سرویس علمی و فرهنگی خبرگزاری «حوزه» متن روایت را از کتاب عده‌الداعی منتشر می‌کند.

قَالَ علیه السلام لِهِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ‏ يَا هِشَامُ الصَّبْرُ عَلَى الْوَحْدَةِ عَلَامَةُ قُوَّةِ الْعَقْلِ فَمَنْ عَقَلَ عَنِ اللَّهِ اعْتَزَلَ عَنْ [مِنْ‏] أَهْلِ الدُّنْيَا وَ الرَّاغِبِينَ فِيهَا وَ رَغِبَ فِيمَا عِنْدَ اللَّهِ وَ كَانَ اللَّهُ أَنِيسَهُ فِي الْوَحْشَةِ وَ صَاحِبَهُ فِي الْوَحْدَةِ وَ غِنَاهُ فِي الْقِلَّةِ [الْعَيْلَةِ] وَ مُعِزَّهُ فِي غَيْرِ عَشِيرَةٍ يَا هِشَامُ قَلِيلُ الْعَمَلِ مَعَ الْعِلْمِ مَقْبُولٌ مُضَاعَفٌ وَ كَثِيرُ الْعَمَلِ مَعَ الْجَهْلِ مَرْدُودٌ.

امام صادق عليه السلام به هشام بن حكم فرمود: اى هشام! صبر بر تنهایی، نشانه عقل قوى است؛ هر كس كه خداى تعالى به وی عقل عطا کرده باشد از اهل دنيا و دنیاخواهان دورى مى‏جويد و خواهان ثواب الهى مى‏شود و خداى تعالى، انيس او در وحشت مى‏گردد و در تنهایی هم صحبت او مى‏شود و در تنگدستى بى‏نيازش مى‏نمايد و در میان غير فاميل او را، عزيز مى‏دارد.

 اى هشام! عمل كم با علم، پذیرفته و چند برابر مى‏شود و عمل زياد با جهل ، مردود است.

(عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 233)