و کیست که نداند کار ما اگر اشاره است، بارگاه او مجلای حضور و ظهور بوده و بروز این سلوک عالمانه و عارفانه که در شور و شعور، شکل گرفت و در ایمان و اطمینان قوام یافت و در پرهیز و تقوا کامل شد و در روشنی بخشیدن به عالم علم و دین، کمال یافت و علامه شعرانی به سان چراغی فروزان و نوری درخشان در تاریخ معرفت ظهور یافت.
مردی که هم در حوزه معارف دینی و هم در علوم طبیعی و هم سلوک آیینی هم در عرصه زبان و بیان و هم در میدان هنر و موسیقی هم در جرگه ریاضی و هندسه و هم در نحله فلسفه و منطق هم به زبان فارسی و هم عربی و عبری و فرانسه و انگلیسی و خلاصه به فنون و سلوک و شئون مختلف، بر علم وقوف یافت و بر حلم شهود.
او جامع معقول و منقول بود و واصل به طریق عقل و دین. آزاده ای از تبار پاکان و نیای بزرگان و ماحصل عمر پربرکتش علاوه بر آثار و تألیفات، شاگردان برجسته و صالحات باقیمانده از علم و عمل خویش که تا هماره تاریخف نورافشانی خواهد کرد و پرتو افکنی.
آثار او چه منتشر شده و چه در کنج قفس قفسه ها، چه در تفسیر و علوم قرآن و چه در فلسفه و عرفان، چه در ادبیات و منطق و چه در حدیث و اصول، چه در کلام و هیئت و چه در نجوم و تاریخ و فنون، همگی گوهرهای شب چراغی است در این شب دیجور و روزگار بی نور.
کتابهایی در حوزه ها و موقف ها و علوم و فنون مختلف از حاشیه بر مجمع البیان در ده جلد، با تصحیح کامل و اعراب اشعار و توضیح آنها گرفته تا تصحیح کامل تفسیر صافی در دو جلد. از جمع حواشی و تحقیق و تصحیح کتاب "وافی" از ملا محسن فیض کاشانی در سه جلد تا تعلیقات شرح "اصول کافی" از ملاصالح مازندرانی در دوازده جلد. از المدخل الی عذب المنهل، در اصول فقه گرفته تا شرح کفایة الاصولشرح تجرید الاعتقاد در علم کلام.
از حاشیه بر فصل الخطاب فی عدم تحریف الکتاب گرفته تا شرح عمل به زیج هندی (جدولی که از روی آن به حرکات سیارات پی می برند) و براهین عملیات آن مبتنی بر هیئت جدید.از تعلیقه و مستدرک تشریح الافلاک با اشاره به هیئت جدید گرفته تا ترجمه ی "نفس المهموم" حاج شیخ عباس قمی و... همه و همه گویای یک جهاد علمی تمام عیار است که علامه شعرانی در عمر پر برکتش بر آن همت گذاشت و بدان کوشید و دنیای علم و ایمان را شمعی فروزنده و هرمی حرارت بخش و ماندگار شد.
از شاگردان و خوشه چینان خرمن معرفت و بهره مندان خوان پر کرامت ایشان می توان به بزرگان و برجستگانی همچون آیت الله میرزا هاشم آملی (۱۳۲۲ ـ۱۴۱۳ هـ.ق) آیت الله محمد رضا نکونام، آیت اللّه جوادی آملی، آیت اللّه حسن زاده آملی استاد جلال الدین همایی، استاد شیخ محمد حسن احمدی فقیه یزدی، استاد علی اکبر غفاری، استاد میر جلال محدث ارموی (۱۳۲۳هـ.ق ـ ۱۳۵۸ هـ.ش) و دیگرانی از اجله فخر و عظام علم و گرام خرد اشاره نمود.
علامه حسن زاده آملی در بیانی مانا و کم نظیر در عظمت و بزرگی و والایی استادش، علامه شعرانی می فرماید: «آقای شعرانی ذوالفنون بودند. بنده هیچ یک از اساتیدم را به تبحر در منقول مثل ایشان ندیدم. یکی از کتابهای دوره شفا، علم موسیقی است. مرحوم آقای شعرانی، موسیقی هم می دانست. فرانسه را به اندازه عربی می‌دانست و مسلط بود. جناب علامه شعرانی در ادبیات، قلم توانایی داشت. فارسی را خیلی سنگین و قوی و فصیح می‌نوشت. در ریاضیات عالیه. در نجوم: من بارها این مطلب را به عرض رسانده‌ام در میان علمای روحانی ما، در عصر خودم بنده کسی را به تبحر در ریاضیات از ایشان بهتر و برتر ندیدم.»
این عالم برجسته و دانشمند فرهیخته و ذوالفنون گرانقدر در سال ۱۳۵۲ هجری شمسی (۱۳۳۹ هجری قمری) در سن ۷۳ سالگی درگذشت، و در جوار حضرت عبدالعظیم حسنی روی در نقاب خاک کشید و به ملکوت اعلی پیوست.
بزرگا مردا که او بود و درود و رحمت خدا و بندگان صالح و پاکان و نیکان بر روح پرفتوح او! راهش پر رهرو باد!
