرالمؤمنین یعنی سال چهلم هجری متولد شد.
وی اضافه کرد: در واقعه کربلا فرزندان ام‌البنین(س) به تربیت ۳۶ ۲۶، ۲۱ و ۱۹ ساله بودند.
این استاد حوزه و دانشگاه با بیان اینکه همسر اوصیا الهی بعد از وفات همسر خود مجاز به ازدواج و سفر نیستند گفت: گرچه حضرت ام‌البنین(س) مجاز به حضور در کربلا نبود ولی چهار فرزند خود را با حضرت سیدالشهدا(ع) همراه کرد که هر چهار فرزند ایشان در واقعه عاشورا به شهادت رسیدند.
فخرروحانی ادامه داد: حضرت ام‌البنین(س) نه تنها از همراه ساختن فرزندان خود با کاروان حسینی(ع) تردید نکرد بلکه سفارش ویژه‌ای به آنان کرد مبنی بر اینکه چشم و چراغ مولای خود حسین(ع) باشید و همواره از او در مسیر پیروی کنید.
وی فرزندان حضرت ام‌البنین(س) را چهار شخصیت محوری خیام امام حسین(ع) برشمرد و تشریح کرد: حضرت عباس(ع) علمدار سپاه حسینی(ع) شخصیت برجسته‌ای است که نقش و تأثیر وی در راستای به ثمر رسیدن حادثه کربلا بر همگان آشکار است.
این استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: وقتی کاروان کربلا به مدینه بازگشت حضرت زینب کبری(س) و سایر کاروانیان خبر شهادت تمام فرزندان ام‌البنین(س) را به این مادر داغدار و سوگوار دادند، ولی حضرت ام‌البنین(س) با شنیدن نام هر یک از فرزندان خود شیونی می‌کرد و جویای احوال حضرت سیدالشهدا(ع) می‌شد که این نشان‌دهنده اوج ارادت این بانوی بزرگوار به خاندان اهل بیت(ع) بود.
فخرروحانی بیان کرد: چون در آن زمان مدینه در شرایط اختناق بود و حتی امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) نیز مجاز نبودند نامی از امام حسین(ع) ببرند حضرت ام‌البنین(س) برای زنده نگه داشتن یاد و نام شهدای کربلا در کنار قبرستان بقیع می‌نشست و با خواندن اشعاری یاد فرزندان شهید خود به ویژه حضرت عباس(ع) را زنده می‌کرد.
وی با بیان اینکه حضرت ام‌البنین(س) شجاعت، فصاحت و ارادتش به خانواده اهل‌بیت(ع) زبانزد تاریخ است افزود: حضرت ام‌البنین(س) مستجاب‌الدعوه است و در اجابت حاجات در درگاه الهی شناخته می‌شود.
این استاد حوزه و دانشگاه، بیان کرد: این بانوی بزرگوار بعد از بازگشت کاروان بازماندگان کربلا در مدینه از دنیا رفت و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
انتهای پیام/۳۱۳/۶۳
