خبرگزاری حوزه | داشتم آلبوم عکس های قدیمی و کودکی‌ام را می‌دیدم، یادش بخیر! روزهایی که یک نگاتیو ۲۴ یا ۳۲ تایی می خریدیم و روی دوربین می انداختیم. چقدر دقت می کردیم که نور به نگاتیوها برخورد نکند.

با دوربین عکس می گرفتیم و بعد آن را برای چاپ به عکاسی می‌بردیم.

لحظه شماری می کردیم تا عکس ها چاپ شود؛ بالاخره لحظه ی موعود فرا می رسید؛   با ذوق و شوق هر چه تمام، عکس های ظاهرشده را داخل آلبوم عکس می گذاشتیم.

گاهی اوقات آمدن مهمان، بهانه ای می شد تا آلبوم ها را بیاوریم و با دیدن عکس ها تجدید خاطره کنیم.

امروزه با پیشرفت تکنولوژی و ورود گوشی های لمسی، هرکجا و هرزمان به راحتی عکس می گیریم؛ اما افسوس که فرصت چاپ کردن عکس ها را نداریم.

مدتی که می گذرد با پیغامی مواجه می شویم که حافظه ی گوشی پُر شده و برای گرفتن عکس جدید فضای کافی موجود نیست.

این وضعیت زمانی غم انگیز است که در مسافرت بوده و دسترسی به جایی نداشته باشیم تا عکس ها را به فلش یا سی دی منتقل کنیم؛ در این شرایط مجبور می شویم یا عکسهای قبلی را با ناراحتی حذف کنیم و یا از عکس گرفتن جدید منصرف شویم.

دیروز به یاد قدیم‌ها داشتم عکس‌ها را نگاه می‌کردم. همانطور که در حال ورق زدن صفحات آلبوم بودم یاد یکی از آیات الهی که در قرآن آمده است افتادم:

 أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَری‌ / آیا انسان نمی داند که خداوند همه چیز را می بیند.   (۱۴ علق)      

آری، این جهان مجهز به دوربین مدار بسته ی الهی است.

شناخت و توجه به هر یک از اوصاف الهی، آثار تربیتی فراوانی را با خود به همراه دارد. از جمله ی این اوصاف، علم خداوند و احاطه دقیق پروردگار به اعمال بندگان است.

توجه به این حقیقت، سبب می‌شود تا انسان همواره خود را در محضر خالق خویش حاضر ببیند و از عملی که موجب ناخشنودی او می‌شود، دوری کند.

اگر انسان متوجه باشد که خداوند همه‌جا وجود دارد و در هر حالی (پنهان یا آشکارا) شاهد و ناظر اعمال اوست، دائماً مراقب رفتار خویش خواهد بود.

چنین نگرشی، نه‌ تنها مانع انجام گناه می‌شود؛ بلکه تحمّل انسان را در سختی ها و مصیبت‌ها نیز بالا می‌ برد.

بسیاری از افراد هنگام گرفتن عکس یا فیلمِ چند لحظه‌ای، حواسشان را جمع خودشان می کنند. به عنوان مثال اگر در محیطی که دوربین مداربسته وجود دارد، قرار بگیرند، مواظب رفتار و حالات خود هستند، لباس خود را مرتب می کنند، چرا که می دانند هر لحظه رفتار آنها ثبت و ضبط می شود و این یک امر طبیعی است.

براستی! آیا ما به همین میزان که در مقابل دوربین های معمولی مواظب (حساس) هستیم، در مقابل دوربین مدار بسته الهی نیز حساسیت نشان می دهیم و مواظب اعمال و رفتارمان هستیم؟

آیا دوربین مدار بسته ی الهی همچون دوربین های معمولی حافظه اش پُر می شود؟

همانطوری که اگر حافظه ی دوربین مدار بسته ی معمولی پُر شود آن را پاک می کنند تا دوباره از آن استفاده کنند؛ آیا بعد از مدتی در دوربین مدار بسته ی الهی عکس ها و فیلم های قبلی پاک و عکس و فیلم های جدید جایگزین آن می شود؟

بنابراین باید همواره به یاد داشته باشیم از لحظه‌لحظه زندگی‌مان فیلم‌برداری می‌شود، آن هم با بالاترین کیفیت و وضوح تصویر، اما هیچگاه پیغام فضای خالی برای ذخیره کردن موجود نیست، روی دوربین خداوند نمی آید.

مهمتر از همه این که بعدا این فیلم برای ما پخش می شود و مجبوریم آن را ببینیم و برای تک تک رفتارهای خود پاسخی مناسب ارائه دهیم.

قرآن نیز بر این مطلب صحه گذاشته و این گونه می فرماید:

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ. وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ

پس هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک کرده باشد (پاداش) آن را خواهد دید. و هر کس به قدر ذره‌ای کار زشتی مرتکب شده آن هم به کیفرش خواهد رسید.   «زلزال آیه ۷ و۸»

آری! وظیفه ی ما این است در سکانس‌هایی که می‌دانیم با پیام و دستور خدا هماهنگ نیست حضور نیابیم. اگر میزان صحنه‌های خوب در زندگی ما افزایش پیدا کند به شکلی که بخش خوب فیلم‌ها غلبه پیدا کند و روند داستان زندگی‌مان خیر باشد، خداوند-صاحب مهم‌ترین دوربین- خودش صحنه‌های بد را پاک کرده و نادیده می‌گیرد. همانگونه که خداوند در قرآن می فرماید:

إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ / حسنات و نیکوکاری ها، سیّئات و بدکاری ها را نابود می‌سازد.   (۱۱۴ هود)

زهرا اسحاقیان - گروه تبلیغی شمس الشموس وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان