تمام فضایل و اجرها از آنِ عالم باتقوای الهی است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از تهران، حجت‌الاسلام والمسلمین هاشمی علیا، موسس مدرسه علمیه قائم چیذر(عج) در جلسه اخلاق عمومی که در مسجد مدرسه علمیه چیذر قائم(عج) بصورت هفتگی برگزار می شود، با شرح فراز «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ... نَقُولَ فِی الْعِلْمِ بِغَیْرِ عِلْمٍ» از دعای هشتم صحیفه سجادیه اظهار داشت: در امور علمی، اگر کسی خود را عالم فرض کند و ندانسته مطالبی را به مردم بگوید و باعث انحراف آن‌ها شود، این ظلم و معصیت برای آن فرد است و روز قیامت باید پاسخگو باشد. در روایت داریم که از امام باقر علیه السلام سؤال شد: حقّ خداوند بر بندگان چیست؟ فرمود: آنچه می‌دانند بگویند و از آنچه نمی‌دانند باز ایستند و لب فرو بندند. این حقّ خداست؛ اما نوع مردم ندانسته فتوا هم می‌دهند!

وی در ادامه با تاکید بر اهمیت علم‌آموزی و بخصوص علوم دینی خاطرنشان کرد: کمالات انسان نه تنها در دنیا، بلکه در آخرت هم به مقدار علم و معارف اوست. چیزهای زیادی است که به آن علم گفته می‌شود؛ ولی علم حقیقی همان است که از زبان دین و انبیا و اولیای الهی معرفی شده است. در حدیث معروفی از نبیّ مکرّم اسلام(ص) آمده است: «همانا علم سه چیز است: ۱. آیات محکم قرآن که مربوط‌ به اصول عقاید است، دوم فریضه عادله یعنی علم اخلاق که انسان را می‌سازد و در آخر سنّت پایدار که اشاره به احکام شریعت و دستورات پیامبر(ص) است و غیر از اینها فضل است.

موسس مدرسه علمیه قائم چیذر(عج) با اشاره به حدیث نبوی در مورد علم نافع ابرازداشت: رسول خاتم(ص)، علم را در سه امر ذکر شده منحصر کرده است که اگر کسی نسبت به آن امور جاهل باشد و اعمالش را با آن‌ها تطبیق نکند، در قیامت نزد خداوند هیچ عذری نخواهد داشت؛ چنان‌که عالم بی‌عمل عذرش قبول نخواهد شد. علوم دیگر هم خوب است، اما جای اعتقادات و اخلاق را نمی‌گیرد؛ لذا باید به کتاب‌های دینی و اخلاقی دعوت شود. بعد از اعتقادات، اخلاق از جایگاه بسزایی برخوردار است؛ زیرا اگر اخلاق نباشد احکام به کار نمی‌آید و تمام اعمال انسان حتی با رعایت احکام، از بین می‌رود. تمام فضائل و اجرهای بسیاری که برای علم است، از آنِ عالم عامل باتقوای الهی است، نه عالم بی‌عمل منحرف‌کننده.

این استاد اخلاق با استناد به برخی روایات، بدترین بی‌توفیقی را سلب توفیق کسب علم و ادب توسط انسان از جانب خداوند دانست و افزود: غذای روح مقدّم بر غذای جسم است. غذای جسمانی اگر نباشد، نهایتا مرگ است؛ اما چنانچه غذای روحانی نباشد، انسان در روز قیامت دستش خالی خواهد شد. چه لذتی می‌برد کسی که نماز و دعا و قرآن می‌خواند؛ ولی هیچ یک از آن‌ها را نمی‌فهمد و نمی‌داند با خدای خود چه می‌گوید؟ عشق به خدا در معرفت خداست.