خبرگزاری حوزه | چند وقتی هست که در ساخت سرودها و کلیپ‌های مذهبی اصراری وجود دارد که حتما این سرودها آمیخته با موسیقی باشد و بعضا موسیقی که استفاده می‌شود، در خوش‌بینانه‌ترین حالت، حداقل شبهه حرمت دارد. این کار هم معمولا به بهانه جذابیت بیشتر برای مخاطبین انجام می‌شود.
این مسئله به قدری فراگیر شده که با اعتراض برخی از کارشناسان مذهبی حوزه تربیت مواجه شده است.
سؤال این است که چرا باید برای ساخت کلیپ مذهبی، به اسم جذابیت، مرتکب کاری شویم که شبهه حرمت دارد و یا اینکه حداقل، اولویت شرعی ندارد؟! آیا قرار است که هدف، وسیله را توجیه کند؟!
علاوه بر این، مثال‌های نقضی وجود دارد که نشان می‌دهد موسیقی، نقش آنچنانی در گُل کردن و دیده شدن یک اثر نداشته است؛ برای نمونه سرود "سلام فرمانده" که بسیار دیده شد و حتی جنبه بین‌المللی پیدا کرد و از نظر برخی، یکی از شاخصه‌های اصلی این دیده شدن، موسیقی بوده است؛ درحالی که اگر چنین باشد چرا سلام فرمانده ۲ و ۳ با اقبال خاصی روبه رو نشد و انگار که اصلا اثر دیگری به این نام ساخته نشده است!
مثال دوم، کلیپ " به طه، به یاسین... " است که بدون موسیقی با استقبال زیادی مواجه شد؛ ولی آثار دیگر خواننده این اثر، هیچکدام به آن اندازه گل نکرد.
این مثال‌ها نشان می‌دهد که برای ماندگاری اثر، باید دنبال شاخصه‌های دیگر بود.
معمولا آثار اول بهتر دیده می‌شود و شاید دلیلش اخلاص و نیت صاحبان اثر باشد.
البته منظور این نیست که در آثار بعدی نیت سوئی وجود داشته، بلکه چه بسا آن نیت اولیه نبوده و شاید همین عامل، ریزش مخاطب را به دنبال داشته است.
بابک شکورزاده
