سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» متن روایت را از کتاب شریف نهج الفصاحه منتشر می کند.
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ ع قَالَ الظُّلْمُ ثَلَاثَةٌ ظُلْمٌ يَغْفِرُهُ اللَّهُ وَ ظُلْمٌ لَا يَغْفِرُهُ اللَّهُ وَ ظُلْمٌ لَا يَدَعُهُ اللَّهُ فَأَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي لَا يَغْفِرُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَالشِّرْكُ بِاللَّهِ وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي يَغْفِرُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَظُلْمُ الرَّجُلِ نَفْسَهُ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي لَا يَدَعُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَالْمُدَايَنَةُ بَيْنَ الْعِبَادِ
امام باقر (ع) فرمود ظلم سه گونه است، ظلمی كه خداوند مى آمرزد، ستمى كه خدا نيامرزد و ستمى كه از آن نمی گذرد، اما آنكه خدا نيامرزد شرك به خداست و آنكه بيامرزد ظلم بر نفس است، آنكه وانگذارد، ظلم بندگان به يكديگر است.
