به گزارش خبرگزاری حوزه مرحوم استاد صفائی حائری در کتاب «بشنو از نی» به موضوع «نیاز به غفران و بخشش الهی» پرداخته است که تقدیم علاقه‌مندان می‌شود:

من که برای خودم به ذنبی معتقد نیستم، چون می ‏بینم هم نماز خوانده ‏ام و هم روزه‏ گرفته ‏ام و هم و هم، دیگر خدا چه چیزی را به من ببخشد و چه غفرانی را برای من داشته باشد؟!

من از خدا طلبکار هم هستم دیگر چه جای عذرخواهی است؟!

اما اگر بدانم هر چه جز او مرا حرکت داده و هر چه جز او مرا خوشحال کرده و یا رنج داده، خسارت من و زیان من و ذنب من و گناه من است، آن موقع دیگر تمام گناه‏ها را، غیبت و تهمت و زنا و لواط، حساب نمی ‏کنم که این ذنب ‏ها و جرم ‏ها و این جورها و خیانت ‏ها و بی ‏وفایی ‏ها را هم در نظر می ‏آورم.

این است که می ‏دانم آنها که دلشان سرشار از هزار کینه و بغض و هزار ترس و ضعف و هزار حسد و حرص و هزار غفلت و ظلم است، با تمام حرکت ‏ها به جایی نمی ‏رسند.

وجود آلوده و کثافت ‏زده بر فرض بهترین عطرها را بر خود بپاشد چه بهره ‏ای خواهد برد؟

با این دید، پس از شناخت گناه و پس از درک نقش گناه و مزاحمتش، حتی با وجود عطرها و لطف ‏ها و بخشش ‏ها، اول نیاز تو می ‏شود غفران و بخشش و این است که آرام نداری‏.

منبع: کتاب بشنو از نی، ص ۲۲