به گزارش خبرگزاری «حوزه»، دهه نخست حزن انگیزترین ماه سال، گرچه موسم اشک است و بزم عزای حضرت ارباب فراهم، اما محرم بی گمان، موعدِ عهد است با سید و سالار همه شهدای عالم؛ موعد عهد و پیمان با این هدف مقدس که به راستی چقدر ما در طی این مسیر حسینی شدن و حسینی خواهیم ماند و میزان ثبات قدم و وفاداری ما تا چه حدی است؟
از این منظر اگر اعتقاد و باورمان این است که همه جا کربلاست و هر روز عاشورا، ما نیز باید در همه جا و همه گاه، خود را در عطش همه تشنگان معرفت حسینی سهیم بدانیم و گرنه این مکتب و دستگاه ، جای خودنمایی صرف و ادا واطوار بیخود نیست چه آن که به ما آموخته اند که" انما الاعمال بالنیات"
در واقع نیت اگر حسینی باشد و در پیِ آن اراده ای برای حسینی ماندن، جزو قبیله کربلاییان خواهی بود حتی اگر یک بار هم زمین کربلا و آن مضجع بی همتای عزیز زهرا(س) را از نزدیک مشاهده هم نکرده باشی.
این جا سخن از درک است و فیض حضور و اتصالی بی مثال چه آن که حقیقتاً اگر درکی زینب گونه به ما ببخشند و زینب وار به فاجعه کربلا بنگریم و جز زیبایی چیزی در آن نبینیم، از عمق وجود تصدیق خواهیم کرد که حسین (ع) یعنی زیبایی و به راستی مگر می شود با زیبایی همراه و همسایه بود و زیبا نشد... مگر می شود به منبع بی پایان نور و حقیقت وصل بود و همچنان در خاموشی به سر برد؟!
این نگاه و باور عمیق اگر در ما شکل بگیرد ، لاجرم خواهیم گفت که گودال قتلگاه سیدالشهدا(ع)، کانون قیامت خاک است و این راز و رمز را شهیدان بیش از همه درک کردند، چه آن که در واپسین نفس های این دنیایی ، آخرین و زیباترین ذکرشان در آن شهود معنوی این بود" یا حسین(ع)"
به راستی ای رحمت واسعه الهی چه کرده ای با دل های عاشق و بی قرار که گویا جز تو را نمی بینند؛ تویی که نمایی از جلوه ی حق و معبود بی همتا و لاشریک هستی و راه تقرب به سوی خداوند را به همه ما به بهترین وجه نشان دادی ... در اوج مظلومیت و حقانیت.
کربلا حقیقتاً که بلوغ عاطفه و اندیشه است و به همین خاطر است که بزرگان ما بر تلفیق شور و شعور حسینی در مراسم های عزای پسر فاطمه(س) تاکید دارند.
آری! هر کس که در این دستگاه عظیم انسان سازی به بلوغ فکری و عاطفی رسید، عاشورایی است و شیعه و محبی که این گونه باشد از سرهای بر نیزه شده، سرافرازی یافته و از حزن و ماتم بی آبی کودکان حضرت اباعبدالله(ع) آبرویی جاودانه پیدا خواهد کرد.
در خاتمه این نوشتار هم حق است که یک آروزی زیبا داشته باشیم و آن هم این که ای کاش در این شب ها و روزها، در زمینه برپایی موسم عزا، از خدای حسین(ع) بخواهیم که روزی اشک و عزاداری مان را بسیار کند تا بدین سان به برکت نسیم کربلاییان ما را نیز حیاتی نو ببخشند که همه اُمیدمان در این دنیای پر از منجلاب، به محرم حسینی است و این که اربابی که باب نجات همه امت و بزرگترین و سریع ترین کشتی نجات ابنای بشر است به دادمان برسد و رحمی به بیچارگی مان کند. انشاالله.
سید محمد مهدی موسوی
