خبرگزاری حوزه | تاریخ نشان می‌دهد که استعمارگران و جهانخواران تا پیش از قرن بیستم همواره از طریق جنگ و خون‌ریزی و با زور سرنیزه چه به طور مستقیم و چه غیر مستقیم و از طریق رژیم‌های دست نشانده، اهداف و مقاصد شوم خود را پیش برده و ملت‌های محروم و عقب مانده را تحت اسارت و استثمار قرار داده‌اند.
اما با آغاز قرن بیستم و شکل گیری جنبش‌های ضد استعماری در کشورهایی مانند الجزایر، کوبا، کنگو و… این نکته برای جهانخواران روشن می‌شود که دیگر نمی‌توانند از مسیر قبل به نتیجه برسند و باید به دنبال راهکار تازه‌ای باشند.
این جنبش‌ها استعمارگران را بر آن داشت تا پس از مطالعات دامنه‌دار و گسترده در پی یافتن راه‌حلی جدید، به این نتیجه برسند که رژیم‌های دست‌نشانده‌ی آن‌ها از این به بعد، باید به ظاهر ماسک مردمی و انقلابی به چهره بزنند و با بیان شعارهای عوام‌فریبانه و اجرای طرح‌هایی به ظاهر به سود محرومان جامعه و به ویژه کشاورزان و کارگران، امید را در دل ملت‌های‌شان زنده کنند و از طرفی، با ترور و ایجاد وحشت صدای آزادی‌خواهان را در سینه خفه کنند.
از دیگر برنامه‌های اجرایی در این طرح:
راه اندازی گروه‌هایی مانند سپاهیان دانش یا سپاه ترویج و آبادانی و جا زدن جاسوس‌های کارآزموده و ماهر در بین این گروه‌ها برای شناسایی گروه‌های انقلابی و جلوگیری از فعالیت آن‌ها و آشنا کردن مردم با فرهنگ استعماری و تبلیغ و ترویج این فرهنگ زهر آگین.
ایجاد تغییرات و تبدیل ظاهری در سطح کشور و مشغول ساختن طبقات محروم و ناراضی کشور با این امور؛ اموری مانند ساخت بلوار، فضای سبز ساختمان‌های سربه فلک کشیده بانک‌ها و دوایر دولتی لامپ‌های رنگارنگ و خیره کننده در خیابان‌ها و میدان‌ها و به حرکت در آوردن ماشین‌های لوکس و آخرین مدل، برپاداشتن جشن‌ها و جشنواره‌ها و … تا از این طریق جلوی جنبش‌های رهایی‌بخش و مردمی را در کشورهای عقب مانده به کلی بگیرند آن کشورها را به صورت جزیره‌های امنی برای غارتگری جهانخواران و نفت خواران بین‌المللی درآورند.
منبع: کتاب نهضت امام خمینی (ره)
