حجت الاسلام حسین حسین زاده، امام جمعه شهر امامزاده عبدالله آمل در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، ضمن تبریک ایام ولادت امام عصر(ع) و نیمه شعبان به موضوع انتظار و معنای آن اشاره کرد و گفت: امام صادق(ع) در روایتی در مورد انتظار فرمودند «...مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ اَصْحابِ اْلقائِم، فَلْیَنْتَظِرْ وَلْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَمَحاسِنِ اْلاَخْلاقِ، وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ؛ هر کس که دوست دارد از یاران امام زمان باشد، باید انتظار کشیده و از گناه پرهیز کند و اخلاقش نیکو باشد، در حالی که منتظر است. پس اگر چنین کسی پیش از قیام، مرگش فرا رسد پاداشی دارد مثل پاداش کسی که امام را درک کرده باشد. پس کوشش کنید و انتظار بکشید».
وی در ادامه افزود: حقیقت انتظار آن است که انسان، برای آمدن منجی آماده باشد.منتظر به کسی می گویند که خود را برای آمدنش از هر جهت آماده کند و طبیعی است که باید خود را در گروه بندگان صالح قرار دهد، دین را در زندگی جاری و محیط را برای آمدنش مهیا کند. از این رو انتظار فرج، برترین اعمال است.
امام جمعه شهر امامزاده عبدالله آمل با بیان این که امر ظهور به یکباره محقق می شود و برای همین لازم است انسان و هر فرد مسلمانی خود را برای چنین روزی مهیا کند، به بعضی از وظایف منتظران ظهور اشاره کرد و اظهار داشت: زمینه سازی برای ظهور، کسب آمادگی همه جانبه، ایجاد آرامش در خانواده و مردم، تهذیب نفس، خودسازی، آراستن خود به اخلاق پسندیده و داشتن رفتار از روی تواضع و ادب با مردم و تلاش برای رفع مشکلات مردم، رفع دردهای جامعه، محرومان، نیازمندان، یتیمان و ناتوانان از جمله این وظایف است.
حجت الاسلام حسین زاده، دیگر وظایف منتظران را داشتن تقوا و پرهیزگاری، بصیرت نسبت به حوادث و عدم دلبستگی به دنیا عنوان کرد و گفت: قرآن درباره ایجاد بصیرت در اثر تقوا در آیه 29 سوره انفال می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقَانًا وَیُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ۗ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ/ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اگر از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید، برای شما وسیله‌ای جهت جدا ساختن حق از باطل قرارمی‌دهد؛ (روشن‌بینی خاصّی که در پرتو آن، حق را از باطل خواهید شناخت؛) و گناهانتان را می‌پوشاند؛ و شما را می‌زمرزد؛ و خداوند صاحب فضل و بخشش عظیم است»
وی یادآور شد: اگر هوای نفس و احساسات از حد اعتدال خارج شود، دیگر آدمی ندای عقل خویش را نمی شنود و از بصیرت خارج می گردد.
313/40
