خبرگزاری حوزه | به برکت انقلاب اسلامی، بیش از چهار و نیم دهه است که نظامی معطوف به ساماندهی امور بر مبنای اسلام و آموزههای آن برپا شده است؛ اسلامی که احکام متنوع فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و قضائی دارد و طبیعتاً سمت و سوی جامعهسازی، امتسازی و تمدنسازی را دنبال میکند. این خود علاوه بر آنکه عرفی گرایی و پوزیتیویسم را در نظام اسلامی مردود میشمارد، دلیل بسیار واضحی بر طرح مباحث اساسی و بنیادین سیاست و حکومت در شریعت محمدی، در نتیجه نظام سیاسی مبتنی بر آن است.
اسلام، دینی عبادی- سیاسی است و آموزههایش صرفاً در عبادات و مناسک خلاصه نمیشود؛ به تعبیر شهید مظلوم آیتالله بهشتی «دینی است که سیاستش، عبادت و عبادتش، سیاست است. اسلام دینی است که معلمی آن، قضاوتش، سربازیاش، پاسداریاش، طبابتش، صنعتش، کشاورزیاش، شهردار بودنش، فرماندار بودنش، همه باید عبادت و خدمت در راه خدا باشد.»
توأمان بودن دیانت و سیاست و ساماندهی امور جامعه بر اساس آموزههای دین، رمز بقا و استحکام و استمرار دینداری فردی و اجتماعی در کشور اسلامی است؛ همراهی سیاست با دیانت و شکلدهی تصمیمگیریهای کلان بر شالودهها، اصول و موازین الهی، از سوی حکومت و نظام سیاسی، زمینه حرکت جامعه به سمت و سوی تقرب الهی را فراهم خواهد ساخت؛ از این رو، تحقق اهداف و آرمانهای نظام سیاسیمان و حل همه مشکلات و معضلات و مسائل پیچیدهای که در عصر حاضر وجود دارد، میبایست بر همین مبنا صورت گیرد.
امت و امامین انقلاب با برپایی حاکمیت اسلامی اطمینان خویش به توانایی اسلام و آموزههای آن برای ساماندهی و مدیریت زندگی و جامعه بشری را نشان دادهاند و قانون اساسی جمهوری اسلامی برای نهادینهسازی همین اطمینان و آرزو تدوین شد. اکنون بر همه فرض است که تمام تلاشها و اقدامات، در نظام اسلامی معطوف به تقویت این اطمینان باشد.
نگاهی گذرا به تاریخ تحولات سیاسی در کشور نشان میدهد که نداشتن پشتوانه فکری و عقیدتی، زمانهایی موجب شده که برخی از جریانات و نیروهای سیاسی به تعبیر شهید مطهری در «تارعنکبوت اندیشه بیگانگان» گرفتار آیند و حتی سازمانهای دهشتآفرین و تروریستی را پایه گذاری کنند و قربانیان زیادی از امت اسلامی بگیرند.
غفلت از مقتضیات تمدنی، اجتماعی و فرهنگی و نیز مرزها و چارچوبهای شریعت هر دو میتواند زمینه ضعف و حتی ناکامی برنامهها را فراهم سازد. خوشبختانه مکتب اهلبیت علیهمالسلام یا اسلام نابمحمدی صلیاللهعلیهوآله واجد چنین ظرفیت و سازوکار انعطافپذیری است؛ زیرا باب اجتهاد بر خلاف برخی مکاتب و نحلهها بسته نیست و این گشودگی باب اجتهاد میتواند و باید آرزوهای امت اسلامی را که از دیر باز دغدغه و انگیزه مبارزات و مجاهدت آنان بوده است برآورده کند.
دکتر فیروز اصلانی
نظر شما