به گزارش سرویس علمی- فرهنگی خبرگزاری حوزه آیت‌الله گرامی در ادامه شرح ادعیه روزهای ماه مبارک در شرح دعای روز نوزدهم آورده است.
اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِيهِ حَظِّي مِنْ بَرَكَاتِهِ وَ سَهِّلْ سَبِيلِي إِلَى خَيْرَاتِهِ وَ لاَ تَحْرِمْنِي قَبُولَ حَسَنَاتِهِ يَا هَادِياً إِلَى الْحَقِّ الْمُبِين
اى خدا، در اين روز بهره مرا از بركاتش وافر گردان و به سوى خيراتش راهم را سهل و آسان ساز و از حسنات مقبول آن، مرا محروم مساز، اى راهنماى بسوى دين حق آشكار .
اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِيهِ حَظِّي مِنْ بَرَكَاتِهِ
این قطعه از دعا نشان می دهد که این ماه تا چه اندازه برکات و خیرات دارد و البته همین که مردم در این ماه میهمان خدا هستندع نشان می دهد که این ماه برکات و خیرات بسیاری دارد؛ يكى از نعمتهاى بزرگ خداوند متعال ماه مبارك رمضان است، ماهى كه انواع بركات در آن وجود دارد. بزرگترين نعمت خداوند، قرآن مجيد، در اين ماه نازل شده است؛ نعمتى كه عالىترين مائده آسمانى است. درهاى رحمت الهى در اين ماه باز، و درهاى جهنّم بسته، و شياطين در غل و زنجير هستند، و هواى نفس نیز در پرتو اين ماه به زنجير كشيده مىشود. هر نعمتى شكرانهاى دارد و شكرانه اين نعمت اين است كه به فلسفه و أسرار اين ماه پى ببريم و به حقيقت روزه دست يابيم.
وَ سَهِّلْ سَبِيلِي إِلَى خَيْرَاتِهِ
خدايا، راه خيرات را بر من آسان كن.
وَ لاَ تَحْرِمْنِي قَبُولَ حَسَنَاتِهِ
اگر انسان در این ماه کار خوبی هم انجام می دهد، باید خدا بپذیرد و شرط قبولی طاعات و عبادات هم اخلاص است کما این که در جریان قربانی فرزندان آدم، خداوند قربانی یکی از ایشان را پذیرفت «وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَق إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَر، مائده ، 27» و داستان دو پسر آدم را [ كه سراسر پند و عبرت است ] به درستى بر آنان بخوان، هنگامى كه هر دو نفر با انجام كار نيكى به پروردگار تقرّب جستند ، از يكى پذيرفته شد ، و از ديگرى قبول نشد.
ملاک پذیرش اعمال
اما چرا عمل یکی مقبول درگاه حق شد و دیگری نشد؟ خود آیه در ادامه شرط قبولی عبادت را تقوی می‌داند.
لذاست که اگر اهل تقوی بودیم، اعمال ما مورد قبول درگاه الهی واقع می گردد و قبولی طاعات یکی از آثار تقوی است؛ أمير المؤمنين علی عليه السّلام در نتيجه و أثر تقوا مىفرمايد:وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ يَتَّقِ اللَهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا مِنَ الْفِتَنِ وَ نُورًا مِنَ الظُّلَمِ، وَ يُخَلِّدُهُ فِيمَا اشْتَهَتْ نَفْسُهُ، وَ يُنَزِّلُهُ مَنْزِلَ الْكَرَامَةِ عِنْدَهُ؛ فِى دَارٍ اصْطَنَعَهَا لِنَفْسِهِ، ظِلُّهَا عَرْشُهُ وَ نُورُهَا بَهْجَتُهُ، وَ زُوَّارُهَا مَلَآئِكَتُهُ، وَ رُفَقَآؤُهَا رُسُلُهُ.
و خطبه را ادامه مي‌دهد تا آن كه مىفرمايد: فَبَادِرُوا بِأَعْمَالِكُمْ تَكُونُوا مَعَ جِيرَانِ اللَهِ فِى دَارِهِ؛ رَافَقَ بِهِمْ رُسُلَهُ، وَ أَزَارَهُمْ مَلَآئِكَتَهُ، وَ أَكْرَمَ أَسْمَاعَهُمْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِيسَ نَارٍ أَبَدًا، وَ صَانَ أَجْسَادَهُمْ أَنْ تَلْقَى لُغُوبًا وَ نَصَبًا؛ ذلِكَ فَضْلُ اللَهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَآءُ وَ اللَهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ. [«نهج البلاغة» خطبه 181، طبع عبده مصر، ص 347] «و اى بندگان خدا! بدانيد هر كس که تقواى خدا را پيشه سازد، خداوند براى او راه خلاصى و رهائى از فتنهها را قرار مي‌دهد، و نورى را براى روشنگرى از تاريكىها و ظلمت ها به او می‌دهد و او را در آنچه نفسش بدان مائل است و اشتها دارد، مخلَّد و جاودان مي‌كند.
خداوند در نزد خود برای او، در منزلگاه كرامت فراهم می‌کند و با تكريم منزل مي‌دهد؛ در خانه اى كه خداوند براى خودش تهيّه كرده است كه سايه آن خانه عرش اوست، و نور آن خانه بهجت اوست، و واردين و زائرين آن خانه، فرشتگان او هستند، و مصاحبان و رفيقان آن خانه نیز پيامبران و فرستادگان او مىباشند.
بنابراين با انجام دادن أعمال صالحه، از یکدیگر سبقت گيريد تا با همسايگان خدا در خانه خدا باشيد؛ هم آنها كه خداوند، پيامبران و رسولانش را رفيق آنها قرار داده، و فرشتگانش را زائر و ملاقات كننده آنان نموده، و گوشهاى آنها را رفيع تر و منيع تر قرار داده از آنكه حتّى لحظه اى صداى ضعيف و خفىّ آتشى را بشنوند، و بدنهاى آنها را در حفظ و مصونيّت قرار داده از آن كه سختى را حس كنند؛ و اين فضل و رحمت خداست كه به هر كه بخواهد مي‌دهد، و خداوند داراى فضل عظيمى است.»
يَا هَادِياً إِلَى الْحَقِّ الْمُبِين
اي خدايي كه راهنمايي مي كني به سوي حق روشن روشنگر.
