به گزارش خبرگزاری حوزه، حجتالاسلام حسین تقیپور، از اساتید و پژوهشگران حوزه علمیه استان مازندران در سلسله مباحثی به بیان «راههای ایجاد نشاط و شادابی از نگاه اسلام» پرداخت که با عنوان «فرمول شادی» در شمارههای گوناگون تقدیم شما فرهیختگان میشود.
یکی از عوامل مهم در ایجاد نشاط در زندگی فردی و اجتماعی، آمادگی روحی برای مواجهه با ناکامیها و تحمل مشکلات است. فردی که بتواند با صبر، شکیبایی و تدبیر در برابر شکستها واکنش نشان دهد، نهتنها خود آرامش پیدا میکند، بلکه برای خانواده و اطرافیان نیز منبع امید و انرژی خواهد بود.
این توانمندی در هر محیط کاری، تحصیلی، حوزوی، اقتصادی یا اجتماعی میتواند به ایجاد فضایی مثبت و دلگرمکننده کمک کند و مسیر زندگی را با ثبات و آرامش هموار سازد.
قرآن کریم به این حقیقت اشاره میکند که انسان برای جهانی دیگر آفریده شده است. به بیان قرآن، انسان در این دنیا با گرفتاریها، آزمایشها و دشواریها روبهرو خواهد شد و این امری گریزناپذیر است.
شکستهای اقتصادی، سیاسی، روحی، روانی و دیگر ناکامیها در زندگی رخ میدهد و این بخشی از مهندسی و طبیعت این عالم است.
اگر انسان خود را برای این واقعیت آماده نکند، در برابر کوچکترین ناکامی، مانند برگشت خوردن یک چک، ناملایمتی همسر یا همسایه، یک توهین، یک سخن ناپسند یا حتی یک بیماری، دچار فروپاشی میشود؛
گاهی چند روز بیمار میشود، گاهی به انزوا میرود و گاهی به فکر انتقامجویی میافتد. این رفتارها زندگی فردی و اجتماعی را دچار اختلال میکند.
گاهی ممکن است به ما کنایه بزنند، سرزنشمان کنند یا مورد تمسخر قرار دهند، زیرا طرفدار حق هستیم و همچنان به قرآن، معارف دینی و مراجع معظم تقلید پایبند ماندهایم. این واقعیت دنیای امروز است و بخشی از مسیر زندگی اجتماعی انسان به شمار میرود.
در محیطهای مختلف اجتماعی، اداری، آموزشی، حوزوی و دانشگاهی، انسان گاهی با سخنان دیگران، با سوءتفاهمها و تمسخر مواجه شود. اگر همواره نگران قضاوت و گفتههای دیگران باشیم، آرامش و آسایش خود را از دست خواهیم داد.
با این حال، بیتوجهی کامل به جامعه نیز درست نیست، زیرا زندگی اجتماعی نیازمند مراعات ملاحظات و رعایت احکام دینی است.
کسی که با توکل به خدا و مشورت با دیگران حرکت میکند، میتواند در عین رعایت اصول، از سخنان نادرست دیگران متزلزل نشود و مسیر خود را با آرامش، ثبات و تأثیر مثبت بر اطرافیان ادامه دهد.
در سیره اهلبیت علیهمالسلام، نمونههای روشنی از صبر و تدبیر در برابر اهانت و تهمت وجود دارد.
در برخورد با سخنان نادرست، اهلبیت علیهمالسلام با آرامش، صبر و عقلانیت پاسخ میدادند، بهگونهای که نه درگیری ایجاد میشد و نه فضای جامعه متشنج میگردید.
این روش، مانع بروز بگومگو در خانواده، میان متدینان، همکاران اداری، محیطهای آموزشی، حوزه و دانشگاه میشود.
قرآن کریم در سوره مبارکه بقره بهصراحت میفرماید: «وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ»؛ بهیقین شما را آزمایش میکنیم؛ با ترس، گرسنگی، کاهش اموال، جانها و محصولات. این آزمایشها بخشی از زندگی دنیا است.
راهحل قرآن در برابر این شرایط، «صبر» است؛ صبری که به معنای انفعال و سکون نیست، بلکه همراه با تدبیر، تفکر، مشورت و توکل بر خدا است.
همانگونه که در تعالیم دینی آمده است، توکل به خدا باید همراه با عمل و تدبیر باشد. انسان باید مسئولیت خود را انجام دهد، برنامهریزی کند و سپس کار را به خدا بسپارد. این ترکیبِ تدبیر و توکل، آرامشآفرین است.
در تاریخ معاصر نیز نمونههای روشنی از این روحیه دیده میشود. بزرگان انقلاب و شخصیتهای برجسته دینی در برابر توهینها، شعارها و فشارها، آرامش خود را حفظ میکردند و دچار تزلزل نمیشدند. این آرامش و سعهصدر، نتیجه آمادگی روحی برای مواجهه با ناکامیها و تلخیها بود.
بنابراین، اگر انسان بتواند آستانه تحمل خود را بالا ببرد، صبر را با تدبیر و توکل همراه سازد و خود را برای ناکامیها آماده کند، بخش بزرگی از اضطرابها، نگرانیها و تنشهای زندگی فردی و اجتماعی از بین خواهد رفت. در غیر این صورت، ناآرامی و آشفتگی روحی، انسان را از مسیر تعادل خارج میکند.
نظر شما