به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از مشهد، در قسمت بیستم سریال «پایتخت ۷»، صحنه‌ی پایانی فراتر از یک جمع‌بندی داستانی ساده بود.
حضور یک روحانی جوان، هرچند در یک قاب کوتاه و آماتور، اما بسیار پرمفهوم و قابل تأمل بود؛ صحنه‌ای که شاید برای برخی فقط یک حضور گذرا باشد، اما برای بسیاری، نشانه‌ای از یک بازگشت هوشمندانه به ریشه‌های فرهنگی و اجتماعی نهاد روحانیت است.
در زمانه‌ای که گاه نقش و جایگاه روحانیت در رسانه‌ها کمرنگ یا تحریف‌شده نمایش داده می‌شود، این تصویر محترمانه و متین از یک روحانی، آن هم در سریالی پرمخاطب و مردمی مانند «پایتخت»، شایسته توجه و تقدیر است.
روحانیت، به‌عنوان یک نهاد اجتماعی ریشه‌دار، همواره بخشی ناگسستنی از زندگی مردم ایران بوده است.
نگاهی جامعه‌شناسانه به تاریخ معاصر ما نشان می‌دهد که روحانیون، نه‌تنها در عرصه‌های دینی، بلکه در مسائل اجتماعی، فرهنگی و حتی بحران‌های ملی، نقشی کلیدی ایفا کرده‌اند.
در طول سال‌ها، روحانیت نه‌فقط به‌عنوان یک مرجع دینی، بلکه به‌عنوان پناه مردم، واسطه‌ی حل اختلافات، و گاه صدای عدالت در برابر قدرت، شناخته شده است.
در چنین شرایطی، وقتی یک سریال پربیننده، حتی در حد یک صحنه‌ی کوتاه، این هویت را به‌درستی و بدون شعار یا اغراق به تصویر می‌کشد و با اشاراتی همه فهم و مردمی به قابلیت های روحانیون از خدمات مردمی(مهمانوازی، محبت ورزی و..) و مناصب اثر گذار اجتماعی، باید آن را یک انتخاب آگاهانه و فرهنگی دانست.
از عوامل محترم «پایتخت ۷» بابت این نگاه دقیق و دغدغه‌مند، صمیمانه سپاسگزاریم. چرا که با همین چند ثانیه، تصویر امیدبخشی از این نهاد دیرپای اجتماعی ارائه دادند و به بیننده یادآور شدند که هنوز هم می‌توان هویت‌های اصیل را با زبان هنر، به‌زیبایی به تصویر کشید و از تحریف های ناجوانمردانه و نامهربانی هایی که امروزه نسبت به این نهاد می شود، جلوگیری نمود.
بی شک استمرار در این پرداخت هنرمندانه می تواند منجر به بازیابی جایگاه اصیل روحانیت و تقویت بیش از پیش این پایگاه اجتماعی قوی در جامعه گردد.
سیده اعظم التفاتی فاز
مسئول اداره پژوهش دفتر خواهران حوزه علمیه خراسان
انتهای پیام 313/49
نظر شما