به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، دکتر محمد علی مجاهدی، دبیر شعر آئینی جمهوری اسلامی ایران در آئین اختتامیه پنجمین جشنواره شعر حوزه (اشراق) که در سالن همایش‌های بین‌المللی غدیر قم برگزار شد، شعر حوزه را دارای یک افق و تراز دانست و گفت: آنچه شعر حوزوی ما باید در آن راستا و در دامنه این افق‌ها حرکت کند این است که باید یک ترازی و تشخّصی داشته باشد که هر جا خوانده می‌شود از عطر و بوی آن مشخص باشد که این شعر ریشه در کلام وحیانی اهل بیت (ع) و عوالم ماورایی دارد.

وی با اشاره به اینکه شعر روحانیت یک شعری با محتوای ویژه است، گفت: اگر قرار باشد که شاعر روحانی هم مثل سایر شعرا خود را به مسائل روزمره مشغول کند و اشعاری که خیلی جنبه ارزشی ندارد و حرفی برای گفتن ندارد، تولید کند بهتر است جز شعر روحانیت محسوب نشود.

دبیر شعر آئینی جمهوری اسلامی ایران، شعر زکریای اخلاقی را شعر در تراز حوزه دانست و افزود: انسان وقتی یک شعر از این مرد می‌خواند اگر سراینده‌اش را ندادند بافت شعر نشان می‌دهد سال‌ها در حوزه درس خوانده، زانو زده است در محضر بزرگان و از متون متین وحیانی و روایایی بهره‌های کامل برده و بعد در نهایت هنرمندی، آموزه‌های خود را به تصویر کشیده است؛ انسان را وادار به سیر در آفاقی می‌کند که شاید برای او تازگی داشته باشد.

جهش قابل توجهی در ساختار لفظی و متانت محتوایی آثار شعر حوزه دیده می‌شود

وی با بیان اینکه شعر حوزه در چند سال اخیر رشد چشم‌گیری داشته است، تصریح کرد: وقتی در داوری این آثار حضور داشتم و دقت می‌کردم و مقایسه با آثار چند سال پیش می‌کردم جهش قابل توجهی هم در ساختار لفظی و هم متانت محتوایی در این آثار دیده می‌شود.

مجاهدی با بیان اینکه شعر حوزه، شهری است که متأثر از منابع متین دسته اول وحیانی و روایی است، خاطرنشان کرد: اگر سرچشمه شاعر حوزوی ما متون دسته چندم باشد مسلماً شعر او نمی‌تواند تأثیر گذاری زیادی داشته باشد.

وی با اشاره به معارف والای سه کتاب قرآن کریم، نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه بیان کرد: اگر بتوانیم آن معارف والایی که در نهج‌البلاغه، صحیفه سجادیه و قرآن کریم است را با یک روایت هنری در معرض دید جامعه اسلامی قرار بدهیم آن موقع است که می‌توانیم بگوییم به رسالت خود در این زمانه خطیر عمل کرده‌ایم.

وی در پایان شعری زیبا از سرودهای خود را به جان مشتاقان شعر و ادب سپرد که بخشی از آن تقدیم می‌گردد:

مثل هر قصه که تأویل خودش را دارد

این غزل، شیوه تحلیل خودش را دارد

عشق متنی است که پرحاشیه‌تر از او نیست

گرچه هر قصه اباطیل خودش را دارد

...

عالمی گو سپه ابرهه باشد، غم نیست

کعبه سجیل و ابابیل خودش را دارد

عید ما دلشدگان لحظه‌ی دیدار شماست

سال ما ساعت تحویل خودش را دارد

انتهای پیام /