به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، مرکز زندگی اجتماعی روستای الرغیب  که هنگام ورود پلیس اسرائیل در اواسط رمضان امسال تلاش داشتند تا بعضی از وسایل ضروری شان را از تخریب نجات دهند می‌گویند که این دومین باری است که نظامیان صهیونیستی در ماه رمضان به روستای آنان حمله می‌کنند.

به گفته ساکنان روستای الرغیب، از جولای سال 2010 تاکنون نظامیان رژیم صهیونیستی 100 مرتبه اقدام به تخریب این روستای فلسطینی کرده‌اند.

برپایه این گزارش به نقل از qudsdays.com، یکی از ساکنان محلی که لوازم نجات یافته را بار کامیون کرده و به اجبار آن‌ها را به قبرستان می‌برد تا آن‌ها را حفظ کند در این باره گفت: ساعت نزدیک 4 صبح بود و ما تازه سحری خورده و به خواب رفته بودیم. یک ساعت بعد از خواب بیدار شدیم و اتومبیل‌های صهیونیستی را دیدیم که در خارج از روستا ویراژ می‌دهند. یک ساعت بعد اتومبیل‌های پلیس همراه با تیم تخریب و هلیکوپترها بازگشتند. ما با عجله شروع به جمع آوری لباس‌هایمان از خانه‌ها کردیم و وسایلمان را در قبرستان، دره یا در میان درختان گذاشتیم تا از چشم نظامیان مخفی بمانند. نمی‌توانستیم لوازم منزل را در یک جا پنهان کنیم زیرا یک بار آنان متوجه شدند و با بولدوزر آمده و تمام وسایل را نابود کردند. من فرصت نداشتم همه چیز را بردارم، تنها وسایل ارزشمند و قدیمی که برایم مهم بودند را برداشته و گریختم. آن‌ها آمدند و هر چه را باقی مانده بود به همراه خانه‌ها نابود کردند. خانه پدری‌ام، خانه دوستم سلیم و تمام خانه‌های دیگر را با خاک یکسان کردند.

روستای الرغیب

روستای رغیب یکی از تقریبا 40 روستای بادیه نشین ناشناخته در صحرای نگب (نقب) در منطقه بیابانی جنوب فلسطین اشغالی است. رژیم صهیونیستی مردم فلسطینی این روستاها را به رسمیت نشناخته و برایشان آب، الکتریسته، سیستم‌های زیرساختی و یا فاضلاب تهیه نمی‌کند.  اکثریت قریب به اتفاق این روستاها فاقد خدمات اساسی نظیر مدرسه و درمانگاه بوده و ساکنان این روستاها قادر به شرکت در انتخابات دولتی و یا شهرداری محلی نیستند.

درگیری‌های مربوط به روستای الرغیب به 3 نسل قبل برمی‌گردد و مربوط به مالکیت زمین‌های این منطقه است. رژیم صهیونیستی نخست در سال 1953در دوران عثمانی اقدام به مصادره زمین‌های روستا کرده و روستاییان را مجبور به ترک این منطقه کرد. بااین حال بسیاری از ساکنان الرغیب در سال 1990 در تلاش برای زیستن بر زمین‌هایشان به روستا بازگشتند. این روستا محل زندگی حدودا 300 تن با سبک زندگی سنتی بادیه نشینی بوده و برای اولین بار در 27 جولای سال 2010 تخریب شد.