به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله جوادی آملی در نوشتاری به موضوع « بهبود رابطه با خدا » پرداختند و گفتند: امیرالمؤمنین (علیه السلام) میفرماید: «مَنْ أصْلح ما بینه وَبین الله، أصْلح الله سُبحانَه وتعالی ما بینه وَبین النّاس».
این حدیث نورانی، ناظر به مسائل اجتماعی است؛ کسی که در جامعه مشکلی دارد و میخواهد رابطه بین او و دیگران بهبود یابد، باید رابطه بین خود و خدای خود را نیکو و مستحکم کند. چون زمام دلهای مردم به دست خداست و شرط نیکو شدن روابط بین او و دیگران، نیکو ساختن رابطه بین خود و خداست. راهی که ما را به این هدف والا میرساند، «تفکّر» است.
اهل بیت عصمت (علیهم السلام) آیین فکر کردن را نیز به ما آموخته و گفته اند: تفکر این است که مثلاً انسان به سرزمین یا خانه های ویران شده برسد و بگوید: «أیْنَ ساکِنوک؟ أین بانوُکَ؟»
بنیانگذاران و ساکنان تو کجایند؟ این فکر، انسان را متنبّه میکند و این مثال است؛ وگرنه خانه های آباد هم از نسلی به نسلی و از دستی به دست دیگر منتقل میشود. اگر چه خانه های ویران، پیام گویاتری دارند وگرنه هر چه از مسیر دیدگان انسان میگذرد، عامل پند و نصیحت است.
همان گونه که حضرت امام کاظم (سلام الله علیه) در جواب هارون فرمود: «ما منْ شی ءٍ تَراهُ عینک إلّا وَفیه مَوْعِظة»: هر چه از مسیر چشم تو میگذرد، واعظ است و اندرز میدهد. تفکر یک لحظه، این نقش را دارد که انسان را بیدار و هشیار میکند.
مبادی اخلاق در قرآن ص۲۱۹،۲۲۰
نظر شما