چرا لباس روحانیت، امانت الهی است؟!

خبرگزاری حوزه | در روزگار ادبار برخی از مردم از دین، زمانی که ایمان نه سود دنیایی دارد و نه تشویق اجتماعی، ماندن در مسیر تبلیغ دین نشانهٔ خلوص، غیرت معنوی و شناخت عمیق نسبت به حقیقت است.

ارزشِ یک مبلّغ در هنگامه‌ای آشکار می‌شود که فضا علیه اوست؛ وقتی سکوت، راحت‌تر و بی‌هزینه‌تر از سخن گفتن است؛ وقتی جبههٔ دین نیازمند چند نفر باقی‌ماندهٔ مؤمن است نه انبوه همراهان موسمی.

اینجاست که طلبه می‌فهمد چرا لباس روحانیت را پوشیده که تبلیغ، قبل از آنکه حرفه باشد، امانت الهی است و امانت وقتی معنا پیدا می‌کند که نگه‌داشتنش سخت شود. در زمان ادبار، مبلّغ دین اگر بایستد، مرزبان ایمان است.

همین حقیقت را عاشورا روشن می‌کند.

هنگام خروج از مکه، بسیاری همراه امام حسین(ع) بودند، چون گمان می‌کردند حکومت آینده در انتظار است؛ اما روز عاشورا، وقتی همهٔ نقاب‌ها افتاد و حقیقت روشن شد که این راه هیچ منفعت دنیایی ندارد، تنها آنان ماندند که برای حق آمده بودند نه برای نتیجهٔ مادی.

ارزش همراهی آن روز، به خاطر هزینه و خطر و بی‌منفعته. بنابراین امروز هم هر طلبه‌ای که در دوران بی‌رونقی دین، در هیاهوی رسانه‌ها و بی‌تفاوتی جامعه بایستد، در حقیقت در صف همان یارانِ لحظهٔ آخر است؛ کسانی که نه برای تشویق مردم، بلکه برای رضای خدا و پاسداری از چراغ هدایت، دلیرانه ایستادند.

موسی آقایاری