سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، شرح دعا های ماه مبارک رمضان را به قلم حجت الاسلام والمسلمین محمد امینی گلستانی منتشر می کند.

 اللَّهُمَّ وَفِّقْنِي فِيهِ لِمُوَافَقَةِ الْأَبْرَارِ وَ جَنِّبْنِي فِيهِ مُرَافَقَةَ الْأَشْرَارِ وَ آوِنِي فِيهِ بِرَحْمَتِكَ إِلَى (فِي) دَارِ الْقَرَارِ بِإِلَهِيَّتِكَ يَا إِلَهَ الْعَالَمِين‏ [1]

  اى خدا در اين روز مرا بر موافقت نيكان‏ و مردان فروتن و خدا ترس را به من عطا فرما به حق امان بخشى خود عالم موفق بدار و از رفاقت اشرار جهان دور گردان  و مرا در بهشت دار القرار به رحمتت منزل ده، به حق الهيت و معبوديتت اى خداى عالميان.

اللَّهُمَّ وَفِّقْنِي فِيهِ لِمُوَافَقَةِ الْأَبْرَارِ وَ جَنِّبْنِي فِيهِ مُرَافَقَةَ الْأَشْرَارِ

در فراز اول این دعا می خوانیم: از اول این ئعا می خوانیم"یرند حضرتن امام همام تقدیم می گردد.

 متعال است تکیه کند خدایا من را در این روز به موافقت ابرار موفق کن و از مرافقت اشرار دور ساز، اگر تاریخ را مطالعه کنیم می‌بینیم آنهایی که با ابرار موافق و دوست بودند به مقامات عالی رسیدند و کسانی که با اشرار رفاقت داشتند از خدا دور شدند.

در روایت است: «قالَ عليه السلام: فَسادُ الْا خْلاقِ بِمُعاشَرَةِ السُّفَهاءِ، وَ صَلاحُ الْاخلاقِ بِمُنافَسَةِ الْعُقَلاءِ»[2]: معاشرت و همنشينى با بى خردان و افراد لاابالى سبب فساد و تباهى اخلاق خواهد شد؛ و معاشرت و رفاقت با خردمندان هوشيار، موجب رشد و كمال اخلاق مى باشد.

قرآن بهترین همنشین:

اويس قرنى درباره اثراتِ هم نشينى با قرآن مى گويد: «هيچ كس با قرآن همدم نمى شود، مگر آن كه وقتى برخاست، بر كمالش افزوده گرديد يا از كوردلى و انحرافش كاسته شد. قرآن، مايه شفا و رحمت مؤمنان است، ولى براى ستمگران، چيزى جز زيان و خسارت‏ نيست». از ديدگاه اويس، قرآن براى مؤمنان عامل رشد، قوّت و كمال است و براى ستمكاران، زمينه ساز ضعف، تباهى و شكست مى شود. اويس، بهترين همدم و مونس خويش را قرآن كريم قرار داده بود و آن گاه كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله نشانه هاى اويس را برمى شمرد، چنين فرمودند: «اويس قرآن مى خواند و بر خويش مى گريد».[3]

لذا اشرار کسانی اند که هر چقدر به ایشان نزدیک شویم و به سوی اینها برویم، از خدا دور خواهیم شد، ابرار و اشرار دو نقطه مقابل یکدیگر هستند، اشرار کسانی هستند که هیچ گونه اعتنایی به خدا ندارند و ایمان نمی آورند چون شر هستند و نمی خواهند سر تعظیم مقابل حق و حقیقت فرود آورند حتی بزرگترین اعجازها را می‌دیدند ولی اعتنایی نمی کردند.

نمرود نمونه ای از مستکبرین

نمرود با اینکه آیات و نشانه های فراوانی از اعجاز حضرت ابراهیم دید اما باز استکبار ورزید و ایمان نیاورد حتی زمانی که حضرت ابراهیم را به آتش افکند و آتش یکپارچه گلستان شد مع الوصف هیچ اعتنایی نکردند، تنها یک نفر از خانواده نمرود ایمان آورد و او دخترش بود.

