به گزارش خبرنگار خبرگزاری « حوزه» در خراسان شمالی، حجت‌الاسلام نعمت‌الله آزموده، مدیر مدرسه علمیه تخصصی امام خامنه‌ای بجنورد، امروز در درس اخلاق که به‌صورت وبینار با حضور طلاب خواهر حوزه علمیه استان برگزار شد، با گرامیداشت سالگرد توطئه کشف حجاب به دستور رضاخان، اظهار کرد: از پلیدترین توطئه‌های دشمنان اسلام در تاریخ معاصر توطئه کشف حجاب است و رضاخان که مأمور اجرای تز اسلام زدایی در جامعه ایران بود فاجعه کشف حجاب را به‌عنوان مهم‌ترین جلوه‌های این طرح ننگین مرتکب شد.

وی افزود: امروز در دنیا، حجاب علامتی برای شناسایی یک زن مسلمان به‌حساب می‌آید تا حدی که در سراسر جهان حکومت‌های اسلام‌ستیز این سبک پوشش را در مدارس و ادارات خود برنمی‌تابند؛ یعنی این حجاب علاوه بر کمک به حفظ اخلاقی جامعه امروزه نقش پرچم را برای نشان دادن هویت یک زن مسلمان ایفا می‌کند.

حجت‌الاسلام آزموده گفت: جریان‌های اسلام‌ستیزی در مقوله حجاب و عفاف تنها به مواجهه سخت بسنده نکرده‌اند و در مواجهه‌های نرم نیز دست زده‌اند و شبهات متعددی را درباره این فریضه متقن الهی تولید و نشر می‌کنند؛ به‌طور مثال یکی از ادعاهای آن‌ها این است که حجاب شرعی در صدر اسلام این اندازه نبوده، بلکه چیزی در حد پوشاندن اندام بوده و اسلام اصراری بر پوشش زن در برابر مردان نامحرم ندارد.

وی با بیان اینکه یکی از شبهات تحریف مفهومی محوری‌ترین آیه حجاب است، گفت: خلاصه شبهه این است که می‌گویند عبارت آیه 31 سوره نور: «وَ لْیضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَی جُیوبِهِنَّ» دلالت بر حجاب سر و گردن ندارد، بلکه مقصود از آن این است که زنان با پارچه‌ای شکاف‌های بدن خود را بپوشانند؛ یعنی مقصود آیه پوشاندن عورت است.

حجت‌الاسلام آزموده در پاسخ به این شبهه، اظهار کرد: در مفردات ذیل ماده «خمر» آمده: «أصل الخمر: ستر الشی ء، و یقال لما یستر به: خِمَار، لکن الخمار صار فی التعارف اسما لما تغطّی به المرأة رأس‌ها، و جمعه خُمُر، قال تعالی: ((وَ لْیضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلی جُیوبِهِنّ)) و همچنین خمار به معنای جامه‌ای است که زن سر خود را با آن می‌پوشاند.

وی افزود: در شأن نزول آیه نیز آمده است قبل از نزول این آیه زنان دامنه روسری خود را بر شانه‌ها یا پشت سر می‌افکندند به‌طوری‌که گردن و قسمتی از سینه آن‌ها نمایان بود و موجب می‌گشت که نظر نامحرمان به‌سوی آنان جلب شود و همین نظرها گاهی مسائلی را به دنبال داشت لذا با نزول این آیه شریفه خداوند به زنان دستور می‌دهد که روسری خود را بر گریبان خود بیفکنند، تا هم گردن و هم آن قسمت از سینه که بیرون است مستور شود.

حجت‌الاسلام آزموده گفت: در مورد «جَیب» هم همگی آن را بهمعنای گریبان پیراهن دانسته و توضیح داده‌اند که اگرچه ریشه این لغت به شکافتن و قطع کردن برمی‌گردد، اما به‌صورت کلمه «جَیب»، فقط در مورد «قمیص» (پیراهن) به کار می‌رود. در قرآن کریم نیز همواره به همین معنا به کار رفته است؛ چنانکه در داستان حضرت موسی (ع) خدای متعال به او وحی کرد: «أَدْخِلْ یدَک فِی جَیبِک...» دستت را در «جیب» (گریبان) خود وارد کن.

وی با بیان اینکه یکی دیگر از شبهات این حوزه تحریف تاریخ حجاب و عفاف است، گفت: خلاصه شبهه این است که در زمان پیامبر (ص) پیراهن دوخته و خیاطی رواج نداشته و مردم به‌قدری عقب‌افتاده بوده‌اند که به‌جای لباس دوخته، فقط از یک یا حداکثر دو تکه پارچه استفاده می‌کرده‌اند و لذا در چنین شرایطی توصیه به حجاب شرعی که امروزه می‌شناسیم ممکن نیست. مهم‌ترین دلیلش این است که در آن زمان تعبیر إزار و رداء در مورد لباس‌ها به کار می‌رفته که این تعبیر در مورد لباس ندوخته استفاده می‌شود و محدثان نیز در مورد اینکه پیامبر (ص) از لباس دوخته استفاده کرده باشد، تردید دارند.

حجت‌الاسلام آزموده در پاسخ شبهه اظهار کرد: اولاً در قرآن کریم آمده است: «جَعَلَ لَکمْ سَرَابِیلَ تَقِیکمُ الْحَرَّ وَ سَرَابِیلَ تَقِیکمْ بَأْسَکمْ» در این آیه دو نوع سربال ذکر می‌شود؛ سربالی که از گرما محافظت می‌کند و دیگری که در جنگ به کار می‌رود. اولی لباسی است غیرجنگی و دومی جنگی و کاربرد سربال غیرجنگی، رواج لباس دوخته در زمان پیامبر را نشان می‌دهد؛ با این وجود سازنده شبهه این قسمت از آیه را ذکر نمی‌کند و به‌جای آن نقطه‌چین می‌گذارد!

وی ادامه داد: برخلاف تصور مطروحه در شبهه، استفاده از سوزن و لذا دوخت و دوز در آن جامعه به‌قدری رواج داشته که قرآن کریم برای نشان دادن اینکه افراد کافر مستکبر اصلاً بهشت نمی‌روند از این تمثیل استفاده می‌کند: «وَ لَا یدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّی یلِجَ الْجَمَلُ فِی سَمِّ الْخِیاطِ»؛ یعنی در صورتی آن‌ها بهشت می‌روند که شتر از سوراخ سوزن رد شود.

انتهای پیام/