ارزش انسان به بینائی و عقلانیت است. بینائی با کسب علم و تجربیات مفید و ضروری زندگی حاصل میشود و عقلانیت موجب استخراج نتایج بزرگ از اگاهی های اندک و ایجاد دیدگاه میگردد. این دو رکن حیاتی در هر فردی نباشند از درجه انسانیت ساقط است. در هیچ شرایطی از زندگی نباید از این موارد یعنی مطالعه و تحقیق غافل بود. پذیرش اعتقادات بدون تفحص و تعقل هیچ ارزشی ندارد و منشا ان میتوان ترس یا نفع یا همرنگی با جامعه باشد. برای کسب تکالیف دینی میتوان از فقها با معیار عقلانیت استفاده کرد. در اسلام تعلیم داریم نه تقلید و کسانیکه این بدعت را ایجاد کرده اند اهداف اجتماعی و سیاسی داشته اند تا مقلدین بدون تعقل را به لشکر گوش بفرمان تبدیل کنند. هیچکس از خطا مصون نیست حتی پیامبر. پیامبر و ائمه از پلیدی و گناه مبرا هستند اما ممکن است خطا کنند لذا مشورت دراسلام به همین منظور توصیه شده. اطاعت محض از هرکس و در هرشرایط با هویت و ازادگی و استقلال رای در تضاد است. خداوند با دادن اختیار و قدرت تعقل ،به انسان ارزش فرازمینی داده لذا هرکس حقوق الهی انسانها را با اطاعت طلبی و سلب اختیار و استحمار نقض کند دشمن بشریت است. کسانیکه فکر میکنند بهتر و بیشتر از دیگران میدانند میتوانند با تبلیغ و تبیین افراد را به توجه و اندیشیدن ترغیب کنند اما حق ندارند عقاید خود راتحمیل کنند هرچند به نظر انها اهل جهنم باشند. افرادی که با استفاده از فرصتهای اجتماعی بر سرنوشت مردم مسلط شده اند و مردم از عملکردانها راضی نیستند، اهل دوزخ خواهند بود چون رضای خداوند در راستای رضای خلق است هرچند گناهکار باشند چون رحمت و بخشش خداوند فوق تصور همگان است. خداوند خلق را برای عذاب خلق نکرده و از هر مدعی دلسوزتر است ولو انکه ناسپاس و کافر باشند. انچه باعث عذاب است ظلم و تضییع حقوق مردم با هر مرام است، نه غیرمسلمان بودن. مسلمانی که گناه میکند در ان لحظه از خدا دور و کافر است اما انسان در گرفتاریهای شدید زندگی دائما درحال قهر و اشتی با خدا و کفر و ایمان است.