رعضه دختر نمرود نمونه ای از صالحین

نمرود با دخترش، رعضه در جايگاه ويژه سلطنتى نشسته و منظره آتش انداختن حضرت ابراهيم(ع) را نگاه مى‏كردند، رعضه براى آنكه صحنه را بهتر ببيند، در بالاي بلندى ايستاد؛ امّا با كمال ناباورى، ابراهيم (عليه السلام) را در ميان يك گلستان ديد. رعضه با صداى بلند گفت: اى ابراهيم اين چه حال است كه آتش تو را نمي‏سوزاند؟

حضرت جواب داد: هر كس در زبانش پيوسته «بسم الله» بگويد و قلبش مملوّ از معرفت الهى باشد، آتش براى او اثر ندارد. رعضه گفت: من هم مايلم با تو همراه باشم. ابراهيم فرمود بگو: «لا اله الّا الله، ابراهيم خليل الله و بعد از آن در آتش بيا». او اين كلام را گفت و قدم در آتش نهاد و خود را نزد ابراهيم رساند و در حضورش ايمان آورد. آنگاه به سلامت به حضور پدر برگشت.

نمرود با ديدن اين صحنه مبهوت و متعجّب شد؛ ولى در عين حال به خاطر ترس از مملكتش و عشق و علاقه به رياست، او را از ايمان به خداوند تبارك و تعالي بازداشت. سپس خواست دختر را با پند و اندرز از راه توحيد بازگرداند؛ ولي اثر نكرد. او را تهديد كرد. سودي نبخشيد تا اينكه دستور داد او را در ميان آفتاب سوزان به چهار ميخ كشيدند. در اين موقع پروردگار مهربان به جبرئيل امين فرمان داد: «بنده مرا درياب.» جبرئيل رعضه را از آن مهلكه رهانيده و به محضر خليل آورد.

رعضه در تمام مشقت‏ها با حضرت ابراهيم (عليه السلام) همراه بود تا آن كه حضرت او را به همسرى يكى از فرزندانش درآورد و خداى‏تعالى فرزندانى به آنها عنايت فرمود كه همه بر مسند نبوت و پيامبرى قرار گرفتند.[4]

وقتی در این روز می‌گوییم :خدایا ما را از شر اشرار دور بدار؛ یعنی: خدایا هم از پیروی اینها و هم از ستم‌ و ظلمهای فیزیکی ایشان مرا محفوظ بدار، چراکه اهل شرّ به هر مؤمنی که دست پیدا کنند آنقدری که بتوانند او را اذیت می‌کنند، و هیچ گونه مضایقه هم نمی کنند.

وَ آوِنِي فِيهِ بِرَحْمَتِكَ إِلَى (فِي) دَارِ الْقَرَارِ

خدايا مرا با خوبان رفيق كن و به رحمت خودت مرا در بهشتت جاي بده!

بالَهِيَّتِكَ يَا إِلَهَ الْعَالَمِين‏

 به خدايي خودت قسم كه اين دعاهاي مرا مستجاب كن و در بهشتت جاي بده، تازه اگر من را به جهنم بردي با دوري تو چه كنم ؟!

امير المومنين(ع) در دعاي كميل خطاب به خداوند مي فرمايند : خدايا گيرم كه  من به آتشت صبر مي كنم ولي فراق تو را چه كنم!؟ [5]

[1] - بحارالأنوار ج : 95 ص : 45

اللَّهُمَّ وَفِّقْنِي لِعَمَلِ الْأَبْرَارِ وَ جَنِّبْنِي فِيهِ مُرَافَقَةَ الْأَشْرَارِ وَ آوِنِي بِرَحْمَتِكَ فِي دَارِ الْقَرَارِ بِأُلُوهِيَّتِكَ يَا إِلَهَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ

[2] - كشف الغمة في معرفة الأئمة (ط - القديمة)، ج‏2، ص: 349

[3] - نوادر و متفرقات، ص: 935

[4] -خزينة الجواهر: ص 663.

[5] - بحارالأنوار ج : 67 ص : 196

قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع فِي الدُّعَاءِ الَّذِي عَلَّمَهُ كُمَيْلَ بْنَ زِيَادٍ النَّخَعِيَّ فَلَئِنْ صَيَّرْتَنِي فِي الْعُقُوبَاتِ مَعَ أَعْدَائِكَ وَ جَمَعْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَ أَهْلِ بَلَائِكَ وَ فَرَّقْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَ أَحِبَّائِكَ وَ أَوْلِيَائِكَ فَهَبْنِي يَا إِلَهِي وَ سَيِّدِي صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ وَ هَبْنِي صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى كَرَامَتِكَ