خبرگزاری حوزه | برخلاف همه اظهارنظرهایی که درباره رفتار امام جمعه ایرانشهر با کارگران بیان شده، من می خواهم زاویه دیگری را طرح و بحث کنم.

حدود دوازده سیزده سال پیش، در خیابان های قم دنبال خانه ای اجاره ای بودم. برای ما طلبه ها خیلی سخت است دنبال خانه اجاره ای گشتن. آنهم با خانواده، بدون ماشین و وسیله، تازه اگر هم پیدا کردیم، می ترسیم که صاحبخانه سر سال می خواهد چه کند.

ما پول زیادی به عنوان شهریه نمی گیریم. با این پول باید درس خواند و زندگی گذراند و کرایه خانه داد. سخت است خصوصا در ابتدای طلبگی.

آن شب مشاور املاکی گفت زیر زمینی را می خواهم معرفی کنم. این را ببینی می پسندی. زیر زمین را دیدم اما صاحب خانه بیشتر از خانه به دلم نشست.

حاج آقایی سید که آرام و متین و با محبت برخورد می کرد. گفتم حاج آقا پول رهن خانه ام آماده نیست. گفت ایرادی ندارد بیایید و بنشینید. نگران نباشید مهمان مایید ان شاء الله از اینجا هم به خانه خودتان سفر کنید.

آن صاحب خانه همین سید ابطحی بود. امام جمعه ای که رفتارش با کارگران ایرانشهری حاشیه ساز شد. برخلاف دیگر خانه های اجاره ای، چند سالی آنجا ماندیم؛ هم مهربان بودند و هم منصف. بعد هم ندیدمش تا امروز.

صاحبخانه ما کم حرف بود. تعاملش با دیگران کم بود؛ احساس می کردم کمی خجالتی است. وقتی متوجه شدم که او امام جمعه شده تعجب کردم. خیلی تعجب کردم. چون فکر نمی کردم اهل کر و فر باشد یا اهل تعامل و رفاقت با مردم. اصلا نمیدانم انتخاب او درست بود یا نه.

اما یقین دارم او در دلش از سر محبت و لطف و کرامت با کارگران برخورد کرده چون اخلاقش را می شناسم. ولی از طرفی یقین دارم ما طلبه ها مهارت ارتباط با مردم را تمرین نکرده ایم. ما طلبه ها مهارت حضور مقابل رسانه ها را نیز تمرین نکرده ایم.

تواضع، هم از جنس  روحیه و اخلاق است هم یک آداب و رفتار اجتماعی است. این دومی را باید آموخت و تمرین کرد و الا اینطور بهانه هایی را به دست دشمن نانجیب خواهیم داد.

سید ابطحی بزرگوار را احترام می کنم و این استعفای او را نیز دلیل بزرگواریش می بینم. اما رفقا! در قضاوت هایمان درباره آدم ها خیلی عجول و گاهی بی تقواییم. مراقب باشیم با چند دقیقه فیلم، دیگران را راحت قضاوت نکنیم.

منبع: کانال برپا