حجت الاسلام و المسلمین سیداحمد فاطمی در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره بر آیات ۵۳ و ۵۴ سوره فصلت، اظهار داشت: خداوند در این آیات میفرماید: «سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنْفُسِهِمْ حَتَّیٰ یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ (۵۳) أَلَا إِنَّهُمْ فِی مِرْیَةٍ مِنْ لِقَاءِ رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ مُحِیطٌ (۵۴)؛ به زودی نشانه های خود را در کرانه ها و اطراف جهان و در نفوس خودشان به آنان نشان خواهیم داد تا برای آنان روشن شود که بی تردید او حق است. آیا کافی نیست که پروردگارت [با ظاهر کردن حقایق و دلایل] بر همه چیز گواه است [که تنها او آفریننده و بی نیاز است و غیر او مخلوق و از هر جهت نیازمند به اوست.] آگاه باش! که آنان نسبت به دیدار [قیامت و محاسبه اعمال به وسیله] پروردگارشان در تردیدند. [و] آگاه باش! که یقیناً او به همه چیز [با قدرت و دانش بی نهایتش] احاطه دارد.» (فصلت: ۵۳)
وی افزود: این آیه دو راه مهم شناخت خدا و حقانیت قرآن را نشان میدهد: مطالعه کتاب تکوین (نظام شگفتانگیز آفرینش) و کتاب تشریع (قرآن). اگر ما با تأمل در این دو کتاب، ایمان خود را به مبدأ و معاد تقویت کنیم، اخلاق و رفتارمان اصلاح می شود.
استادحوزه افزود: امروز شاهدیم که در فضای رسانهای و مجازی کشور، به جای خیرخواهی و نصیحت برادرانه، هتاکی، تهمت زنی و تفرقه افکنی بیداد می کند. این وضعیت اسفبار، نشانه ای آشکار از ضعف ایمان و بی اعتنایی به اخلاق اسلامی است.
حجت الاسلام و المسلمین فاطمی یادآور گردید: امام حسن مجتبی (ع) فرمود: «ای فرزند آدم، از حرام های الهی دوری کن تا عابدترین مردم باشی» و نیز «با مردم آنگونه رفتار کن که دوست داری با تو رفتار کنند تا عادل باشی». امام کاظم (ع) نیز کسی را که برادر دینی خود را متهم کند، غیبت کند یا به او خیانت نماید، «ملعون» خوانده است. آیا این هتاکی ها و اتهام زنی های کنونی با این تعالیم سازگار است؟
وی با ابراز نگرانی از تأثیر این اختلافات بر وحدت ملی هشدار داد: دشمنان این ملت مانند آمریکا و رژیم صهیونیستی، لحظه ای از توطئه علیه ایران دست برنمی دارند. وقتی آنان ببینند که ما در داخل به جان هم افتاده ایم و با مقاله و سخنرانی، آبروی یکدیگر را می بریم، مطمئن می شوند که جامعه از درون می پوسد و زمینه برای ضربه زدن فراهم است. باید از خود بپرسیم: آیا این سخن یا مقاله ای که مینویسم، به نفع کشور و اسلام است یا به نفع دشمن؟ آیا وحدت ملی را تقویت میکند یا تضعیف؟
نظر شما