به گزارش خبرگزاری حوزه، حسین عباسیفر کارشناس رسانه در رویداد «روایت هویت تمدنساز» با ارائه تحلیلی بر نقش قصه و روایت در شکلدهی به هویت جمعی، به بیان نمونههایی از داستانپردازی در متون دینی و زندگی معاصر پرداخت و بحث خود را به موضوع کلیدی «رویای اجتماعی» معطوف کرد و گفت: اساساً جامعهای میتواند به سمت تمدنسازی حرکت کند که «رویای اجتماعی» مشترکی داشته باشد. رویای اجتماعی، مفهومی عمیق و زیرمجموعهای از «تصویر» ذهنی افراد یک جامعه از آینده است.
تأکید بر آموزش اصول روایتگری
وی با اشاره به اهمیت آموزش اصول روایتگری افزود: اگر فرد چارچوب ساخت قصه را بیاموزد، میتواند حتی به صورت بداهه و بر اساس یک سوژه ساده (مثلاً یک خرگوش) برای کودک خود داستانی با پیام آموزشی مناسب بسازد. یکی از تمرینهای مهم، «بازآفرینی» و «ادامهدهی» داستانهای ناتمام است. باید داستانی را تا نصفه خواند یا فیلمی را تا میانه دید و سپس باقی ماجرا را خود فرد تکمیل کند. مقایسه این پایان با پایان اصلی، درسهای ارزشمندی در روایتپردازی میآموزد.
نمونه موفق: «روایت فتح» به جای «گزارش جنگ»
عباسیفر به نمونه عینی روایتسازی موفق در تاریخ انقلاب اشاره کرد: شهید آوینی به جای آنکه صرفاً آمار و ارقام نظامی جنگ را گزارش دهد، به سراغ «روایت» رفت. او روایت یک طلبه، یک نانوا یا یک کودک در جبهه را ساخت و مجموعه «روایت فتح» را خلق کرد. این روایتها بودند که تأثیر ماندگار گذاشتند. امروز نیز ما نیازمند «روایت فتح اقتصادی» هستیم؛ روایتی که بتواند پیشرفتهای اقتصاد مقاومتی و خانوادهمحور ایران را با زبان قصه و نه صرفاً آمار خشک، به تصویر بکشد.
ضرورت پاسخ به چند سوال پیش از تولید هر محتوا
این کارشناس رسانه به ملاحظات عملی تولید محتوا پرداخت و گفت: هنگامی که قصد تولید یک محتوای رسانهای (اعم از متن، کلیپ و...) را دارید، باید به سوالات کلیدی پاسخ دهید. یکی از این سوالات، «مخاطب شما کیست؟» و دیگری «محل نشر محتوا کجاست؟» است. پاسخ به این سوالات است که طول، لحن، عمق و فرم محتوا را تعیین میکند. امروزه ممکن است کلیپهای کوتاه مخاطب بیشتری جلب کنند، اما این به معنای نفی ارزش آثار بلند (مانند مجموعههای مرحوم سلحشور) نیست. نکته کلیدی، تسلط بر فرمهای مختلف و انتخاب آگاهانه فرم مناسب است، نه پناه بردن به فرمهای کوتاه صرفاً به دلیل عدم توانایی در خلق آثار عمیق و بلند.
جذابیت در «غیرمنتظره» بودن است
وی در پایان عنصر اصلی جذابیت در هر داستان یا روایت را «اتفاق غیرمنتظره» دانست و گفت: تمام احساسات ما (خنده، گریه، ترس، تعجب) هنگامی برانگیخته میشوند که روال عادی زندگی شکسته شود و اتفاقی غیرمنتظره رخ دهد. هنر راوی و قصهپرداز، خلق همین لحظات غافلگیرکننده در چارچوبی معناست تا مخاطب را درگیر کند و پیام را در لایههای عمیقتر وجودش نهادینه کند.
انتهای پیام/
نظر شما