آیات زندگی‌ساز | چرا شاکران همیشه آرام و شاکیان پیوسته ناآرام‌اند؟

به گزارش خبرگزاری حوزه، در ماه مبارک رمضان، هر روز با «آیات زندگی‌ساز» همراه باشید؛ مجموعه‌ای از آیات قرآن کریم به همراه تفسیر کوتاه و کاربردی که راهنمای زندگی و سعادت هستند و با این آیات، روزهای ماه مبارک رمضان را با کلام خداوند نورانی‌تر کنیم.

* حجت‌الاسلام والمسلمین جواد محدثی:

بسم الله الرحمن الرحیم؛ در آیه هفتم سوره مبارکه ابراهیم، خداوند می‌فرماید:

«لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ؛ اگر شکرگزار باشید، نعمت شما را افزون می‌کنم و اگر ناسپاسی کنید، بدانید که عذاب من شدید است.»

شکرگزاری یکی از ارزشمندترین مفاهیم در زندگی انسان و از نشانه‌های کمال بندگی است.

بنده‌ای که شکرگزار باشد، به رشد و تعالی می‌رسد و درهای برکت الهی به روی او گشوده می‌شود، اما برای تحقق شکر واقعی، سه نکته اساسی را باید مدنظر قرار داد:

اولین گام، شناخت نعمت‌هاست. ما تنها زمانی می‌توانیم شکرگزار باشیم که بدانیم از چه نعمت‌هایی برخورداریم.

این نعمت‌ها، فردی و اجتماعی، مادی و معنوی، دنیوی و اخروی هستند.

بسیاری از افراد، نعمت را تنها در خوردنی‌ها، پوشیدنی‌ها، پول و ثروت می‌بینند، در حالی که بزرگ‌ترین نعمت‌ها، ارزش‌های معنوی و اخلاقی‌اند.

به عنوان مثال، داشتن همسر صالح، پدر و مادری مهربان، فرزندان نیکو، دوستان شایسته، توفیق در کسب علم و ایمان، سلامتی، امنیت و آرامش همگی از نعمت‌هایی هستند که گاه از آن‌ها غافل می‌شویم.

شکرگزاری تنها به دارایی‌های مادی محدود نمی‌شود، بلکه باید چشم بصیرت داشت و نعمت‌های پنهان را نیز دید و قدر دانست.

دومین گام، شناخت صاحب نعمت است. انسان باید بداند که این نعمت‌ها از جانب چه کسی به او عطا شده‌اند.

غرور و خودبینی نباید او را فریب دهد که گمان کند همه چیز را به دست خود آورده است. در واقع، هر نعمتی که داریم، لطف و فضل خداوند است.

سومین گام، ادای شکر است. شکرگزاری بر دو نوع است: شکر زبانی و شکر عملی.

شکر زبانی آن است که با قلبی سرشار از ایمان و زبان جاری به ذکر، خدا را حمد و ستایش کنیم، بگوییم: الحمدلله، شکراً لله و نعمت‌ها را به یاد آوریم و خداوند را سپاس گوییم.

اما شکر عملی، مهم‌تر و اساسی‌تر است. این یعنی نعمت‌های الهی را در مسیری که خداوند تعیین کرده و رضایت او در آن است، به کار بگیریم.

اگر جوانی یک نعمت است، آن را در مسیر بندگی و طاعت خداوند صرف کنیم. اگر مال و ثروت یک نعمت است، آن را در راه خیر، کمک به نیازمندان و خدمت به خلق به کار ببریم.

اگر وقت و عمر نعمتی ارزشمند است، آن را در راه عبادت، علم‌آموزی و رشد معنوی صرف کنیم، نه در مسیر معصیت و گناه.

فراموش نکنیم که شکر، عامل افزایش نعمت است.

این یک قاعده الهی است که اگر شکر نعمت را به جا آوریم، خداوند بر نعمت‌های ما خواهد افزود، اما اگر ناسپاسی کنیم، قدر نعمت‌ها را ندانیم، آن‌ها را به درستی مصرف نکنیم یا در اسراف و تبذیر آن‌ها را هدر دهیم، این نعمت‌ها از دست ما گرفته خواهند شد.

همان‌گونه که گفته‌اند: «شکر نعمت، نعمتت افزون کند / کفر نعمت، از کَفَت بیرون کند».

بسیاری از افراد، به جای شکرگزاری، همواره در حال شکایت و گلایه‌اند. آن‌ها به جای دیدن داشته‌هایشان، نداشته‌ها را می‌بینند و نیمه خالی لیوان را پررنگ‌تر از نیمه پر آن جلوه می‌دهند.

در حالی که اگر نگاه خود را تغییر دهند و قدر نعمت‌های بی‌شمار الهی را بدانند، زندگی‌شان سرشار از آرامش و برکت خواهد شد.

خدایا! ما را از بندگان شاکر خود قرار ده، بصیرتی عطا کن که نعمت‌هایت را بشناسیم، پیوسته تو را در آن‌ها ببینیم و در مسیر رضایت تو از آن‌ها بهره ببریم.