خبرگزاری حوزه/ تاریخ شیعه و عالمان برجسته و مجاهدش مشحون از رشادتهای بزرگوارانه علمی و تلاشها و ممارستهای دلیرمردانه فکری در راه اعتلا و احیای ارزش های ناب و تابنک اسلامی و نشر و گسترش معارف بلند اهل بیت عصمت و طهارت- علیهم السلام- است.

و یادکرد از علما و بزرگداشت آنان و ذکر نام و تداعی خاطره شان، بزرگداشت علم و مجاهدت علمی است و تعظیم همه شعائر دینی و کسانی که در راه احیای این شعائر، پاکبازانه و جانبرکفانه قدم در راه گذاشتند و بی هیچ روی و ریایی، مخلص درگاه حق شدند.

و امروز مصادف است با سالروز رحلت یک عالم برجسته شیعی که تاریخ زندگانیش مشحون از لحظاتی است سرشار از برکت و رحمت و عافیت و سعی و تلاش در راه اهداف والای دین و تبیین مرام آیین.

باری؛ این روزها برابر است با سالروز رحلت عالم عامل و فقیه زاهد مرد ربانی و روحانی آسمانی حضرت آیت الله حاج حسنعلی تهرانی.

ایشان فرزند حاج محمود تبريزی است که خود یکی از اساتيد بزرگ و از برجستگان مشهد رضوی در اوايل قرن چهاردهم هجری بوده اند.

آیت الله تهرانی در وادی علم و عرفان، منزلت والایی داشت و زندگیش در سلوک در راه خدا معنا یافت و در راه احیای ارزشهای اسلامی خلاصه شد.

زادگاهش تهران بود و در طول سالهای نوجوانی و جوانی پس از طی کردن علوم مقدماتی حوزه دین، برای طی مراحل والاتر درس آیین و تلمذ از محضر علمای بزرگ و همجواری با آستان ولایت و امامت امیرالمومنین(ع) راهی نجف اشرف شد.

ایشان در نجف اشرف توانست توفیق یابد و از حضور علامه نهاوندی بهره برد.

پس از طی این دوره شاگردی در محضر این عالم برجسته و آموزگار بایسته و شایسته، مرحوم تهرانی محفل درسی در سامرا بنا نهاد و در غيبت استادش، رحل امامت جماعت افکند و تا سالهای سال در سامرا از محضر علمی ميرزای بزرگ برخوردار گشت تا اینکه خود به مقام استادی تام و تمام رسید.

از جمله آثار برجسته و کارهای بزرگ آیت الله تهرانی نگاشتن تقريرات درسی استادش بود که در فقه و اصول به رشته تحرير درآورد و پس از طی این دوران چیزی حدود دو سال پس از فوت ميرزای بزرگ، در شمار مدرسين برجسته عتبات عالیات درآمد.

تاریخ گواهی می دهد که شيخ حسنعلی تهرانی عالمی پارسا و پرهيزكار بود و از جمله ویژگی هایش این بود که در روزهای طلبگی از حقوق شرعی استفاده نمی‌كرد و نانی را تناول می نمود که حاصل دسترنج خویش بود.

این عالم ربانی و فقیه زاهد، دو سال پس از درگذشت «ميرزا محمدحسن شيرازی» به تهران بازگشت و با استقبال پرشور مردم مومن آن سامان روبرو شد.

شيخ حسنعلی تهرانی نهایتا پس از چندی تهران زادگاه خويش را به قصد مشهد علی بن موسی الرضا برای هميشه ترک کرد و راهی دیار یار گشت.

او مابقی حیات طیبه و زندگی زاهدانه و نورانی خود را در اين شهر عزیز و منور سپری نمود و در مسجد گوهرشاد نماز جماعت برپا داشت.

در این سالها ایشان بیشتر به امر تربيت شاگردان و پرورش دادن طلاب علوم دینی همت گماشت.

در مشهد ساليان سال، این عالم ربانی را به عنوان یکی از برجسته ترین علمای که در پارسایی زبانزد خاص و عام بود و از جرگه مدرسين بزرگ فقه و اصول برمی شمردند.

تاریخ گواهی می دهد که مرحوم آیت الله تهرانی از ائمه جماعت بزرگوار و محبوب مسجد گوهر شاد بود و با تقوی و کمال و زهد و اخلاص و شهور عرفانی و مقامات ربانی ای که داشت صاحب کراماتی عظیم گردیده بود.

باری؛ سرانجام پس از عمری تلاش و ممارست ربانی و پوشیدن جامه زهد و تقوای روحانی، اين عالم ربانی در نيمه رمضان 1325 به ملکوت اعلی پرکشید و به ديدار یار شتافت.

پیکر مطهر آيت‏اللَّه تهراني در جوار حضرت امام رضا(ع) به خاك سپرده شد.

درود خدا بر این عالمان عزیز و فقید و همه علمای بزرگوار تاریخ اسلام از ابتدا تا روز واپسین.

خدایشان بیامرزاد و با اولیای خویش و مقربان درگاه و شهدا و انبیا و اوصیا محشورشان کناد.